Χαμένα… επαγγέλματα

Στην σημερίνη εποχή όπου πλέον τα παλαιότερα  επαγγέλματα  έχουν αντικατάσταθει από καινούργια και μαζικότερης παραγωγής  αλλαζουν μορφή με αποτέλεσμα να  εξαμφανίζονται.

Ενα από τα επαγγέλματα αυτά ειναι το επάγγελμα του Ρασοπατητή.Το επάγγελμα του ρασοπατητή ήταν ευρέως γνωστό τις προηγούμενες δεκαετίες  καθος η δουλεία του ηταν να πλενει κουβέρτες.Με τη βοήθεια των φτερνών των ποδιών του και με τη βοηθεια του νερούκαι της πλούσιας σαπουνάδας πατούσε κυρίως τισ μάλλινες κουβέρτες ή τα ράσα απο όπου έκανε τις κάπες . Επειτα στριφογύριζε και πατούσε μέσα σ ένα ανοικτό κοίλο βγόδωμα (εργαλείο), που το έστηναν σχεδόν όρθιο ακουμπισμένο σ ένα τοίχο και πλαισιωμένο από μπροστά με δυο μακρά ξύλα στερεωμένα από τον πάτο ως τη κορφή και που έφερναν στο κατάλληλο ύψος τρίτο ξύλο, ώστε να σχηματίζεται ένα ήττα κεφαλαίο. Στο τρίτο αυτό ξύλο ο ρασοπατητής στηρίζονταν με τα χέρια του για να μπορεί να κινεί τσι φτέρνες των ποδιών του πάνω στο πατούμενο χοντρό ράσινο ύφασμα. Το πάτημα διαρκούσε αρκετές μέρες, ώσπου το πατούμενο να μαλακώσει και βγάλει το απαραίτητο χνούδι (πέλο).Το εργαλείο, που χρησιμοποιούσε ο ρασοπατητής, ήσαν ο βορόσκιος ή γούβελος, ένα πολύ χοντρό κομμάτι άγριου κορμού δέντρου που ήταν κοίλο, για να μπορεί στην κοιλότητα αυτή να στριφογυρίζει το πατούμενο. Αντί για γούβελο χρησιμοποιούνταν και σκάφες από λαξεμένο κορμό άγριου δέντρου. Στο εργαλείο αυτό συμπεριλαμβάνεται και η κατεργωσά (κατασκευή), που μπαίνει μπροστά στο γούβελο για να στηρίζεται με τα χέρια ο ρασοπατητής.

