Στο εν λόγω εργαστήριο αξιοποιούνται οι πρότερες γνώσεις των παιδιών επιδιώκοντας τη διασύνδεση και ενσωμάτωση της νέας γνώσης με τις προϋπάρχουσες γνώσεις τους, μέσω πολλαπλών προσεγγίσεων ανάλογα με τις ανάγκες, τις δυνατότητες και τα ενδιαφέροντα των παιδιών. Ξεκινήσαμε λοιπόν επιδιώκοντας την ενίσχυση της ομαδικής συνοχής και της αυτοεκτίμησης, καθώς και την προώθηση της συνεργασίας και της δημιουργικής συνύπαρξης, γι’ αυτό προσπαθήσαμε να φτιάξουμε ομαδικά την καρδιά της αγάπης και της φιλίας με την φωτογραφία και τα ονόματα όλων των παιδιών στο κέντρο.

Με αφορμή εικόνες από το διαδίκτυο συζητήσαμε για την καθημερινή ζωή των παιδιών του τρίτου κόσμου, την έλλειψη σε αγαθά που είναι αναγκαία για την επιβίωση, όπως το καθαρό/πόσιμο νερό, την επαρκή και ποιοτική τροφή για τα ίδια και τις οικογένειές τους, για τις δυσκολίες πρόσβασης στην εκπαίδευση, για τα προβλήματα στέγασης καθώς και για το δύσκολο αγώνα να επιβιώσουν από εχθροπραξίες στις περιοχές τους.

Προκειμένου να καλλιεργήσουμε την ευαισθητοποίηση σε ότι αφορά στις ανθρώπινες σχέσεις, την ανάπτυξη σεβασμού απέναντι στο διαφορετικό και την ανάπτυξη ενσυναίσθησης, παρακολουθήσαμε την ταινία «Ειρήνη , η μικρή προσφυγοπούλα».

Στη συνέχεια αποφασίσαμε να φτιάξουμε την Ειρήνη σε χαρτί του μέτρου. Δουλέψαμε ομαδικά. Αυτό που εντυπωσίασε τα παιδιά ήταν η περιπλάνησή της το βράδυ στο δάσος και οι φόβοι της από τους διάφορους ήχους και το σκοτάδι. Αξιοσημείωτη η  αποτύπωση όλων αυτών με κάθε λεπτομέρεια στην εργασία.

Έτσι προβληματιστήκαμε με αυτά που είδαμε στην ταινία και αναφερθήκαμε στα δικαιώματα των παιδιών που σε κάποιες χώρες  κινδυνεύουν. Τα σχολιάσαμε και τα χρωματίσαμε.

Προσπαθήσαμε να κατανοήσουμε την διαφορά μεταξύ του τι θέλω να έχω και του τι έχω ανάγκη και τα ζωγραφίσαμε.

Με αφορμή επίσης την ταινία, αναφερθήκαμε στους λόγους που κάποιοι άνθρωποι αναγκάζονται να φύγουν από την πατρίδα τους κι αυτό τους δημιουργεί ανασφάλεια, αγωνία, φόβους. Το κάθε παιδί μας μίλησε για τους δικούς του φόβους, τους οποίους αποτυπώσαμε εικαστικά σε ένα χαρτί, το κάναμε μπάλα τσαλακώνοντάς το και το πετάξαμε μακριάάά!!

Παρατηρήσαμε, σχολιάσαμε και μελετήσαμε προσεκτικά τον πίνακα του Γαϊτη και εκφράσαμε τα συναισθήματά μας ζωγραφίζοντας φατσούλες.

Και τέλος για να κλείσουμε το εργαστήριο, φτιάξαμε ομαδικά μία αφίσα με τα δικαιώματα των παιδιών όλου του κόσμου…

…και ακούσαμε το υπέροχο τραγούδι «ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ».

https://www.youtube.com/watch?v=Tz87gbsGxCo

Στόχος του συγκεκριμένου προγράμματος είναι να συνειδητοποιήσουν  οι μαθητές/τριες  πως η αξία όλων μας δεν σχετίζεται με την κατάσταση της υγείας ή με οποιοδήποτε γενετικό ή άλλο προσωπικό χαρακτηριστικό μας (UNESCO, 2009). Το σχολείο προϋποθέτει την ενσωμάτωση όλων, χωρίς αποκλεισμούς, μέσω της αποδοχής της διαφορετικότητας, της κατανόησης των ιδιαιτεροτήτων κάθε μαθητή/τριας, που μπορεί να αφορούν την σωματική, γνωστική, πολιτισμική, κοινωνική και συναισθηματική του/της ανάπτυξη.

Ξεκινήσαμε λοιπόν παρουσιάζοντας τον εαυτό μας μέσα από μία κορνίζα, περιγράφοντας τα εξωτερικά μας χαρακτηριστικά.

