Η βιβλιοθήκη μας

– “Τι θα πει άστεγοι;” ρώτησα τον μπαμπά.
– “Αυτοί που δεν έχουν σπίτι, δηλαδή μια στέγη να βάλουν το κεφάλι τους από κάτω”.
– “Όλοι δεν το βάζουμε κάτω από τον ίδιο ουρανό;”
– “Αυτός δε μετράει”.
– “Κι εμάς που έχουμε στέγη γιατί μας λένε “άστεγους”;”
– “Γιατί πρέπει να έχεις γη να βάλεις το σπίτι με τη στέγη του! Αυτή μετράει. Εμάς το σπίτι μας δεν έχει δικό του χώρο. Πάει όπου θέλουμε”

Πώς ευαισθητοποιείς τα παιδιά σε ένα θέμα τόσο δύσκολο; Πώς μιλάς για το σεβασμό στους άστεγους συμπολίτες μας και κυρίως για το δικαίωμα στην κατοικία που έχουν όλοι οι άνθρωποι και συνακόλουθα, την υποχρέωση του κράτους να φροντίσει αυτούς τους ανθρώπους;

Πώς; Με λέξεις προσεγμένες και με μια ιστορία που να ξέρει καλά να ισορροπεί ανάμεσα στο συναίσθημα και τη λογική. Αυτό το καταφέρνει ο Βαγγέλης Ηλιόπουλος, ο συγγραφέας του βιβλίου «Το σπίτι το δικό μας». Και με μια ιδιαίτερη εικονογράφηση, που δεν είναι ούτε ζωγραφιά, ούτε φωτογραφία. Αυτό είναι δουλειά της Στελλάτου Μαρίνας. Και το αποτέλεσμα είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο, από τα πιο αγαπημένα της Βιβλιοθήκης μας. Κι αυτό δουλέψαμε με τα παιδιά των δύο μεγαλύτερων τάξεων: τι σημαίνει σπίτι για εμάς; Πώς μπορεί κάποιος να καταλήξει άστεγος, στους δρόμους; Τι σημαίνει πραγματικά άστεγος; Κι εμείς, τι μπορούμε να κάνουμε; Στο τέλος παίξαμε κι ένα παιχνίδι: έχουμε στ’ αλήθεια όλοι οι άνθρωποι, τις ίδιες ευκαιρίες;

Να μιλάμε στα παιδιά για τέτοια θέματα. Σ’αυτά ελπίζουμε στο κάτω κάτω…

(Η πιο ωραία σκηνή, κάθε φορά που δουλεύουμε το συγκεκριμένο βιβλίο, είναι όταν ζητάμε από τα παιδιά να περιγράψουν με λίγες λέξεις τι σημαίνει γι’ αυτά η λέξη «σπίτι»: «όταν φτιάχνω κουλουράκια με τη μαμά και γλύφω την ζύμη από το μπολ», απάντησε ένα. «Όταν έρχεται  στο κρεβάτι μου πριν κοιμηθώ, με σκεπάζει και με φιλάει», είπε ένα άλλο.)

Η εφημερίδα μας ξαναρχίζει αυτή τη νέα σχολική χρονιά με ένα τεύχος που δεν πρόλαβε να κυκλοφορήσει πέρυσι: Όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι!

Διαβάστε το εδώ: Μικροί Εξερευνητές