17 Νοεμβρίου 2020

Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,

αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα,

αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,

αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.

Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,

σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα λιθάρια,

σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ’ αμπέλια του,

σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Μονάχα φως.

Ο δρόμος χάνεται στο φως

Οι απαγορευμένοι αυτοί στίχοι του Γ. Ρίτσου με την απαγορευμένη επίσης μουσική του Μ. Θεοδωράκη ακούγονταν από τον ραδιοφωνικό σταθμό που είχαν στήσει οι φοιτητές στο πολυτεχνείο τις μέρες εκείνες του  Νοέμβρη του 1973, τις μέρες εκείνες της εξέγερσης ενάντια στην δικτατορία. Μιας εξέγερσης που παραμένει πάντα επίκαιρη και δεν αφορά μόνο μία γενιά. Ανήκει στο σήμερα και όχι στο χτες και είναι για όλους μας σημείο αναφοράς, αιτία συλλογικού αυτοσεβασμού και πεποίθησης ότι και μέσα από το σκοτάδι μπορεί να έρθει το φως.

Οι αγωνιστές του πολυτεχνείου είναι ένα ζωντανό παράδειγμα ανιδιοτέλειας και συλλογικής δράσης, είναι συνεχής πηγή έμπνευσης για την καθημερινή μας ζωή, για την καθημερινή προσπάθεια όλων μας για την αντιμετώπιση των προβλημάτων  του σήμερα μα και του αύριο.

Το πολυτεχνείο με το δικό του μήνυμα ενάντια στην απαισιοδοξία, μας καλεί όλους να αναλάβουμε τις ευθύνες μας σήμερα, για το μέλλον που έχουμε δανειστεί από τα παιδιά μας, αφού είναι πηγή έμπνευσης για συνεχή αγώνα, για την προστασία του φυσικού πλούτου, για αλλαγή του πολιτισμού της καθημερινότητας, για μια καλύτερη δωρεάν παιδεία για όλους. Το πολυτεχνείο απέδειξε πως τίποτα ακόμα και το πιο αυτονόητο δικαίωμα δεν χαρίζεται από κανέναν αλλά κατακτιέται, πώς η ελευθερία, η τόσο πολύτιμη για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, το μεγαλύτερο όλων των δικαιωμάτων, ποτέ δεν είναι δεδομένη χωρίς συνεχείς αγώνες.

Λίγα τραγούδια για την επαίτειο (πατάμε πάνω στον τίτλο):

Ο δρόμος

Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ

Το ακορντεόν