Άλλο επάγγελμα που στις μέρες μας έχει χαθεί είναι αυτο του Γανωτή.Γανωτής ή γανωτζής ή γανώματος ονομάζεται ο τεχνίτης που επικαλύπτει χάλκινα σκεύη με κασσίτερο (καλάι), ο κασσιτερωτής= καλαϊτζής. Οι γανωτζήδες ήταν συνήθως πλανόδιοι τεχνίτες που αναλάμβαναν το γαλβανισμό και το στίλβωμα των χάλκινων οικιακών σκευών, όπως τα ταχριά, τα καζάνια, τα κουτάλια,τα πηρούνια κλπ.Η φωνή του πλανόδιου γανωτή, τραχιά και δυνατή θα αντηχεί ακόμη στα αυτιά όσων τους πρόλαβαν «Γανωωωτής! Μπακίρια γανώνωωωω! Γανωωωτής», μα δεν ακούγεται πια στις γειτονιές της Αθήνας. Στις αρχές του 2θού αι. ο γανωτζής κουβαλούσε στην πλάτη του τα απαραίτητα εργαλεία και περπατώντας φώναζε και καλούσε τις νοικοκυρές να του φέρουν τα είδη που χρειάζονταν γάνωμα. Έστηνε την γκαζιέρα του στην αυλή του σπιτιού, έλιωνε τον κασσίτερο. Αφού καθάριζε καλά το σκεύος, άλειψε το εσωτερικό του με σπίρτο και το τρίβε με κουρασάνι (=τριμμένο κεραμίδι). Μετά κράταγε το σκεύος με την τσιμπίδα πάνω από τη φωτιά και έριχνε μέσα το νησιαντήρι (=χλωριούχο αμμώνιο), για να στρώσει καλύτερα το καλάι πάνω στο χάλκωμα. Αφού το σκούπιζε καλά, άπλωνε το λιωμένο καλάι σ’ όλη την επιφάνεια του σκεύους μ’ ένα χοντρό βαμβακερό ύφασμα. Ζητούσε και από νοικοκυρά του σπιτιού μια λεκάνη με κρύο νερό, στην οποία βουτούσε το σκεύος, που γάνωσε και λαμπύριζε στον ήλιο.Το επάγγελμα αυτό συνδέεται κυρίως με τους Τσιγγάνους και αποτελεί ένα από τα παραδοσιακά τους επαγγέλματα. Οι γανωτές αναζητούσαν πελάτες στις γειτονιές της πόλης ή του χωριούι.Το «γάνωμα» έπρεπε να γίνεται συχνά για λόγους υγείας, κυρίως στα σκεύη που χρησιμοποιούσαν στο μαγείρεμα, οπότε οι γανωτζήδες είχαν δουλειά όλο το χρόνο.Τα τελευταία χρόνια το επάγγελμα του γανωτή τείνει να εξαφανιστεί αφού τα μαγειρικά σκεύη είναι πλέον ανοξείδωτα και δεν χρειάζονται επικασσιτέρωση. Σήμερα υπάρχουν ελάχιστοι τεχνίτες στην επαρχία, που υποαπασχολούνται αφού τα εναπομείναντα χρηστικά χάλκινα σκεύη είναι ελάχιστα και τα περισσότερα σκεύη που χρησιμοποιούμε πια είναι ανοξείδωτα βιομηχανικά προϊόντα.Η λέξη γανωτής προέρχεται από το ρήμα ΓΑΝΩΝΩ και μάλιστα από το αρχαίο ρήμα ΓΑΝΩ = δίνω λάμψη. Στο τέλος το σκούπιζαν με καθαρό βαμβάκι για να γυαλίσει.  

