Σε συνέχεια του μαθήματός μας για τα δικαιώματα του παιδιού και με αφορμή τον 22ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Μαθητικής Δημιουργίας με θέμα τους πρόσφυγες που υλοποιείται από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες στην Ελλάδα, σε συνεργασία με την Επιτροπή Ευαισθητοποίησης των Νέων, δουλέψαμε το θέμα: «Ένα σπίτι μακριά από το σπίτι». Αυτός είναι και ο τίτλος του φετινού διαγωνισμού. Αρχικά, επεξεργαστήκαμε εικόνες από περιοδικά με πρόσφυγες και φωτογραφίες στο διαδίκτυο, οι οποίες λειτούργησαν ως αφόρμηση για τη συζήτησή μας: “ποιανού είναι το αρκουδάκι;”, “γιατί είναι μόνο του;”, “τί κάνουν τόσοι άνθρωποι πάνω στη βάρκα;”, “πού πάνε;” Τα παιδιά φαντάστηκαν τους διαλόγους κι εμείς τους καταγράψαμε: “Ω! Δε με πήρε το παιδάκι για να παίξουμε μαζί!, σκέφτεται το αρκουδάκι, “Γρήγορα, γρήγορα, να σωθούμε“, “Φοβάμαι, φοβάμαι“, λένε οι άνθρωποι πάνω στη βάρκα.

Στη συνέχεια παρακολουθήσαμε δυο εκπληκτικά βίντεο της UNICEF με θέμα την εμπειρία της Μαλακ και του Μουσταφά, δυο παιδιών από τη Συρία  και συζητήσαμε για το πώς αισθάνονται τα παιδιά πρόσφυγες που εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και ξεκινούν το ταξίδι για ένα καινούριο σπίτι. Αυθόρμητα, μια μαθήτρια που είναι προσφυγόπουλο άρχισε να μας λέει τη δική της εμπειρία από το ταξίδι που έκανε με την οικογένειά της μέχρι να φτάσει από τη Συρία στην Ελλάδα, για την κούκλα που πήρε μαζί της αλλά την έχασε στη βάρκα και για το σπίτι που άφησαν πίσω. Τα παιδιά την άκουσαν με προσοχή και στο τέλος όλα αναφώνησαν “Μπράβο!” Μπράβο που έφτασε με ασφάλεια στην χώρα μας, μπράβο για το θάρρος της, μπράβο που είναι μαζί μας… ίσως για όλα αυτά μαζί… τα παιδιά αυτό αισθάνθηκαν να της πουν!

Μέσω του θεατρικού παιχνιδιού, υποδυθήκαμε τους πρόσφυγες και υπό το άκουσμα μουσικής ταξιδέψαμε κι εμείς στη βάρκα, φοβηθήκαμε, αγκαλιαστήκαμε και στο τέλος φτάσαμε χαρούμενοι στην καινούρια πατρίδα! Η δικιά μας ιστορία είχε χαρούμενο τέλος!

Έπειτα, καταγράψαμε τις σκέψεις μας σχετικά με τον τίτλο: “Ένα σπίτι μακριά από το σπίτι”. “Τι να σκέφτονται οι πρόσφυγες κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους;” ρωτήσαμε τα παιδιά κι εκείνα απάντησαν: “φοβάμαι”, “κρυώνω”, “θέλω σπίτι”, “θέλω τους γονείς μου”, “θέλω παιχνιδάκια”, “θέλω ρούχα καθαρά” κ.α. Ενώ, όταν τους ζητήσαμε να μας πουν με μια μόνο λέξη τι έχει ανάγκη ένας παιδί-πρόσφυγας, μας απάντησαν: “σπίτι”, “ειρήνη”, “αγάπη”, “ηρεμία”, “σχολείο”, “φίλους”, “φροντίδα” κ.α.

Ήρθε η ώρα να συζητήσουμε για την κατασκευή της αφίσας που θα φτιάχναμε για τον διαγωνισμό της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες! Τα παιδιά είχαν κατανοήσει σε τέτοιο βαθμό το θέμα που οι ιδέες έπεφταν βροχή! “Να κάνουμε ένα καράβι με πρόσφυγες”, “κατεστραμμένα σπίτια”, “καινούρια σπίτια”, “θάλασσα ψεύτικη”, πρότειναν τα παιδιά και ξεκινήσαμε τη δουλειά!

Χωριστήκαμε σε δυο ομάδες: η μια ζωγράφισε κατεστραμμένα σπίτια κι η άλλη καινούρια σπίτια. Ύστερα, κάποιοι ζωγράφισαν ανθρωπάκια πάνω σε μια βάρκα και τα έκοψαν, άλλοι ζωγράφισαν το φόντο με πινέλα κι άλλη έφτιαξαν τη “ψεύτικη” θάλασσα, γράφοντας πάνω σε χαρτονένια κύματα τις λέξεις που είχαν πει νωρίτερα τα παιδιά για το τι έχουν ανάγκη οι πρόσφυγες.

Τα κολλήσαμε όλα στο χαρτί, προσθέσαμε και καρδιές κ έναν χαρταετό…

Κι έτοιμη η αφίσα μας! Της δώσαμε κι έναν τίτλο: “Φεύγοντας γρήγορα για ένα καινούριο σπίτι”!

Με πολλή χαρά και περηφάνια για την ομαδική μας δουλειά θα στείλουμε την αφίσα μας στον διαγωνισμό!