Με αφορμή την Πανελλήνια Ημέρα κατά της Σχολικής Βίας και του Εκφοβισμού ( 6 Μαρτίου ) μιλήσαμε στα παιδιά για το πώς, όταν πληγώνουμε κάποιον, είναι σαν να «τσαλακώνουμε» την καρδιά του.
Αρχικά, διαβάσαμε το παραμύθι “Η Μόνα σε καινούριο σχολείο” από εδώ. Καθώς διάβαζα την ιστορία στα παιδιά, κρατούσα μια μεγάλη κόκκινη καρδιά, που αντιπροσώπευε την καρδιά της Μόνας, της χελώνας. Κάθε παιδί έκοψε μια κόκκινη καρδιά από χαρτί και την κρατούσε στο χέρι του. Κάθε φορά που η Μόνα δεχόταν εκφοβισμό, τσαλάκωνα λίγο την καρδιά, χωρίς να τους εξηγώ γιατί και το ίδιο τους είπα να κάνουνε και αυτά . Στο τέλος της αφήγησης, η καρδιά είχε μετατραπεί σε μια τσαλακωμένη μάζα. Την ανοίξαμε και προσπαθήσαμε να την ισιώσουμε, αλλά διαπίστωσαν ότι αυτό δεν ήταν εύκολο να γίνει εντελώς. Στη συνέχεια, ρωτήσαμε το κάθε παιδί πότε νιώθει πληγωμένη η δική του καρδιά.
Εξηγήσαμε τότε ότι όταν κάποιος πληγώνεται, χρειάζεται “θεραπεία” — φροντίδα και λόγια παρηγοριάς. Γράψαμε πάνω στην καρδούλα “γλυκές λεξούλες” και “γλυκά λογάκια” και γύρω της γράψαμε συνθήματα κατά του Σχολικού Εκφοβισμού. Τα παιδιά πήραν τις τσαλακωμένες καρδούλες στο σπίτι τους και τις επιστρέψανε την επόμενη μέρα με αφού είχανε γράψει πάνω τους λεξούλες που μπορούν να γιατρέψουν τις πληγωμένες καρδούλες.
Μέσα από αυτή τη δραστηριότητα, προσπαθήσαμε να βοηθήσουμε τα παιδιά να καταλάβουν πως όταν κοροϊδεύουμε, χτυπάμε ή φερόμαστε με οποιοδήποτε βίαιο τρόπο, πληγώνουμε τον άλλον βαθιά — και η καρδιά του δεν μπορεί ποτέ να επιστρέψει στην αρχική της κατάσταση.
(δραστηριότητα εμπνευσμένη από τη συνάδελφο “popi-it”)