Αλλο επάγγελμα εξίσου γνωστό σε εμας που κατοικούμε αποκλοιστεικά σε χωριά ειναι το επαγγελμα του πλανόδιου μανάβη.Ο πλανόδιος μανάβης ήταν από τους πιο αγαπητούς μικροπωλητές στα χωριά. Σ’ αυτό δεν συντελούσε μόνο η εξυπηρέτηση και η προμήθεια των απαραίτητων τροφίμων στην οικογένεια του χωρικού αλλά η καθημερινή επαφή με τις νοικοκυρές δημιουργούσε μια φιλική σχέση που τη διέκρινε η αμοιβαία εμπιστοσύνη. Ο μανάβης ιδιαίτερα όταν αυτός ήταν ευχάριστος και κοινωνικός άνθρωπος ενημέρωνε τις νοικοκυρές για όσα γίνονταν στον κόσμο. Βλέπετε τότε δεν υπήρχαν τα ΜΜΕ και ο μανάβης αποτελούσε ένα μέσο ενημέρωσης. Αυτός θα μετάφερε και τα διάφορα νέα από χωριό σε χωριό.Το επάγγελμα του μανάβη πέρασε και αυτό διάφορα στάδια εξέλιξης. Τα πρώτα χρόνια ο πλανόδιος μανάβης χρησιμοποιούσε ένα από τα πιο συμπαθητικά ζώα, το γαϊδουράκι που από εδώ και πέρα θα το βλέπουμε όλο και πιο σπάνια. Το φόρτωνε με κοφίνια και από τις δύο πλευρές του. Μέσα είχε διάφορα ζαρζαβατικά ανάλογα με την εποχή γιατί τότε δεν υπήρχαν θερμοκήπια και στην αγορά διακινούνταν μόνο τα εποχιακά. Μετά από λίγα χρόνια και σε συνδυασμό με την οικονομική επιφάνεια του μανάβη το γαϊδουράκι αντικαταστάθηκε από το άλογο ή από το δίτροχο κάρο. Έπρεπε να φροντίζει ο μανάβης για την καλή κατάσταση του ζώου και τη διατροφή του, να το ξεκουράζει συχνά και να του δίνει νερό. Απαραίτητα εργαλεία: η ζυγαριά (κρεμαστή) οι οκάδες και τα δράμια που αργότερα έγιναν κιλά και γραμμάρια. Την εποχή πριν το 1940 οι άνθρωποι στα χωριά δεν πλήρωναν με χρήματα. Οι συναλλαγές γίνονταν με είδος.Ο κάμπος ήταν φυτεμένος με διάφορα οπωροφόρα δέντρα και καλλιεργούσαν κηπευτικά. Ήταν τα λεγόμενα περιβόλια του κάμπου. Εκεί κάθε κηπουρός ή περιβολάρης καλλιεργούσε τα προϊόντα: πατάτες, τομάτες, μελιτζάνες, φασολάκια κ.ά. καλλιέργειες φρούτων και ζαρζαβατικών. Επίσης χειμερινά κηπευτικά όπως κουνουπίδια λάχανα, σέλινα, μαρούλια, κρεμμύδια κ.ά.Πώς τα πουλούσανΚάθε περιβολάρης μάζευε τα προϊόντα και τα τοποθετούσε σε διάφορα κοφίνια. Τα μεγάλα κοφίνια τα έλεγαν “ανδρικά” και τα πιο μικρά “καφάσια”. Τα κηπευτικά αυτά κάθε πρωί τα φόρτωναν στα άλογα ή τα γαϊδούρια και πήγαιναν καιτα πουλούσαν στα περίχωρα. Είχαν μαζί τους και την “πελάντζα” δηλαδή τη ζυγαριά για τις μικρές ποσότητες. Για τις μεγάλες ποσότητες π.χ ένα τσουβάλι πατάτες, είχαν τα “καντάρια”. Γύριζαν λοιπόν σε όλο το Κρανίδι και διαλαλούσαν τα προϊόντα φωναχτά ώστε να βγουν οι νοικοκυρές να ψωνίσουν τα προϊόντα τους. Πουλούσαν την πραμάτεια τους στις καλύτερες τιμές διότι τα καλλιεργούσαν μόνοι τους και δεν μεσολαβούσαν οι έμποροι. Είχαν μεγάλη πελατεία σε κάθε γειτονιά επειδή όλοι ήξεραν ότι ήταν φρέσκα και φτηνά. Όταν ξεπουλούσαν πήγαιναν στις ταβέρνες δυο-δυο μανάβηδες φίλοι, έπαιρναν ένα μεζέ και τέλος έκαναν διάφορα ψώνια για τις ανάγκες της οικογένειας. Κατά το μεσημεράκι γύριζαν πάλι στη δουλειά τους. Αυτό γινόταν καθημερινά και έτσι ήταν το επάγγελμα τους.

Γκράφιτι η τέχνη του δρόμου

daim.org/site/2004/05/graffiti-world-book/

Μία από τις πιο αμφιλεγόμενες μορφές τέχνης και έκφρασης ήταν και παραμένει το graffiti, τέχνη του δρόμου. Ας δούμε λοιπόν τί είναι, πως ξεκίνησε, πως εξελίχθηκε με το πέρασμα του χρόνου και πόσο ωφέλιμο μπορεί να είναι. Η λέξη αυτή είναι ένα αντιδάνειο πρόερχεται από την αρχαία ελληνική λέξη γραφείο (= χάραξη), στα ιταλικά έγινε graffitο (= χάραγμα, επιγραφή). Το γκράφιτι όπως το γνωρίζουμε σήμερα μπορεί να είναι μια σχετικά πρόσφατη δημιουργία υπάρχουν όμως τέτοιου είδους επιγραφές στην αρχαία Ελλάδα (Έφεσσος), στην αρχαία Ρώμη, στο Σινικό Τείχος κ.α. Το γκράφιτι με τις σημερινές του μορφές ξεκίνησε το 1960-70 στη Νέα Υόρκη. Ο πρώτος αναγνωρίσιμος καλλιτέχνις γκράφιτι ήταν ο ελληνοαμερικανός ΤΑΚΙ 183 (υποκοριστικό του ονόματος του, Δημήτρης και ο αριθμός της οδού την όποία έμενε).

