Κανείς μας δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητα ύπαρξης και προστασίας όλων ανεξαιρέτως, εμβίων και αβίων,  κι όλοι συμφωνούμε πως η όποια ανθρώπινη παρέμβαση πρέπει να λαμβάνει σοβαρά υπόψη τις επιπτώσεις που αυτή μπορεί να επιφέρει στο μικρό ή ευρύτερο περιβάλλον μιας και το επίκεντρο δεν μπορεί να είναι ΜΟΝΟ ο άνθρωπος. Τούτο όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να παραμερισθούν κι οι ανθρώπινες ανάγκες και να βρεθεί στο παράκεντρο. Και μια περιβαλλοντική παρέμβαση πρέπει να κρίνεται όχι συγχρονικά αλλά αποστασιοποιημένα από το χρόνο με κριτήρια μελλούμενων γενιών, γι αυτό η πρόβλεψη είναι το χαρακτηριστικότερο γνώρισμα της πολιτικής με την έννοια της απόφασης.  Θεωρούμε, λοιπόν, πως η απόφαση του τέως δήμου Κυπαρισσίας να δενδροφυτεύσει όλη την Κυπαρισσία με νεραντζιές ήταν ίσως για τη δεδομένη στιγμή της παρέμβασης σωστή, αλλά σήμερα φαίνεται το αδόκιμο της απόφασης αυτής, αφού δεν μπόρεσε να προβλέψει τις αυξανόμενες χρείες των κατοίκων.

   Εμείς σαν 3^ο  Δημοτικό  Σχολείο αποφασίσαμε να κεντρώσουμε τα δέντρα του περιβάλλοντος του Σχολείου χώρου και να τα “μετατρέψουμε” από νεραντζιές σε λεμονιές . Φωνάξαμε, λοιπόν, τον κυρ Μπάμπη το Χήναρη το φημισμένο κεντρωτή της περιοχής. Ήρθε φορώντας εκείνο το περίεργο μεγάλο καπέλο του και κρατώντας στα χέρια του ένα φρεσκοκομμένο κλαδί λεμονιάς που ακόμα μοσχομύριζε. Αν δεν τον γνώριζα, θα έλεγα πως είναι ο μπαρμπα Ιωσήφ από τα Κιμιντένια, όπως τον έχει πλάσει η φαντασία μου στην “Αιολική Γη” του Ηλία Βενέζη. Έπιασε, λοιπόν, ο κυρ Μπάμπης στα σίγουρα χέρια του το φρεσκοκομμένο κλαδί της λεμονιάς λες κι αγκάλιαζε κάτι πολύτιμο, το χάραξε με ευλάβεια, έβγαλε με περίσσια  υπομονή ένα “μάτι” και το κόλλησε στον χαραγμένο κορμό της νεραντζιάς που έχασκε λες και περίμενε ανυπόμονα να δεχτεί το νέο σπέρμα.  Όλοι μικροί και μεγάλοι παρακολουθούσαμε εκστασιασμένοι. Κατόπι σφιχτόδεσε “μάνα” και “παιδί”  με σκοινί, το σταύρωσε και πήγε στην επόμενη νεραντζιά και στην επόμενη και στην επόμενη, ακούραστα, προσεχτικά, υπομονετικά. Όλη η διαδικασία έμοιαζε να εξηγεί το ανεξήγητο θαύμα της ζωής κι ανέδυε μια γλυκιά μυστηριακή γεύση.

   Κυρ Μπάμπη, τα παιδιά κι οι δάσκαλοι σ’ ευχαριστούμε για το μάθημα.

Υ.Γ. Μπορεί γι’ αυτή μας την πράξη στα κατοπινά χρόνια να θεωρηθούμε αβέλτεροι. Η ιστορία θα το καταδείξει.