3ο Δημοτικό Σχολείο Χίου

Στις 11 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε ο αγιασμός του σχολείου μας κατά τη διάρκεια του οποίου ο διευθυντής τόνισε τα παρακάτω:

“Είναι σύσσωμη η εκπαιδευτική κοινότητα εδώ, εκπαιδευτικοί, μαθητές, γονείς και σ’ αυτήν απευθύνω σήμερα ένα θερμό καλωσόρισμα με την έναρξη της σχολικής χρονιάς.
Είναι όμως κι η εκκλησία εδώ με τους σεβαστούς πατέρες.
Είναι εκπρόσωποι της πολιτείας εδώ.
Είναι εκπρόσωποι του δήμου εδώ.

Είναι εδώ – όπως και σε όλα τα σχολεία της χώρας, που χτυπά η καρδιά και συλλογίζεται ο νους – η νεολαία της χώρας, ο ανθός της πατρίδας μας, ό,τι πιο ποιοτικό διαθέτει αυτός ο τόπος, οι ελπίδες και τα όνειρα όλων μας για ένα καλύτερο μέλλον.

Και τι θα τους πούμε; Είθισται να λέμε Καλή χρονιά και θα έπρεπε να το εννοούμε κιόλας. Είναι κανείς, και απευθύνομαι κυρίως στο ενήλικο τμήμα της σημερινής μας συγκέντρωσης, που να μην ξέρει, να μην αντιλαμβάνεται ότι και φέτος ξεκινάμε σχεδόν υπό καθεστώς εκτάκτου ανάγκης;

Θα έπρεπε σε μία κανονική χώρα, ακόμα και σε προεκλογική περίοδο, να λειτουργεί το κράτος με σχέδιο, με πρόγραμμα, με οργάνωση. Αναλογίζομαι λοιπόν τι νόημα έχουν λοιπόν οι ευχές όταν πλέον όλα είναι γνωστά και κανείς και καμία δεν μπορεί πλέον να κρύβεται πίσω από μεγάλα και παχιά λόγια, υποσχέσεις και ψέματα.

Τα προβλήματα στην εκπαίδευση είναι πολλά, μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, το Ολοήμερο Σχολείο, και αν για εμάς το 3ο Δημοτικό Σχολείο ίσως να μην τόσα πολλά, παρόλα αυτά και τουλάχιστον μέχρι τέλος του μήνα δεν θα μπορούμε να λειτουργούμε κανονικά. Από χτες το βράδυ που προσπάθησα να βάλω τα λίγα λόγια τούτα σε μία σειρά είμαι ανάμεσα στη ρήση του Μακρυγιάννη, «όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λέμε εμείς» – που δυστυχώς το κάναμε κρύβομαι πίσω από τους πολλούς για να μην κάνω τίποτα ή ακόμα χειρότερα κοιτώ να σώσω τον εαυτούλη μου και στη ρήση του Καζαντζάκη «ν’ αγαπάς την ευθύνη, να την αναλαμβάνεις» προς το παρόν ενώπιον σας διαλέγω τη δεύτερη, γιατί μόνο τότε μπορώ να είμαι εντάξει πρώτα με τη συνείδησή μου και μετά μπροστά στους μαθητές μου για να πω τουλάχιστον ότι προσπάθησα.
Ευχαριστώ”.