Στην Ελλάδα το γκράφιτι άρχισε να διαδίδεται στις αρχές της δεκαετίας του 90′ από κλειστές ομάδες. Στην εξάπλωση του συνέβαλε η εμφάνιση των σπρέι, η καινούργια για την Ελλάδα ραπ και hip hop μουσική καθώς και το γεγονός ότι ήρθαν στη χώρα έμπειροι καλλιτέχνες που βοήθησαν τους πρώτους Έλληνες που ασχολήθηκαν με το γκράφιτι. Τα πρώτα γκράφιτι ήταν πάνω σε τρένα, δεν άργησαν όμως να εξαπλωθούν σε διάφορα δημόσια κτήρια και κυρίως στα σχολεία. Σήμερα η μορφή τέχνης αυτή, που μπορεί να είναι ζωγραφική ή συνθήματα συνεχίζει να εξαπλώνεται στην χώρα μας σε πολλά σημεία της χώρας μας μπορούμε να δούμε διάφορα γκράφιτι κυρίως με (αντι)ρατσιστικό, οικολογικό, αναρχικό και θρησκευτικό περιεχόμενο. Πολλοί όμως είναι αυτοί που χρησιμοποιούν αυτή την τέχνη μόνο με χυδαίο τρόπο με αποτέλεσμα το γκράφιτι να είναι ακόμα αρκετά παρεξηγημένο από την πολιτεία και τους πολίτες. Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε πως το γκράφιτι είναι μια μορφή τέχνης, ένας τρόπος έκφρασης στον οποίο ο καθένας έχει δικαίωμα, αρκεί βέβαια να έχουν ένα ουσιαστικό και όχι χυδαίο μήνυμα. Τέλος, η πολιτεία και όλοι εμείς μπορούμε να ενισχύσουμε τη δημιουργία γκράφιτι σε διάφορα σημεία των πόλεων για να αποκτήσει η καθημερινότητα μας το χρώμα που της λείπει…!

Πηγή:http://www.enviro.gr/eikastika/fotografia/2019/1004071270633934_5115101311/lightbox_slideshow.php#.UQV7gh1g9Bw

Επιμέλεια άρθρου: Αγγελική Κακολύρη

Το επάγγελμα του αστυνομικού

Ο Βασιλιάς του ζωικού βασιλείου απειλείται;

www.aksioperierga .blogspot.com

Είναι  ένα   από τα σημαντικότερα  χαρακτηριστικά  της Αφρικής, ο βασιλιάς  του ζωικού βασιλείου [λιοντάρι] κινδυνεύει να σβήσει παντοτινά από τον χάρτη, όπως τουλάχιστον παρουσιάζει στην έρευνα της  η βρετανική ΜΚΟ Lionaid. Τα νούμερα που έδωσε η εταιρεία  στα Μ.Μ.Ε. είναι σοκαριστικά: σήμερα στην Αφρική  υπάρχουν ελεύθερα 15.000 λιοντάρια, έναντι 200.000 πριν από μόλις 30 χρόνια. Σε 25 χώρες το ζώο έχει εξαφανιστεί τελείως, ενώ σε άλλες 10 τελεί υπό εξαφάνιση. Χειρότερη είναι η περίπτωση  των δυτικών  και κεντρικών  περιοχών  της Αφρικής, όπου μόλις μετά βίας επιβιώνουν 615 λιοντάρια, σήμερα παγκοσμίως υπάρχουν λιγότερα από 35.000 λιοντάρια. Τα λιοντάρια στις δυτικές περιοχές  είναι εντελώς απροστάτευτα αυτό  υποστηρίζει  στην συνέντευξη του ο Πίτερ Κατ, βιολόγος και διευθυντής της Lionaid. Ο ίδιος εξηγεί ότι στις περιοχές αυτές υπάρχει τρομερή [οικονομική εξαθλίωση] φτώχεια, αλλά και έλλειψη πολιτικής-διεθνείς  βούλησης για την προστασία του είδους. Επιπλέον στις συγκεκριμένες περιοχές δεν έχει αναπτυχθεί ιδιαίτερα ο τουρισμός για να αποτελεί αξιοθέατο των περιοχών  και άρα  να διαφυλαχτεί το είδος.  Αντίθετα σε ανεπτυγμένες  χώρες όπως η Ζάμπια, η νότια Αφρική, τα πράγματα είναι ασφαλώς καλύτερα: «Έχουν συνειδητοποιήσει ότι ένα λιοντάρι αξίζει περισσότερο ζωντανό, παρά νεκρό. Ο τουρισμός που φέρνει στη χώρα και  η παρουσία του συγκεκριμένου ζώου δημιουργεί έσοδα 2 εκατ. Ευρώ ετησίως για το κράτος » εξηγεί ο  Πίτερ Κατ. Η ίδια οργάνωση κρούει το καμπανάκι του κινδύνου, λέγοντας ότι η εξαφάνιση του λιονταριού θα σημάνει την εξαφάνιση ενός κομματιού από την πολιτισμική κουλτούρα της Αφρικής. «Αν χαθεί αυτό το ζώο, θα χαθεί ένα κομμάτι από την ίδια την καρδιά της» καταλήγει ο Πίτερ Κατ.

