Μονάχη έγνοια και για μας η γλώσσα στο σχολειό μας γιατί μπορεί…
***Να μιλήσει για όσα αγαπάμε με μοναδικό βοηθό την παλάμη μας
***Να συστήσει την αγαπημένη μας οικογένεια στους φίλους μας
***Να πει γλυκά λογάκια και να μας κάνει πιο ευγενικούς
***Να μας βοηθήσει να γνωρίσουμε το όνομά μας
και το αρχικό του γράμμα
***Να μας αφηγηθεί παραμύθια και να μας μαγέψει
***Να γράψει νόστιμες συνταγές
***Να στείλει κρυφά γράμματα ξωτικών
με χριστουγεννιάτικες ιδέες
***Να προσκαλέσει τον κόσμο σε γιορτές
και όμορφες δράσεις αγάπης
***Να ξετυλίξει το κουβάρι της ιστορίας
και των θρησκευτικών παραδόσεων
***Να πει ψέματα και να μεγαλώσει η μύτη μας
***Να ευχηθεί “χρόνια πολλά” στο αγαπημένο μας βιβλίο
***Να τραγουδήσει ποιήματα του Ελύτη μαζί μας
ΑΦΗΓΗΤΗΣ
Ο ήλιος ο ηλιάτορας
Ο πετροπαιχνιδιάτορας
Από την άκρη των ακρώ
Κατηφοράει στο Ταίναρο
Φωτιά ‘ναι το πιγούνι του
Χρυσάφι το πιρούνι του.
ΗΛΙΟΣ
Ε σεις στεριές και θάλασσες
Τ’ αμπέλια κι οι χρυσές ελιές
Ακούτε τα χαμπέρια μου
Μέσα στα μεσημέρια μου
“Σ’ όλους τους τόπους κι αν γυρνώ
μόνον ετούτον αγαπώ”
Η Πούλια πόχει εφτά παιδιά
μεσ’ απ’ τους ουρανούς περνά
Κάποτε λίγο σταματά
στο φτωχικό μου και κοιτά:
-Γεια σας τι κάνετε; Καλά;
-Καλά. Πώς είναι τα παιδιά;
– Τι να σας πω εκεί ψηλά
τα τρώει τ’ αγιάζι κι η ερημιά
-Γι’ αυτό πικραίνεσαι Κυρά
δε μου τα φέρνεις εδωνά;
-Ευχαριστώ μα ’ναι πολλά
θα σου τη φάνε τη σοδειά
-Δώσε μου καν την πιο μικρή
τη Μάγια την αστραφτερή
-Πάρ’ τη λοιπόν κι έχε στο νου
πως θα ’σαι ο άντρας τ’ ουρανού
Είπε. Και πριν βγάλω μιλιά
μου την καρφώνει στα μαλλιά
Λάμπουνε γύρω τα βουνά
τα χέρια μου βγάνουν φωτιά
Κι η Πούλια πόχει εφτά παιδιά
φεύγει και μ’ αποχαιρετά.
Βαπόρι στολισμένο βγαίνει στα βουνά
Κι αρχίζει τισ μανούβρεσ βίρα μάινα
Την άγκυρα φουντάρει στισ κουκουναριές
Φορτώνει φρέσκο αέρα κι απ’ τισ δυο μεριές
Είναι από μαύρη πέτρα κι είναι απ’ όνειρο
Κι έχει λοστρόμο αθώο ναύτη πονηρό
Από τα βάθη φτάνει στουσ παλιούσ καιρούς
Βάσανα ξεφορτώνει κι αναστεναγμούς
Έλα χριστέ και κύριε λέω κι απορώ
Τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο
Χρόνουσ μασ ταξιδεύει δε βουλιάξαμε
Χίλιουσ καπεταναίουσ τουσ αλλάξαμε
Κατακλυσμούσ ποτέ δε λογαριάσαμε
Μπήκαμε μεσ στα όλα και περάσαμε
Κι έχουμε στο κατάρτι μασ βιγλάτορα
Παντοτινό τον ήλιο τον ηλιάτορα!
