Εδώ και λίγες μέρες, έξω από τα κάγκελα του σχολείου μας ,αλλά σε πολύ κοντινή απόσταση ακούγαμε καθημερινά..νιαουρίσματα!Κοιτούσαμε σε κάθε διάλειμμα εκεί, απ’ όπου ακούγαμε τη φωνούλα,αλλά δε βλέπαμε τίποτα…ώσπου- περίπου δυο μέρες αργότερα- έκανε την εμφανισή του ένα μικρό αξιαγάπητο…γατάκι! Από τότε ,σε κάθε διάλειμμα ,τα παιδιά περνούν το χρόνο τους να βλέπουν και να σχολιάζουν την κάθε του κίνηση, ενώ φροντίζουμε καθημέρινα να του αφήνουμε ένα κουτάκι γάλα για το ίδιο ή για τη …μαμά του, την οποία συναντάμε μόνο το πρωί εκεί. Α! Ναι, και το όνομα αυτού: Κιτρινούλης(!)- του το έδωσαν τα παιδιά ,φυσικά!