παπαδατος διονυσησ

Λίγα Λόγια Για Τον Μικρό Παράδεισο Που Ζούμε!

Το νησί Ζάκυνθος,το τζάντε,όπως ονομάζεται διεθνώς,είναι το νοτιότερο από τα μεγαλύτερα νησιά του Ιονίου. Είναι και ήταν ενα απο τα ομορφότερα νησιά της Ελλάδος με ιστορία όπου φθάνει έως την αρχαιότητα. Το όνομα Ζάκυνθος, σύμφωνα με την παράδοση πήρε από το Ζάκυνθο, που ήταν γιος του βασιλιά της Τροίας Δάρδανου.Ο Ζάκυνθος εγκαταστάθηκε στο νησί γύρω στο 1500 ή το 1475 π.Χ. και έχτισε τότε την ομώνυμη πόλη. Πάντως είναι εξακριβωμένο ότι η Ζάκυνθος κατοικούνταν πριν από το 3000 π.Χ. και ότι τότε το νησί ονομαζόταν Υρία, από μια ομώνυμη αρχαιότατη πόλη της.Στους Μυκηναϊκούς χρόνους το νησί αποτελούσε τμήμα του βασιλείου της Ιθάκης και οι Ζακυνθινοί μαζί με το Οδυσσέα πήραν μέρος στην εκστρατεία της Τροίας.

Η καρδιά της Ζακύνθου

Διαθέτει μια ιδιαίτερα πλούσια χλωρίδα και πανίδα. Ο υψηλός δείκτης βροχοπτώσεων δημιούργησε ένα πλούσιο περιβάλλον κατάφυτο από δέντρα και δάση, με ποικιλία σπάνιων λουλουδιών.  Στις νότιες ακτές του νησιού αναπαράγεται η θαλάσσια χελώνα Caretta- Caretta, ένα σπάνιο είδος χελώνας που προστατεύεται από διεθνείς συμβάσεις και την ελληνική νομοθεσία. Τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί το Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο με αποκλειστικό στόχο την προστασία αυτής. Επιπλέον στις απόκρημνες δυτικές ακτές του νησιού ζει και αναπαράγεται η φώκια Monachus- Monachus που και αυτή προστατεύεται από την ελληνική νομοθεσία.

Θεωρείται από τις πιο σεισμογενείς περιοχές της Ελλάδος.Το παράδοξο όμως είναι ότι οι αρχαίοι συγγραφείς δεν αναφέρουν τίποτε σχεδόν για τους σεισμούς αυτού του νησιού που οπωσδήποτε θα τη συγκλόνιζαν κάθε τόσο.

Από μορφολογική άποψη, δεν έχει ψηλά βουνά. Το βόρειο και δυτικό τμήμα της θεωρούνται τα πιο ορεινά. Το ανατολικό τμήμα είναι πεδινό. Στο κέντρο περίπου του νησιού υψώνεται το όρος Βραχίονας με τρεις κορυφές, η υψηλότερη που φθάνει τα 758 μέτρα. Στην Ζάκυνθο υπάρχει μόνο ένας χείμαρρος, του Αγίου Χαραλάμπη.