Υπάρχουν όμως και εσωτερικά χαρακτηριστικά στον καθένα μας, είτε θετικά είτε αρνητικά, τα οποία δεν είναι ορατά, είναι όμως μέρος της προσωπικότητάς μας. Είναι αυτά που μας κάνουν μοναδικούς. Αν μπορούσαμε να δούμε τον εαυτό μας σε έναν καθρέφτη, τι θα βλέπαμε; Μα φυσικά το όμορφο προσωπάκι μας. Φτιάξαμε λοιπόν έναν καθρέφτη για να δούμε τι θα εμφανιστεί στο ερώτημά μας: «Καθρέφτη καθρεφτάκι μου, πες μου να σε χαρώ, ποιο παιδάκι είναι υπεύθυνο στο σχολείο αυτό;»

Είδαμε εικόνες με παιδιά με ειδικές ικανότητες. Παρακινήσαμε τα παιδιά να εκφραστούν:

-Τι βλέπεις;

-Τι σκέφτεσαι;

-Τι σε κάνει να αναρωτιέσαι;

-Φαίνονται χαρούμενα;

-Φαίνονται λυπημένα;

Δείξαμε στα παιδιά την αστυνομική μας ταυτότητα και τους διαβάσαμε τα στοιχεία που αναγράφονται πάνω σε αυτήν. Είναι αρκετά για να προσδιορίσουν τη διαφορετικότητά μας ή όχι; Φτιάχνουμε τις δικές μας «ταυτότητες». Γράφουμε το όνομά μας, το επώνυμό μας, την ημερομηνία γεννήσεως μας και σημειώνουμε τα χαρακτηριστικά μας. Μετράμε το ύψος μας, βάζουμε το δακτυλικό μας αποτύπωμα, υπογράφουμε με το δικό μας τρόπο.

Καλέσαμεμε τα παιδιά να αποτυπώσουν το περίγραμμα της παλάμης τους σε ένα χρωματιστό χαρτί Α4. , να το κόψουν και στο κέντρο του να γράψουν το όνομά τους. Στη συνέχεια τοποθετούμε τις κομμένες παλάμες με τα ονόματα μέσα σε ένα κουτί και καλούμε το κάθε παιδάκι να πάρει τυχαία μια «παλάμη» και να μιλήσει για τα θετικά στοιχεία που έχει αυτός/ή που του ανήκει η παλάμη.  Με αυτές τις παλάμες φτιάξαμε μία γλάστρα για να διακοσμήσουμε την τάξη μας.

Είδαμε εικόνες από παραολυμπιακούς αγώνες. Τα παιδιά με την υποστήριξη και την καθοδήγηση της νηπιαγωγού περιγράφουν τις εικόνες και τα στοιχεία που προκύπτουν και εκφράζουν τα συναισθήματά τους.

-Τι είδους δυσκολίες συναντούν αυτοί οι αθλητές/ριες;

-Με ποιους τρόπους δείχνουν να τις αντιμετωπίζουν;

-Κάθε αθλητής έχει και τη δική του ιστορία.

Κάποιοι άνθρωποι γεννήθηκαν με ιδιαίτερες ικανότητες, κάποιοι είχαν ένα ατύχημα στην ζωή τους και βρέθηκαν σε αυτήν τη θέση. Για να αντιληφθούμε τις δυσκολίες στην καθημερινότητα αυτών των ατόμων, μπήκαμε για λίγο στην θέση τους. Παίξαμε τον «τυφλό και τον οδηγό», κάναμε τσουβαλοδρομίες και με κλειστά μάτια- χρησιμοποιώντας την αφή μας- προσπαθήσαμε να μαντέψουμε τι έχει μέσα το σακίδιο.

Επίσης προσπαθήσαμε να ζωγραφίσουμε με κλειστά μάτια, όπως αυτοί που έχουν προβλήματα όρασης, αλλά και με το στόμα όπως αυτοί που έχουν προβλήματα με τα χέρια τους. Κατανοήσαμε ότι αυτό που για μας είναι δεδομένο για κάποιους άλλους απαιτεί μεγάλη προσπάθεια.

Στο ολοήμερο πρόγραμμα τα παιδιά έφτιαξαν  ένα σπίτι με φιγούρες παιδιών που τους χωράει όλους. «ΟΛΟΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΙ, ΟΛΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ ΜΑΖΙ»

Διαβάσαμε την ιστορία του «Έλμερ του χρωματιστού ελέφαντα» για να επισημάνουμε την διαφορετικότητα και την αποδοχή αυτής.

Καλλιεργώντας την έννοια της συνεργασίας και της αλληλεγγύης προσπαθήσαμε να φτιάξουμε σύνθετες λέξεις με πρώτο συνθετικό το «ΣΥΝ» που δηλώνει το μαζί (συμμαθητής, συνάνθρωπος, συνεργάζομαι, συμπαίζω, συμμετέχω, συναγωνίζομαι κ.α.).

