Η ποιήτρια Βάσω Κουγέα αφιέρωσε το παρακάτω ποίημα στο γιο της που το 1958
θα πήγαινε στην πρώτη δημοτικού. Μπορεί από τότε να άλλαξαν πολλά, αλλά και
πολλά άλλα, όπως τα συναισθήματα των γονιών, παραμένουν ίδια. Κι αν εσείς οι γονείς
νιώθετε την ίδια αγωνία κι έχετε παρόμοιους προβληματισμούς, εμείς οι εκπαιδευτικοί
από την πλευρά μας δεσμευόμαστε πως θα κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για τα παιδιά σας
και ότι θα τα βλέπουμε πάντα και ως δικά μας παιδιά…
Α΄ ΤΑΞΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ
Σ’ αφήνω αγόρι μου σήμερα
Πώς μου τρέμει η καρδιά
Για το πρώτο σου δάκρυ στον πίνακα.
Να μακραίνεις κοιτάζω στο δρόμο σου
ένας μικρός μικρός μαθητάκος
για το πρώτο σου μάθημα.
Σε βλέπω μικρή ζωγραφιά μου
Τα μικρά σου παπούτσια
Δυο παράξενα βάζα
Από μέσα ν’ ανθίζουνε
Τα δυο πόδια σου ακριβά μου λουλούδια.
Πώς βαδίζουνε σήμερα ανύποπτα
το δρόμο της γνώσης.
Έξη χρόνια τον έστρωνα μ’ όνειρα
έξη χρόνια φθονούσε επίμονα
να σε πάρει διαβάτη δικό του.
Πού να τόξερες γυιέ μου
πως στη μπλε σου ποδιά τελειώνει
η χαρά της μικρής λευτεριάς σου.
Από τώρα κι εμπρός το φθινόπωρο
Δε θ’ αρχίζει μονάχα με κούνιες.
Το μικρό σου ποδήλατο
θ’ αναμένει μετρώντας τις ώρες
να κινήσεις τις ρόδες του.
Κι ο μικρός αδελφούλης
θ’ απομείνει μονάχος.
Πόσο λίγο κρατήσαν παιδί μου
Οι ολάσπρες χαρές σου
η ζωή σου τι γρήγορα πούγινε
«ωρολόγιον πρόγραμμα».
Από τώρα μαντεύω τη μάχη σου
από τώρα σε βλέπω κι εμπρός
ν’ αγωνίζεσαι ατέλειωτα.
Πώς θ’ αντέξει η καρδούλα σου
τρυφερό γιασεμί μου
στους ανέμους που πνέουν αντίθετοι
στους ανέμους που όλο παλεύουν
να σε πάρουν μικρή μου βαρκούλα
ο καθείς στη φορά τη δική του.
Καλή τύχη μικρό μου αγόρι
Καλή ώρα στο δύσκολο πέρασμα
οι αγώνες σου πάντοτε
δίχως μίσος που πνίγει
η καρδιά σου απέραντη έκταση
απ’ αγάπη,
αγάπη,
αγάπη.
Βάσω Κουγέα
(Περιοδικό Νέα Εστία τεύχος 750:1958)