Η πόλη της Ζακύνθου τη νύχτα

Ο πληθυσμός της Ζακύνθου είναι 40.650 κάτοικοι και τα μεγαλύτερα χωριά της είναι το Καταστάρι,οι ορθονιές,το μαχαιράδο,το τραγάκι Αγία Μαρίνα,οι Μαριές,τα Γερακαρία,οι Βολίμες και τα Λαγκαδάκια.

Στις μέρες μας οι κάτοικοι του νησιού ζουν από τον τουρισμό τους καλοκαιρινούς μήνες (Μάϊο με Οκτώβριο) και από την γεωργία το χειμώνα.

Τα πιο σημαντικά αγροτικά προϊόντα είναι το λάδι, τα σταφύλια, τα εσπεριδοειδή και η σταφίδα. Το λάδι που παράγεται στη Ζάκυνθο αποτελεί σήμερα τη βάση της οικονομίας του νησιού, πωλείται δε και στον τουρίστα που μένει εκστατικός αφού το δοκιμάσει στην ελληνική κουζίνα.

Η παραγωγή σταφίδας, στο παρελθόν ήταν πιο ανεπτυγμένη από την καλλιέργεια της ελιάς γιατί επέφερε μεγαλύτερα κέρδη αλλά μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο το νησί έχασε την κυριαρχία του στις αγορές του εξωτερικού για την σταφίδα και αφιερώθηκε σε άλλες καλλιέργειες.

Το ψάρεμα και η κτηνοτροφία έχουν δευτερεύουσα σημασία στην οικονομία του νησιού.

Χάρη στον τουρισμό ανεπτύχθη και η τοπική χειροτεχνία προϊόντων όπως χαλιών, υφαντών, κεντημάτων που πωλούνται στον τουρίστα.

Τα αξιοθέατα της Ζακύνθου

Κάποια από τα κυριότερα αξιοθέατα της Ζακύνθου είναι το βυζαντινό μουσείο,το πολιτιστικό κέντρο,η εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο Μόλο,το άγαλμα του Διονύσιου Σολωμού,ο λόφος του Στράνη και το Ενετικό κάστρο.

Σαν ιστορικό νησί όπου είναι η Ζάκυνθος είχαν ζήσει σε αυτή πολλές προσωπικότητες,οπως ο Άγιος Διονύσιος όπου είναι προστάτης του νησιού Διονύσιος Σολωμός όπου είναι ο εθνικός μας ποιητής Ανδρέας Κάλβος επίσης ποιητής Γεώργιος Κωστάκης όπου ήταν συλλέκτης έργων τέχνης ρωσικής πρωτοπορίας Γρηγόριος Ξενόπουλος όπου ήταν μυθιστοριογράφος, δημοσιογράφος και συγγραφέας θεατρικών έργων και άλλες πολλές προσωπικότητες όπως ο Αντώνιος Μαρτελάος,η Ελισάβετ Μουτζάν-Μαρτινέγκου,ο Νικόλαος Κουτούζης,ο Λεωνίδας Ζώης,ο Ντίνος Κονόμος, ο Ugo Foscolo και τέλος ο Τερτσέτης Γεώργιος.

Πηγές:

http:// www.InZante.gr  / el.wikipedia.org  /  Zanteweb.gr

http://www.e-zakynthos.com/gr-zakynthos.zante.sights.php

http://www.alykes.com/en-suggested-tours.php

http://www.flickriver.com/photos/rab36/3124862623/

Επιμέλεια Άρθρου:

Ντορίνα Νόνα,  Πέτρος Σταμίρης

Επίδειξη Πολεμικών Τεχνών

Στις 8 Δεκεμβρίου, ημέρα Σάββατο, πραγματοποιήθηκε επίδειξη πολεμικών τεχνών από τη σχολή Απολωφανούς Φιλόξενος, στο κλειστό γυμναστήριο της Παναγούλας. Σ’αυτή συμμετείχαν όλοι οι μαθητές της σχολής, καθώς έλαβαν μέρος και εκπρόσωποι μαθητές από τμήματα μιας σχολής καράτε της Πάτρας.