Ήταν πολύ όμορφη εμπειρία και η επίσκεψη της κ. Βάσιας Γιαννογλούδη, εκπαιδευτικού Ειδικής Αγωγής, η οποία έχει ασχοληθεί με την μέθοδο BRAILLE. Τα παιδιά είδαν και άγγιξαν με την αφή τα ιδιαίτερα βιβλία των τυφλών με ενδιαφέρον. Ενημερώθηκαν για τον τρόπο που τα χειρίζονται οι τυφλοί και μπορούν να διαβάζουν. Αναφέρθηκαν οι δυσκολίες που συναντούν στην καθημερινότητά τους οι τυφλοί και πως επιλύονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Στη συνέχεια παρουσιάστηκε στα παιδιά το αλφάβητο BRAILLE και το κάθε παιδάκι έψαχνε να βρει το αρχικό γράμμα του ονόματός του και πως αυτό συμβολίζεται. Σε φύλλο εργασίας αποτύπωσαν τον συμβολισμό.

Στο τέλος του εργαστηρίου αποφασίσαμε με τα παιδιά να φτιάξουμε μία αφίσα, η οποία θα αποτυπώνει το συμπέρασμά μας από όλα αυτά που ακούσαμε και μάθαμε.Έτσι τα παιδιά χρωμάτισαν, έκοψαν και κόλλησαν σε σχήμα κύκλου παιδιά με ειδικές ικανότητες πιασμένα από το χέρι μαζί με φυσιολογικά παιδάκια. Το motto μας γράφτηκε στο κάτω μέρος «ΟΛΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΑΛΛΑ ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ».

Στόχος του εν λόγω εργαστηρίου είναι να προωθήσει την έννοια της συνεργασίας στο Νηπιαγωγείο. Να συνεργαστούν τα παιδιά σε δραστηριότητες ανά ζεύγη, μικρές ή μεγαλύτερες ομάδες, προκειμένου να αναπτύξουν δεξιότητες συνεργασίας.

Ξεκινήσαμε διαβάζοντας την ιστορία της Γιολάντας Τσορώνη-Γεωργιάδη «Η σκάλα της αγάπης», συζητήσαμε για την αξία της συνεργασίας και για τον ρόλο της στη ζωή μας. Φτιάξαμε την δική μας σκάλα της αγάπης και όλοι μαζί προσπαθήσαμε  να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά, να γίνουμε μικρούληδες σούπερ ήρωες ώστε να καταφέρουμε να επιστρέψουμε το αστέρι ψηλά στον ουρανό.

Τα παιδιά χωρίστηκαν σε ζευγάρια, μοιράστηκαν το ίδιο χαρτί   και ζωγράφισε το ένα παιδάκι το άλλο και έγραψε το όνομά του.

Παίξαμε παιχνίδια σε ζευγάρια ή και σε ομάδες , προσπαθώντας να συνεργαστούμε.

Αυτοσχεδιάσαμε με ελεύθερες κινήσεις στο χώρο και στο άκουσμα STOP τα παιδιά εκτελούσαν εντολές, όπως π.χ. ακουμπήστε τους αγκώνες, τα γόνατα, τα κεφάλια, τις μύτες, τους ώμους, τα μάγουλα, τα αυτιά, την πλάτη.

Καθίσαμε μέσα στα στεφάνια σε κύκλο, κι ένα παιδί κοιτούσε επίμονα ένα άλλο στα μάτια. Τότε  έπρεπε να αλλάξουν θέσεις χωρίς να μιλήσουν. Αντάλλαξαν αγκαλιές.

Παίξαμε επίσης τον «κόμπο», τον «τυφλό και τον οδηγό», το «πότε θα φτάσει το παιχνίδι στον προορισμό του;» και την «αριθμογραμμή».

Χωριστήκαμε σε δύο ομάδες για να παίξουμε τις «μουσικές καρέκλες αλλιώς», το «ποιος δράκος θα χορέψει καλύτερα;»,  το «μεταφέρω την μπάλα με ασφάλεια», καθώς και ομαδικά παιχνίδια με στεφάνια. Συνθέσαμε και αντιγράψαμε την λέξη ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ.

Φτιάξαμε ομαδικά το «δέντρο της συνεργασίας».

Αποφασίσαμε συνεργατικά να επινοήσουμε, να καταγράψουμε αλλά και να ζωγραφίσουμε ένα δικό μας παραμύθι. Το ξεκίνησε ένα παιδάκι, την συνέχεια την έδινε το διπλανό παιδάκι κ.ο.κ. Του δώσαμε τον τίτλο «Συνεργατικό παραμύθι» και είναι το παρακάτω:

