Τα παιδιά της Γ΄ τάξης έπαιξαν ένα παιχνίδι:

Πήραν την ιστορία ενός γνωστού παραμυθιού και την ανέτρεψαν. Κράτησαν τους ήρωες αλλά έδωσαν άλλη πλοκή στην περιπέτειά τους. Έτσι, η Κοκκινοσκουφίτσα ήταν εκείνη που αρρώστησε βαριά και η γιαγιά της, ευτυχώς γι’ αυτήν, τη γιάτρεψε αφού είχε μαθητεύσει κοντά στο σπουδαίο γιατρό Ρουμπελστίνκιν Σλημάν στη χώρα του χαμένου πεταλουδόσαυρου. Για άλλους, η Κοκκινοσκουφίτσα ήταν ένα κορίτσι που θυμόταν τις συμβουλές της μαμάς της και δε μιλούσε σε αγνώστους, οπότε και δεν κινδύνεψε ποτέ από κανένα κακό λύκο! Ή, για κάποιους, το γνωστό κορίτσι με τα κόκκινο σκουφί ήταν το πειραχτήρι η Κοσκινοσκουφίτσα που κοσκίνιζε το αλεύρι αλλά έκανε και καμιά σκανδαλιά για να σπάει πλάκα. Στη φαντασία των περισσότερων παιδιών ο λύκος είναι ένα ζώο κι αυτό του δάσους, αλλά, καλόκαρδο, έμπιστο και καλός φίλος! Τα γουρουνάκια, που χρόνια τώρα τα μετρούσαμε τρία, τελικά ήταν δύο και ήταν και τα δύο εργατικά. Το σημαντικό όμως είναι ότι ζούσαν σεβόμενα το περιβάλλον τους και φροντίζοντας το, όχι μόνο σκεπτόμενα τη δική τους ζωή μέσα σε αυτό, αλλά και των παιδιών τους και των εγγονιών τους και των δισεγγονών τους, ό,τι δηλαδή θα έπρεπε κι εμείς να μιμηθούμε. Και πολλές άλλες διαφορετικές εκδοχές.

Οι ιστορίες των παιδιών είναι λιτές, απλές και διανθισμένες με καταδικές τους εικόνες -και καταδικά τους λάθη. Το μήνυμά τους βέβαια, πάντα θετικό.

Από το Γ1:

Από το Γ2:

Από εμένα,

Καλό Καλοκαίρι!