Οι μαθητές εντυπωσίασαν με τις ικανότητες τους στις πολεμικές τέχνες. Μεγάλο χειροκρότημα έλαβαν και μαθητές πολύ μικρής ηλικίας αφού προκάλεσαν θαυμασμό με την προσπάθειά τους και τις γνώσεις τους. Οι πιο μεγάλοι σε ηλικία ήταν φυσικό να καταπλήξουν το κοινό με την πολυπλοκότητα των ασκήσεων που εκτελούσαν μετά από εντολή του δασκάλου τους. Εκτός από την επίδειξη των δυνατοτήτων των μαθητών, παρουσιάστηκε μια σειρά από ασκήσεις που εκτελούσαν οι δάσκαλοι.

Σκοπός της διοργάνωσης αυτής ήταν να προβληθεί η σημασία των πολεμικών τεχνών στη ζωή μας μιας και βρίσκεται σε κάθε κίνησή μας. Ακόμα βραβεύτηκαν διακεκριμένοι μαθητές, οι οποίοι έχουν λάβει μέρος σε πανελλήνιους. πανευρωπαϊκούς και παγκόσμιους αγώνες και έχουν ανταποκριθεί άξια, αποκτώντας υψηλές θέσεις στις κατατάξεις.

Επιμέλεια άρθρου:

Μαρινάκη Αναστασία

Μαρίνου Άννα

Νόνα Ντορίνα

Ελβετική Συνομοσπονδία

www.dieseltravel.com

Η Ελβετία είναι μια χώρα της Δυτικής Ευρώπης. Συνορεύει δυτικά με την Γαλλία , νότια και νοτιοανατολικά με την Ιταλία, βόρεια και βορειοανατολικά με την Γερμανία και ανατολικά με την Αυστρία και το Λιχτενστάιν. Αρχικά, πρωτεύουσα της Ελβετίας είναι η Βέρνη , ενώ μεγαλύτερη πόλη είναι η Ζυρίχη. Άλλες σημαντικές πόλεις είναι η Βασιλεία , η Γενεύη , η Λωζάννη και η Λουκέρνη.hΗ γλώσσα των Ελβετών είναι κυρίως τα Γερμανικά [63,7 τοις εκατό] ,ενώ ακολουθούν τα Γαλλικά [20,4 τοις εκατό], τα Ιταλικά [6,5 τοις εκατό] και τέλος τα Ραιτορομανικά [0,5 τοις εκατό]. Νόμισμα της Ελβετίας είναι το ελβετικό φράγκο [CHF.Η Ζυρίχη είναι η μεγαλύτερη πόλη και είναι χτισμένη στην βόρεια όχθη της λίμνης και περιβάλλεται από τα βουνά ιτλιμπεργκ και τσιριχμπεργκ. Επτά γέφυρες ενώνουν τα δύο τμήματα της πόλης. Μεγαλύτερη είναι η γέφυρα της Προκυμαίας ,με μήκος 165μ.Η Ζυρίχη έχει 800.000 κατοίκους και προσφέρει την καλύτερη ποιότητα ζωής στην Ευρώπη . Το πανεπιστήμιο της Ζυρίχης ιδρύθηκε το 1833 και ένα από τα καλύτερα και ποιο ακριβά πανεπιστήμια του κόσμου .Η Ζυρίχη είναι γνώστη για τις συνθήκες ειρήνης που έχουν υπογραφτεί σε αυτή.Στην Ζυρίχη εκτός από τα παραδοσιακά φόντι –τυριά ,υπάρχει και το ριζότο με μανιτάρια [βολίτες]. Επειδή η κουζίνα είναι ποιο βαριά τα γεύματα περιλαμβάνουν εξαιρετικά αλλαντικά. Θα είναι πραγματικά λάθος να μην δοκιμάσετε το κρέας λαγού και το σουφλέ με κάστανα. Επίσης, μπορείτε να αγοράσετε χειροποίητα ρολόγια [κούκους], ελβετικές σοκολάτες και τυροκομικά ,γκραβούρες μικρούς πίνακες και έργα τέχνης των γκαλερί.Γενικά , μερικά από τα αξιοθέατα που αξίζει να επισκεφτεί κανείς στην Ζυρίχη είναι το μουσείο τέχνης kunsthaus zurich , το ζωολογικό κήπο της πόλης ,την εκκλησία church of our lady fraumunster, το εθνικό μουσείο της Ζυρίχης με πάνω από 100.00 εκθέματα στην συλλογή του ,την όπερα της Ζυρίχης με τις αμέτρητες παραστάσεις που δίνει καθημερινά και το ποιο ακριβό σημείο της πόλης το parade square ή πλατεία των τραπεζιών αλλιώς.