ΤΟ ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΌ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια γατούλα και μια γατούλα μονόκερος, που ζούσανε σε ένα σπίτι μαζί με έναν άντρα και την κοπέλα του. Μια μέρα είπανε να πάνε βόλτα στο ουράνιο τόξο, στο μοβ χρώμα!Εκεί που κάνανε βόλτα βρήκαν έναν κύριο με πιστόλι! Όμως το πιστόλι δεν ήταν πραγματικό, ήταν αποκριάτικο! Και έτσι αποφάσισαν να πάνε σε ένα μαγαζί με αποκριάτικες στολές. Η μία γάτα ντύθηκε Ινδιάνα και η γάτα μονόκερος ντύθηκε batman! Όταν γύρισαν στο σπίτι τους, ο άντρας και η κοπέλα του τρόμαξαν και τους πέρασαν για ανθρώπους! Μετά πήγανε μία βόλτα στο δάσος κι εκεί βρήκανε ένα μαγικό μανιτάρι, που άμα το έτρωγες, σε έκανε αόρατο! Ξαφνικά εμφανίστηκε ένας λύκος, τότε φάγανε το μανιτάρι, έγιναν αόρατοι και ο λύκος δεν τους πείραξε! Στη συνέχεια επέστρεψαν στο σπίτι τους και βγήκαν οι γατούλες στην αυλή ντυμένες αποκριάτικα. Ήρθε και μια αρκούδα, αλλά τρόμαξε κι έφυγε!
Ξαναμπήκαν στο σπίτι κι έφαγαν ψαρόσουπα και παγωτό με γεύση βανίλια. Μετά κοιμήθηκαν και την άλλη μέρα πήγαν στο γατοσχολείο, που όμως δεν είχε μόνο γάτες.
Είχε σκυλάκια, τίγρεις, ένα λύκο και ο δάσκαλός τους ήταν λαγός!
Παίζανε όλοι μαζί με ένα τούβλο και με μία μπάλα και ήταν πολύ χαρούμενοι, κι
έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!!!

Τα παιδιά του 2ου νηπιαγωγείου Σκουτάρεως 26-2-2024

Κατανοήσαμε την αξία της συνεργασίας στη ζωή μας κι αυτό το δείξαμε με το τύπωμα της παλάμης μας μαζί και του φίλου μας ή της φίλης μας μέσα σε μια καρδούλα στολισμένη.

Αντιληφθήκαμε ότι όλοι μας είμαστε τα κομμάτια ενός παζλ, του παζλ της τάξης μας. Ο καθένας ζωγράφισε κάτι στο δικό του κομμάτι κι όλοι μαζί τα ενώσαμε.

Στο τέλος του προγράμματος, το κάθε παιδάκι είπε πως αντιλαμβάνεται την «συνεργασία» μετά από όλα αυτά που ειπώθηκαν, που ακούστηκαν  κι έλαβαν χώρα μέσα από πολλές  δραστηριότητες. Οι γνώμες των παιδιών καταγράφηκαν στην παρακάτω αφίσα.

Στόχοι του εν λόγω προγράμματος είναι τα παιδιά να κατανοήσουν τα χαρακτηριστικά της μάθησης μέσα από τον προβληματισμό, να αναπτύξουν δεξιότητες προσανατολισμού και μέτρησης αποστάσεων και να αναζητήσουν λύσεις σε καθημερινά προβλήματα, όπως ο κύκλος του νερού και η υδροδυναμική.

Έτσι ξεκινήσαμε το πρόγραμμα διαβάζοντας την ιστορία «Το σύννεφο που έβαλε τα κλάματα». Εξηγήσαμε τι συμβαίνει στον λεγόμενο κύκλο του νερού και τον δραματοποιήσαμε. Φτιάξαμε ένα πάζλ και γράψαμε στον πίνακα «ο κύκλος του νερού». Αναγνωρίσαμε γνωστά γράμματα, όπως το κ του Κωνσταντίνου, το ε της Ελπίδας , το ρ του Ραφαήλ κ.α.

Μάθαμε το ποίημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου «Το ποταμάκι» και το γράψαμε σε χαρτί του μέτρου με λεξοεικόνες. Τα παιδιά απόδωσαν κάποιες λέξεις με εικόνες, τις οποίες και ζωγράφισαν.

Και μιας και αναφερόμαστε στη βροχή, μας αρέσει πολύ είπαν τα παιδιά, να παίζουμε με την ομπρέλα μας. Έτσι λοιπόν αφού παρακολουθήσαμε στο youtube το τραγούδι «singing in the rain” με τον Φρανκ Σινάτρα, μετά χορέψαμε κι εμείς μέσα σε μια φανταστική βροχή με την ομπρέλα μας υπό τους ήχους του τραγουδιού.

Κάναμε πειράματα σχετικά με την διαλυτότητα υλικών μέσα στο νερό, καθώς και για την βύθιση και την επίπλευση αυτών. Τα υλικά, για να κατανοήσουμε τις παραπάνω έννοιες, ήταν ποικίλα (λάδι, λεμόνι, ζάχαρη, αλάτι, κέρματα, τουβλάκια, ζωάκια παιχνίδια και τόσα άλλα). Διατυπώσαμε υποθέσεις και καταγράψαμε αποτελέσματα.

Μιλήσαμε επίσης και για τις τρεις καταστάσεις του νερού (υγρό, στερεό, αέριο). Δημιουργήσαμε παγάκια και την επόμενη μέρα ψάχναμε να βρούμε τρόπους να τα λιώσουμε. Έτσι αναφερθήκαμε στην πήξη και την τήξη του νερού. Τα παιδιά έκαναν κι ένα πείραμα στο σπίτι τους, βάζοντας ένα παιχνιδάκι μέσα σε ένα ποτήρι με νερό , ώστε όταν παγώσει να εγκλωβιστεί το παιχνίδι τους στον πάγο. Στη συνέχεια το ξεπαγώσαμε με τους τρόπους που σκεφθήκαμε την προηγούμενη μέρα.

