«Μάνα»

Μάνα!.. Δε βρίσκεται
λέξη καμία
νάχει στον ήχο της
τόση αρμονία,
σαν ποιος να σ’ άκουσε
με στήθος κρύο,
όνομα θείο;

Παιδί από σπάργανα
ζωσμένο ακόμα,
με χάρη ανοίγοντας
γλυκά το στόμα,
γυρνάει στον άγγελο
που τ’ αγκαλιάζει
και μάνα κράζει.

Στον κόσμο τρέχοντας
ο νέος διαβάτης
πέφτει στ’ αγνώριστα
βρόχια τσ’ απάτης,
και αναστενάζοντας,
Μάνα μου! Λέει,
Μάνα! Και κλαίει.

Της νιότης φεύγουνε
τ’ άνθια κ’ η χάρη
τριγύρω σέρνεται
με αργό ποδάρι,
ώσπου στην κλίνη του,
σα βαρεμένος,
πέφτει ο καημένος.

Και πριν την ύστερη
πνοή του στείλει,
αργά ταράζονται
τα κρύα του χείλη,
και με το μάνα μου!
πρώτη φωνή του,
πετά η ψυχή του.

Γεράσιμος Μαρκοράς

Η τέχνη υμνεί την Μητέρα!!

Ετοιμάζοντας το δωράκι για τη Μανούλα !!

 «γλύκα του κεχριμπαριού  και χάρη του μαγνήτη….,

          ομορφιά τ’ αυγερινού και φως του αποσπερίτη.

                  …… Μητέρα της ζωής  γεννήτρα και τεχνίτρα»

 Κωστής Παλαμάς 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΝΟΥΛΑ !!!!