ΠΑΠΑΔΑΤΟΣ  ΔΙΟΝΥΣΗΣ

Οικολογικά Χριστούγεννα

www.flowmagazine.gr

Κάθε φορά που πλησιάζουν οι γιορτές, κυριαρχεί ένας προβληματισμός «Τι δώρο θα αγοράσω;». Οι επιλογές που μπορείτε να κάνετε για ένα πρωτότυπο δώρο έχουν περιοριστεί . Η λύση είναι απλή και δεν θα σας κοστίσει καθόλου ακριβά. Επιλέξτε να χαρίσετε στα αγαπημένα σας πρόσωπα, αντικείμενα που σας συνδέουν συναισθηματικά μαζί τους. Θα μπορούσατε για παράδειγμα να φτιάξετε ένα κολλάζ φωτογραφιών [άλμπουμ] με όμορφες στιγμές της χρονιάς που πέρασε. Στην περίπτωση που διαλέξετε ένα δώρο από το εμπόριο, μπορείς να το κάνεις πιο προσωπικό, ποιο φιλικό στολίζοντάς το ο ίδιος. Υλικά, τα οποία βρίσκονται μέσα στο σπίτι σας σε αφθονία, όπως περιοδικά, εφημερίδες, σχοινιά και κορδέλες, μπορούν να χρησιμεύσουν σαν περιτύλιγμα. Άλλωστε από σήμερα, καλό θα ήταν να κρατάτε όχι μόνο τις σακούλες, αλλά και τα περιτυλίγματα των δώρων που θα σας φέρουν, για να στολίσετε τα δώρα μόνοι σας στις επόμενες γιορτές! Στην συνέχεια θα σας αναφέρω μερικούς τρόπους για οικολογία και για εξοικονόμηση χρημάτων την περίοδο των Χριστουγέννων.
Αν σας αρέσει η κουζίνα και να μαγειρεύετε , δοκιμάστε φέτος να φτιάξετε μόνοι σας τα γλυκά, πίτες, κουλουράκια, Χριστόψωμα, βασιλόπιτες, κουλουράκια, δίπλες ,μελομακάρονα αντικαθιστώντας έτσι οτιδήποτε έτοιμο, και χαρίστε τα στις επισκέψεις που θα κάνετε! Φροντίστε φέτος τα υλικά που θα χρειαστείτε για τη μαγειρική σας να είναι βιολογικής καλλιέργειας και πάνω από όλα οικολογικά .
Αν σας αρέσει να εργάζεστε και να δημιουργείτε με ξύλο, χρησιμοποιήστε τις ικανότητές σας για να κατασκευάσετε ράφια για τα CD ή μικρά ραφεία για τα μπαχαρικά και τα προϊόντα της κουζίνας και χαρίστε τα σε φίλους!
Αν σας αρέσει το πλέξιμο, δοκιμάστε να φτιάξετε εσείς ένα ζευγάρι κάλτσες με ωραία χρώματα για να τα κρεμάσουν οι φίλοι σας στο τζάκι τους ή ένα μάλλινο γιλέκο για τις γιορτές .
Οι περισσότεροι άνθρωποι [ συγγενείς] θα χαρούν να λάβουν ένα χειροποίητο δώρο, θα αντιληφθούν και θα σεβαστούν το χρόνο που αφιερώσατε για να φτιάξετε κάτι μόνοι σας. Η αγάπη, καθώς και η δημιουργική σας ενέργεια, θα τους εντυπωσιάσει και θα είναι ένα καταπληκτικό χριστουγεννιάτικο δώρο.

ΠΑΠΑΔΑΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