Έξω στην αμμοδόχο αναπαραστήσαμε την πορεία ενός ποταμού, από τη στιγμή που γεννιέται ως ρυάκι πάνω στο βουνό μέχρι να μεγαλώσει η ποσότητα του νερού του και να χυθεί στη θάλασσα.

Για να δείξουμε την δύναμη του νερού, αλλά και την χρησιμότητά του, μετά από την παρακολούθηση σχετικών βίντεο, φτιάξαμε με τα οικεία υλικά μας έναν καταρράκτη κι ένα φράγμα, δηλαδή έναν τεράστιο ταμιευτήρα νερού.

Και μιας και το χιόνι είναι λίγο ακριβοθώρητο στην περιοχή μας, καθότι είναι πεδινή, ψάξαμε να βρούμε πληροφορίες για να φτιάξουμε τεχνητό χιόνι. Τα υλικά πολύ απλά και οικεία, σόδα μαγειρικής και μαλακτική κρέμα μαλλιών σε συγκεκριμένη δοσολογία και να σου μπροστά σου ένα ταψί χιόνι!! Τα παιδιά το έπιασαν , το μύρισαν, το ζούληξαν και τελικά έφτιαξαν χιονάνθρωπο.

Στη συνέχεια σκεφθήκαμε να κάνουμε μια κατασκευή με χιονάνθρωπο. Τα παιδιά βρήκαν πιατάκια του καφέ από το κουκλόσπιτο κι έκαναν το περίγραμμα των κύκλων (μεγάλο πιάτο-μικρό πιάτο) για να φτιάξουν το σώμα και το κεφάλι του. Τον στόλισαν και για νιφάδες κόλλησαν καρδούλες μιας και τον αγαπούν τόσο πολύ.

Μετρήσαμε επίσης και τους χιονάνθρωπους που φτιάξαμε με τα γράμματα του ονόματος μας για να δούμε ποιος είναι ο πιο ψηλός. Φυσικά ήταν του Κωνσταντίνου καθώς το όνομά του έχει 12 γράμματα.

Η αγάπη των παιδιών για τον χιονάνθρωπο είναι πολύ μεγάλη. Η χαρά τους και η όρεξη τους να τον φτιάξουν είναι απερίγραπτη. Τυλίξαμε λοιπόν κι εμείς με χαρτί υγείας το σώμα ενός παιδιού για να το ασπρίσουμε, ψάξαμε για αξεσουάρ στο βεστιάριο του σχολείου, για κλαδιά έξω στην αυλή, φτιάξαμε κι ένα καρότο για μύτη και να σου ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ μας!!!

Στο τέλος για να χαλαρώσουμε πειραματιστήκαμε με τις νερομπογιές , τις μίξεις και τις αποχρώσεις που μπορούμε να πετύχουμε και μεγαλουργήσαμε πάλι.

Βασικός σκοπός του συγκεκριμένου προγράμματος είναι η ενίσχυση των μηχανισμών πρόληψης, κακοποίησης και εγκατάλειψης των ζώων συντροφιάς στα παιδιά του Νηπιαγωγείου. Ως επιμέρους στόχοι του ορίζονται οι ακόλουθοι. Τα παιδιά:

• να ευαισθητοποιηθούν και εκφράσουν τα συναισθήματά τους για τα ζώα συντροφιάς,
• να διακρίνουν τα ζώα σε κατοικίδια, συντροφιάς και του δάσους,
• να διακρίνουν τα ζώα σε δεσποζόμενα και αδέσποτα,
• να κατονομάζουν τις συνέπειες της ύπαρξης των αδέσποτων ζώων,
• να συνειδητοποιήσουν τις υποχρεώσεις των ανθρώπων απέναντι στα ζώα συντροφιάς,
• να προτείνουν τρόπους αντιμετώπισης της εγκατάλειψης και κακοποίησης των ζώων συντροφιάς

Ξεκινήσαμε καταγράφοντας τα ζωάκια που συναντάμε το πρωί όταν πηγαίνουμε σχολείο. Τα παιδιά είπαν τις παρατηρήσεις τους. Συνήθως συναντούν σκυλάκια και γατάκια. Μιμήθηκαν λοιπόν τις φωνές τους και το περπάτημά τους.

Ωστόσο για να ξεκινήσουμε σωστά, εξηγήσαμε ποια ζώα είναι κατοικίδια, ποια είναι συντροφιάς και ποια είναι του δάσους. Η διαφορά των ζώων συντροφιάς από τα κατοικίδια είναι ότι τα πρώτα οι άνθρωποι τα έχουν μέσα στο σπίτι τους και τα φροντίζουν για λόγους ευχαρίστησης, θεραπείας αλλά και συντροφιάς. Τα παιδιά μαθαίνουν για τη συμβίωση των ζώων με τον άνθρωπο και την ευθύνη που συνοδεύει η υιοθέτηση ενός ζώου συντροφιάς. Τα χρωματίσαμε λοιπόν, τα κόψαμε και τα ομαδοποιήσαμε.

