Γράφει η Δήμητρα Παπαδοπούλου
Στις μέρες μας όλο και ηχηρότερη γίνεται η φωνή μας, η φωνή της νέας γενιάς των Ελλήνων με ρηξικέλευθες ιδέες και θάρρος για την εκπλήρωση των ονείρων μας. Αυτής της τάσης λοιπόν γίναμε φορείς και εμείς, οι μαθητές του 2ου Λυκείου Ξάνθης, στην αποστολή μας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο των Βρυξελλών, στις 19 Νοεμβρίου 2018. Τέτοιου είδους προτάσεις μοιραστήκαμε και στην εκπομπή του δημοτικού ραδιοφώνου 89,9 «Η ώρα της Ευρώπης» με τον Δημήτρη Τσιτσή σε συνεργασία με το Europe Direct. Η οικειότητα ήταν άμεση. Με την υποστήριξη και την καθοδήγηση των δύο εξαίρετων συνοδών μας, της κυρίας Γκόγκου και κ. Κλούρη, γύρω στη μία το μεσημέρι καταφέραμε μαζί με την Παναγιώτα Τζεβελέκου και τον Γεράσιμο Χατζηγιαννάκη να γευτούμε την πρώτη μας βιωματική ραδιοφωνική εμπειρία.
Ερωτηθήκαμε για ποικίλα θέματα όπως για τις εντυπώσεις μας από το Ευρωκοινοβούλιο, για τα θέματα που διαπραγματευτήκαμε εκεί, για τις περιοχές που επισκεφθήκαμε και για την εμπειρία μας γενικότερα μετά από ένα τόσο ξεχωριστό και συνάμα διδακτικό ταξίδι. Απαντήσαμε με θάρρος, ευστοχία και προ πάντων ειλικρίνεια. Επαινέσαμε από τη μία ,την οργάνωση του ευρωκοινοβουλίου, το γλωσσικό επίπεδο των μαθητών, τις ευφάνταστες απόψεις τους και ταυτόχρονα εκθέσαμε τα πορίσματα μας από τη συνδιάλεξή μας με μαθητές και φοιτητές από όλη την Ευρώπη. Κάποια από αυτά ήταν η καθιέρωση ενός ετησίου Q&A (ερώτηση-απάντηση) μεταξύ της νεολαίας και εκπροσώπου του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου , η εκστρατεία απομάκρυνσης των πλαστικών από τις ευρωπαϊκές θάλασσες και η ενίσχυση της συμμετοχής των νέων στις εκλογές.
Θα λέγαμε πως οι προτάσεις αυτές αντικατοπτρίζουν σύγχρονους προβληματισμούς, δικαιολογημένες ανησυχίες της νεολαίας για το μέλλον της, τον πλανήτη , την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της. Διατυπώσαμε τις ενστάσεις μας από την άλλη για τη δυνατότητα έκφρασης που είχε παρασχεθεί σε τέσσερις μόνο γλώσσες ( αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά), αποτρέποντας παιδιά από τις υπόλοιπες 22 χώρες να εκφραστούν στη μητρική τους γλώσσα. Όλοι μας πάντως, συμφωνήσαμε σε κάτι κοινό στο «ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΨΗΦΙΖΩ», στη διεκδίκηση δηλαδή του μέλλοντός μας.
Ακούμε συνεχώς πως η νεολαία είναι το μέλλον. Οι προγενέστεροι ελπίζουν πως εμείς θα αλλάξουμε τον κόσμο, αν και συχνά φαίνεται να απογοητεύονται, να φοβούνται ίσως μη μιμηθούμε τους ίδιους, μη γίνουμε έρμαια των καταστάσεων, της απογοήτευσης. Ο φόβος αυτός είναι δικαιολογημένος, αλλά ταυτόχρονα ευκόλως αναστρέψιμος. Με άλλα λόγια, οι νέοι δεν είμαστε και δεν μπορούμε να είμαστε οι σύγχρονοι μεσσίες της ανθρωπότητας, που με ένα μαγικό τρόπο θα καταπνίξουμε τους πολέμους, θα διευθετήσουμε το προσφυγικό, θα διαγράψουμε τα χρέη, θα σημάνουμε την άνθηση της οικονομίας και αυτό γιατί απλά, τα παραπάνω δεν αποτελούν το πρωταρχικό μας πρόβλημα! Το ζήτημα που χρήζει άμεσης αντιμετώπισης σήμερα είναι η κρίση του ανθρωπισμού μας, αυτή που υποκινεί όλα τα υπόλοιπα δεινά, που συντηρεί καταστάσεις, που μας αλλοτριώνει και δημιουργεί το φαύλο κύκλο της απελπισίας.
Η απελπισία όμως, οφείλει να απομακρυνθεί από το νεανική και ακόμη περισσότερο, ελληνική ιδεολογία. Το μέλλον είναι μπροστά μας απειλητικό και αβέβαιο, μα όταν στολίζεται με αισιοδοξία, όραμα, ανθρωπιστικές αρχές και μεράκι τι μπορεί να πάει στραβά;
