Οι μαθητές μας με την συνδρομή των καθηγητριών, Αδαμοπούλου Φωτεινής και Παπούλια Δώρας, παρουσίασαν ένα συγκινητικό και ενδιαφέρον αφιέρωμα στην 45η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Η 17η Νοεμβρίου μέρα μνήμης για αυτούς που αγωνίστηκαν ενάντια στον φασισμό μιας στυγνής δικτατορίας πρέπει να μας θυμίζει ότι η δημοκρατία δεν είναι αυτονόητη, αλλά είναι υπόθεση όλων μας να την προστατεύουμε και να την υπερασπιζόμαστε.
Ένα παιδί αφηγείται
Μα, ναι …Ήμουνα εκεί.
Τι να σας πω;
Δυο χιλιάδες; Τρεις χιλιάδες; κι άσε τους έξω…..
Όχι το αίμα δεν είναι δικό μου.
Βέβαια ήμουν εκεί.
Στα κάγκελα δεμένα χέρια, πρόσωπα, πλακάτ, με το φορείο φέραν μια κοπέλα.
Όχι δεν ξέρω πόσων χρονών.
Όχι δεν φαινόταν το πρόσωπό της.
Χέρια δεμένα στις ερπύστριες, μάτια, μαλλιά, τα μάτια στα κάγκελα, ανάμεσα στα κάγκελα…..
Μόνο να ξημερώσει, λέγαμε….
Και βέβαια είχαμε νεκρούς.
Τι θα πει «πόσους ;»
Τι να σας πω;
Δεν ξέρω….
Μα ναι ….ήμουνα εκεί….