Παρατηρήσαμε πίνακες ζωγραφικής με ζώα συντροφιάς του οποίους και σχολιάσαμε. Είπαμε ομοιότητες, διαφορές και περιγράψαμε συναισθήματα. Οι παρακάτω πίνακες, οι οποίοι παρεπιμπτώντος μας άρεσαν τόσο πολύ, ήταν το έναυσμα της συζήτησής μας.

• Emile Munier – Playing with the kitten, 1983 (4)
• Felix Schlesinger – Feeding the rabbits (3)
• Arthur John Esley – Teatime (2)
• Γύζης Νικόλαος – Οι γειτόνισσες (1)

Φτιάξαμε λοιπόν κι εμείς τον δικό μας πίνακα – παζλ σκυλάκι.

Με αφορμή ένα σκυλάκι που εχθές το βράδυ έκλαιγε στη γειτονιά ενός παιδιού, αναρωτηθήκαμε αν τα ζωάκια έχουν συναισθήματα. Κλαίνε άραγε, φοβούνται, χαίρονται; Είδαμε σχετικά βιντεάκια στο youtube και καταλάβαμε ότι και βέβαια αισθάνονται διαφορετικά σε κάθε περίσταση. Αυτό μας βοήθησε να συμπληρώσουμε το παρακάτω φύλλο εργασίας.

Διαβάσαμε την ιστορία «Ένα σκυλάκι με μποτάκια» της Paula Metcalf. Η δραστηριότητα έγινε έξω στην αυλή και τα παιδιά κάθισαν στα χρωματιστά λάστιχα, τα οποία χαίρονταν για πρώτη μέρα. Ένα βιβλίο που αναφέρεται στη διαφορετικότητα και πόσο αυτή μπορεί να γίνει αιτία να σκαρφιστείς πράγματα τα οποία δεν δηλώνουν τον εαυτό σου και μπορούν να σε ρεζιλέψουν. Πρέπει να μάθεις όμως να είσαι ο εαυτός σου, γιατί έτσι τελικά θα σε αγαπήσουν περισσότερο.

Κι επειδή αυτό τους άρεσε, την επόμενη μέρα διαβάσαμε και «Το αρνάκι που ήρθε για φαγητό». Από αυτό καταλάβαμε ότι και τα ζώα έχουν αισθήματα και ότι μπορούν να αγαπηθούν και μεταξύ τους.

Συζητήσαμε για το αγαπημένο ζώο συντροφιάς που τυχόν έχουμε και το γνωστοποιήσαμε και στα άλλα παιδάκια. Είπε λίγα λόγια γι’αυτό ο καθένας. Και για να δούμε τι υπερτερεί γάτα ή σκύλος, φτιάξαμε έναν πίνακα με τα ονόματά μας, στον οποίο δηλώναμε ζωγραφίζοντας σκύλο ή γάτα. Μετρήσαμε και βγάλαμε συμπεράσματα. Οι γατούλες ΝΙΚΗΣΑΝ!!

Για να τιμήσουμε λοιπόν τις γατούλες ως αγαπημένο ζώο συντροφιάς, σκεφθήκαμε να τις φτιάξουμε κάπως διαφορετικές. Πολύχρωμες και γουστόζικες. Έτσι τις κάναμε ψηφιδωτές.

Α!! και για να μην ξεχνιόμαστε φτιάξαμε κι ένα σπιτάκι με την οικογένειά μας και το αγαπημένο μας ζωάκι.

Για να εξασκήσουμε λίγο τα δαχτυλάκια μας, φτιάξαμε με βατονέττα και μαύρη τέμπερα, αγαπημένα σκυλάκια Δαλματίας.

Στη συνέχεια είδαμε εικόνες αδέσποτων ζώων και συγκρίναμε την ζωή τους και τα συναισθήματά τους με αυτά των δεσποζόμενων ζώων. Υπήρχαν μεγάλες διαφορές. Αυτό το κατανοήσαμε και από την ιστορία «Εγώ ο Κανέλος» της Τζέμης Τασάκου, όπου αναφέρονται η «σκυλίσια» ζωή, οι περιπέτειες και οι κακουχίες ενός σκύλου που μεγαλώνει στους δρόμους. Δραματοποιήσαμε την ιστορία. Συζητήσαμε τις διάφορες συμπεριφορές των ανθρώπων απέναντι στα δεσποζόμενα και τα αδέσποτα ζώα. Τα παιδιά τις απεικόνισαν πολύ όμορφα.

Επηρεασμένοι λοιπόν από το θέμα, αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα σπιτάκι για ένα αδέσποτο σκυλάκι της γειτονιάς του σχολείου μας. Του δώσαμε το όνομα Μαξ και του προσφέραμε στέγη, φαγητό (πεντανόστιμα κόκαλα) και νερό.

Φτιάξαμε κι ένα σπιτάκι για ένα αδέσποτο σκυλάκι κι ένα γατάκι, τον Φλοξ και την Νίνα και τους βάλαμε μπροστά τους από ένα καπάκι για να πιουν νεράκι και να ξεδιψάσουν.

Τα παιδιά ζωγράφισαν το ζώο συντροφιάς τους και όλοι μαζί βοήθησαν να φτιαχτεί μια υπέροχη αφίσα με το μήνυμα «ΑΓΑΠΩ ΤΑ ΖΩΑ».

Και φυσικά το εργαστήριο αυτό, δεν θα μπορούσε να κλείσει πιο όμορφα, πιο χαρούμενα και πιο βιωματικά με την επίσκεψη ενός κτηνιάτρου στο νηπιαγωγείο μας. Ο κ. Βασίλειος Πετρίδης (Νικολάου Πλαστήρα 2), ήρθε στον χώρο μας φορώντας την ιατρική του ποδιά και έχοντας μαζί του την Ζόλα. Η Ζόλα είναι ένα δεσποζόμενο σκυλάκι που είχε ένα ατύχημα στο ποδαράκι της και γι΄αυτόν  τον λόγο ήταν δεμένο και υποστηριζόμενο. Ήταν πολύ ήσυχη και συνεργάσιμη. Τα παιδιά την λάτρεψαν. Ήταν άψογα, ήσυχα απέναντί της, άκουγαν με πολύ προσοχή αυτά που είχε να τους πει ο κτηνίατρος σχετικά με την φροντίδα των ζώων συντροφιάς. Του έκαναν μάλιστα και ερωτήσεις:

• Τι αρέσει στα σκυλάκια να τρώνε; (Νίκος)
• Μπαίνουν τα ζωάκια μέσα στις αποθήκες και ρίχνουν τα τσουβάλια; (Παναγιώτα)
• Μπορούμε να χαϊδέψουμε το σκυλάκι που φέρατε; (Ιορδάνης)
• Γιατί μαλώνουν τα σκυλάκια με τις γάτες; (Σταυρούλα)
• Τα σκυλάκια πειράζουν τα μικρά παιδάκια; (Βασίλης Αλ.)
• Μπορεί η γάτα και ο σκύλος να παίξουν με την μπάλα; (Κωνσταντίνα)
• Όταν τα βγάζουμε βόλτα να έχουν αλυσίδες ή όχι; (Κωνσταντίνος)
• Μπορεί ένα αδέσποτο να μπει στο σπίτι μας; (Βασίλης Χ.)
• Πόσα μικρά μπορεί να γεννήσει ένας σκύλος ή μία γάτα; (κ. Έλενα)
• Όταν τα φοβόμαστε μας καταλαβαίνουν; (κ. Σούλα)
• Θέλουν τα ζωάκια αγάπη; (Μαγδαληνή)

Στο τέλος την χάιδεψαν όλοι κι αυτή απολάμβανε την αγάπη των παιδιών.

Για να ευχαριστήσουμε τον κ. Βασίλη του χαρίσαμε ένα βιβλίο με τις ζωγραφιές μας για να μας θυμάται. Και κάπως έτσι τελείωσε και το 2^ο εργαστήριό μας.

Ο σχολικός εκφοβισμός έχει αναγνωριστεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ως πρόβλημα Δημόσιας Υγείας (W.H.O., 1996, 1998), αφού η θυματοποίηση μπορεί να είναι ένα πρώιμο στάδιο στην εξελικτική ακολουθία που οδηγεί σε παραβατική συμπεριφορά σε μεγαλύτερη ηλικία, με τη σοβαρότητα των περιστατικών να τείνει να κλιμακώνεται με την ηλικία.

Σκοπός του προγράμματος είναι:

• Να αναγνωρίσουν το φαινόμενο της ενδοσχολικής βίας
• Να αναγνωρίσουν τα συναισθήματα που προκαλεί η βία
• Να γνωρίσουν ασφαλείς τρόπους και να αποκτήσουν την ετοιμότητα και το θάρρος να υπερασπίζονται τον εαυτό τους και άλλους όταν εκφοβίζονται λεκτικά και σωματικά.
• Να διαχειρίζονται τα συναισθήματα τους όταν ένα παιδί τους εκφοβίζει.
• Να αναπτύξουν ενσυναίσθηση για τον θύτη και το θύμα

Ξεκινούμε την διερεύνηση των υπαρχουσών γνώσεων των παιδιών σχετικά με τον εκφοβισμό και τη βία, διαβάζοντας το παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν «Το ασχημόπαπο». Τα παιδιά προσπαθούν να κατανοήσουν την άδικη στάση των ζώων απέναντι στο διαφορετικό , το οποίο και αντιμετωπίζουν με επιθετικότητα και ειρωνεία. Δραματοποιούμε το παραμύθι και στη συνέχεια ζωγραφίζουν ότι τους εντυπωσίασε.

Με την τεχνική του διπλώματος αποφασίζουμε να φτιάξουμε το ασχημόπαπο παρέα με το ταίρι του, όπως άλλωστε συμβαίνει στο τέλος του παραμυθιού, όταν πλέον έχει μεταμορφωθεί σε πανέμορφο κύκνο.

Και για να διαχωρίσουμε τις άσχημες από τις όμορφες κουβεντούλες, αφού τις σχολιάσαμε , τις κολλήσαμε σε διαφορετικά βάζα.

Και σίγουρα αυτός ο διαχωρισμός συνδέεται άμεσα με θετικά και αρνητικά συναισθήματα. Τα παιδιά ζωγράφισαν πως αισθάνονται όταν τους λένε όμορφες λέξεις και πως όταν τους λένε άσχημες κουβέντες. Φέραμε για παράδειγμα ένα τσαλακωμένο χαρτί, το οποίο φυσικά ξαναϊσιώνει αλλά δεν γίνεται σε καμία περίπτωση όπως πριν. Έτσι και κάποιος που έχει υποστεί βία μπορεί να συγχωρήσει, αλλά έχει πληγωθεί.

Διαβάσαμε επίσης ιστορίες της ίδιας φιλοσοφίας, όπως:

• Με αυτή τη μπάλα παίζουμε όλοι
• Είσαι το καλύτερο ποντικάκι του κόσμου
• Η σκάλα της αγάπης
• Ένας για όλους και όλοι για έναν, καθώς και
• Τα χέρια δεν είναι για να δέρνουνε
• Οι λέξεις δεν είναι για να πληγώνουν

Τα παιδιά ζωγράφισαν την ΒΙΑ έτσι όπως την φαντάστηκαν, σαν μια άσχημη κοπέλα.

Μέσα σε μια καρδούλα που δηλώνει την αγάπη μας, τα παιδιά ζωγράφισαν το φίλο τους και την στόλισαν με ψηφίδες.

Επίσης τύπωσαν το χεράκι τους σε χαρτόνι και μέσα κόλλησαν μια κόκκινη καρδούλα για να δηλώσουν ότι τα χέρια δεν είναι για να δέρνουνε, αλλά για να αγαπάνε, να χαϊδεύουν και να αγκαλιάζουν.

Στη συνέχεια χωρίσαμε τα παιδιά σε ζευγάρια τα οποία μοιράστηκαν το ίδιο χαρτί για να ζωγραφίσουν το καθένα τον εαυτό του. Στη συνέχεια αναζήτησαν άλλο ένα ζευγάρι για να ενώσουν σε καινούριο χαρτί τις ζωγραφιές τους και να φτιάξουν μια μεγαλύτερη ομάδα και να μας την παρουσιάσουν στην ολομέλεια. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργήσαμε την κίτρινη ομάδα, την πράσινη, την ροζ και την γαλάζια.

Φτιάξαμε επίσης την αφίσα με το μήνυμα ΝΑΙ ΣΤΟ ΦΙΛΟ, ΟΧΙ ΣΤΟ ΞΥΛΟ.

Για να δείξουμε την αξία της φιλίας, φτιάξαμε κρίκους και τους ενώσαμε σε μια αλυσίδα, «την αλυσίδα της φιλίας», τονίζοντας και τον κανόνα νούμερο 8 από τους κανόνες του σχολείου «αγαπάω και σέβομαι τους συμμαθητές μου».

Παρακολουθήσαμε στο you tube την ιστορία «Ο νταής του σχολικού» και την δραματοποιήσαμε.

Τα παιδιά στο τέλος του προγράμματος κατανόησαν ότι αν μας συμβεί κάτι δύσκολο, άδικο και στενάχωρο από κάθε είδους επιθετική συμπεριφορά είτε λεκτική, είτε σωματική, δεν το κρατάμε μυστικό αλλά ενημερώνουμε έναν ενήλικα, τη νηπιαγωγό ή τους γονείς μας, χωρίς να νιώθουμε ντροπή και να φοβόμαστε. Μάθαμε το ρεφρέν του τραγουδιού «Κάντο να ακουστεί» σε ρυθμό ραπ:

«Σταμάτα τώρα, μ’ ενοχλεί, πες το δυνατά, κάντο ν’ ακουστεί»

Έτσι το μήνυμα ΜΙΛΑ ΤΩΡΑ το γράψαμε με διάφορους τρόπους:

• με πλαστελίνη
• με ψηφίδες
• με ζωγραφική
• με δαχτυλομπογιά

Και κάπως έτσι τελείωσε το εργαστήριό μας. Κάναμε με τα παιδιά την αξιολόγηση του προγράμματος. Απαντήθηκαν ερωτήσεις όπως:

• Πως νιώθεις όταν δεν σε παίζουν τα άλλα παιδιά;
• Τι κάνεις όταν σου συμβαίνει αυτό;
• Ποιοι είναι οι πιο ασφαλείς χώροι, για να παίξεις στο διάλειμμα;
• Μιλάς στις  δασκάλες  ή στους γονείς σου για πράγματα που σε στεναχωρούν;
• Τι σου άρεσε από το εργαστήριο;
• Τι δεν σου άρεσε;
• Ποιο είναι το πιο χρήσιμο πράγμα που έμαθες;
• Πως νιώθεις τώρα που τελείωσε το πρόγραμμα; και τόσες άλλες.

Διαπιστώσαμε ότι τα παιδιά κατέκτησαν γνώσεις και καλλιέργησαν στάσεις. Ας ελπίσουμε ότι βάλαμε ένα λιθαράκι στο μετασχηματισμό των αντιλήψεων των παιδιών, όχι μόνο θεωρητικά αλλά και πρακτικά.

Και κλείνοντας δημιουργήσαμε την παρακάτω αφίσα