Στο πλαίσιο του τριημέρου Κοινωνικών Μεντόρων, το Σχολείο μας συμμετείχε ενεργά, στηρίζοντας την πολύ ενδιαφέρουσα δράση. Συγκεκριμένα, στις 23 Δεκεμβρίου οι μαθητές του Α1 μαζί με την καθηγήτριά τους, κ. Ντόμπρου, είχαν την ευκαιρία να συνομιλήσουν με την κ. Μαριλένα Λιακοπούλου, που συμμετείχε εικονικά σε δωμάτιο τηλεδιάσκεψης. Η κ. Λιακοπούλου, διεθνούς φήμης πιανίστρια, κατέχει τη θέση Α΄ κορυφαίας στο πιάνο στην Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης. Στη διάρκεια της εικονικής μας συνομιλίας, οι μαθητές διατύπωσαν ερωτήσεις στην κ. Λιακοπούλου που αφορούσαν την προσωπική και επαγγελματική σταδιοδρομία της, τους σκοπούς, τα κίνητρα και τους τρόπους επίτευξης των στόχων της καθώς και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες που βίωσε στην πολύχρονη πορεία της. Η προσήνεια με την οποία μας μίλησε και η ειλικρίνεια με την οποία απάντησε σ’ όλες τις ερωτήσεις των μαθητών, έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και ενθουσίασε όλους μας. Σίγουρα ενέπνευσε πολλούς μαθητές η επαγγελματική της εξέλιξη αλλά και το ήθος της.
Μετά την παρουσίαση ενός σύντομου βιογραφικού σημειώματος για τη ζωή και το έργο τής κ. Λιακοπούλου, που ετοίμασαν οι μαθητές, Εύη Γκαντίνα και Αλέξανδρος Κέκος (μπορείτε να δείτε το βιογραφικό πατώντας στο σύνδεσμο Μαριλένα Λιακοπούλου), ακολούθησαν οι ερωτήσεις που είχαν ετοιμάσει οι μαθητές. Σας τις παραθέτουμε έτσι όπως διατυπώθηκαν, παίρνοντας τη μορφή συνέντευξης και διατηρώντας αμείωτο το ενδιαφέρον των μαθητών καθ’ όλη τη διάρκεια της τηλεσυνάντησης.
Αστέρης Ακριβόπουλος: Τι σημαίνει για σας η μουσική;
κ. Λιακοπούλου: Η μουσική είναι όλη η ζωή μου, είναι το χάπι για τον πόνο μου, είναι η μέρα μου, η ανάσα μου, η καθημερινότητά μου… Δεν πιστεύω ότι μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει χωρίς μουσική.
Εύη Καζάκη: Ποια θέση θεωρείτε πως έχει η μουσική στη ζωή των Νεοελλήνων;
κ. Λιακοπούλου: Ενώ ο Νεοέλληνας ακούει συνεχώς μουσική και έχει γίνει πλέον κομμάτι της καθημερινότητάς του, πολλές φορές δεν την καταλαβαίνει αλλά την ακούει λόγω…μόδας. Σας συμβουλεύω να ακούτε όλα τα είδη μουσικής αλλά να είστε επιλεκτικοί και να παρατηρείτε τον τρόπο που αντιδράει το σώμα σας στις νότες. Άλλωστε και εγώ ενώ αντιπροσωπεύω το είδος της κλασικής μουσικής ακούω συχνά και άλλα είδη, όπως τζαζ, παραδοσιακή. Εάν η μουσική δε μιλάει μέσα σας, τότε δεν πρέπει να της δίνετε τη δέουσα προσοχή.
Εύη Καζάκη: Πώς αισθάνεστε όταν βρίσκεστε πάνω στη σκηνή μπροστά σε τόσα άτομα, κάνοντας αυτό που αγαπάτε;
κ. Λιακοπούλου: Πριν από κάθε εκδήλωση, καθ’ όλη την διάρκεια των προετοιμασιών με διακατέχει υπερβολικό άγχος, ή μάλλον καλλιτεχνική αγωνία, ακόμη και σήμερα. Μόλις όμως ανεβαίνω στη σκηνή, εξαφανίζεται. Εκεί μεταμορφώνομαι κι όλα τα αρνητικά συναισθήματα δίνουν τη σκυτάλη στη χαρά και σε μια απροσδόκητη ενέργεια που μου δίνει δύναμη ώστε να εμφανιστώ μπροστά στο κοινό και να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου.
Ράνια Ζαρδαβά: Οι γονείς σας σας στήριξαν στην απόφασή σας να ασχοληθείτε με τη μουσική;
κ. Λιακοπούλου: Οι γονείς μου ήταν πολύ υποστηρικτικοί στην αρχή. Είδαν τη λαχτάρα μου για τη μουσική και πολύ γρήγορα με έγραψαν στο ωδείο. Μάλιστα, ο πατέρας μου για να με βοηθήσει να μη χάσω την όρεξή μου για τη μελέτη, είχε βρει ένα κόλπο. Μου ζητούσε να του παίζω τις ασκήσεις, που τις βαριόμουν, πείθοντάς με ότι τις έβρισκε πολύ μελωδικές και ότι του άρεσε να μ’ ακούει να τις παίζω. Όταν, όμως, έφτασα στα 18 και πέρασα στη Νομική, οι γονείς μου θεώρησαν ότι έπρεπε να ακολουθήσω την καριέρα του Νομικού. Ολοκλήρωσα, βέβαια, τις σπουδές μου, χωρίς όμως να ασκήσω αυτό το επάγγελμα αφού η μουσική είχε αρχίσει ήδη να με κερδίζει. Μάλιστα, την ημέρα των Πανελλαδικών, έδωσα εξετάσεις στο Κρατικό Ωδείο.
Ράνια Ζαρδαβά: Από ποια ηλικία καταλάβατε ότι θέλατε να ασχοληθείτε επαγγελματικά με τη μουσική;
κ. Λιακοπούλου: Το κατάλαβα όταν συνειδητοποίησα ότι, αν και πέρασα στη Νομική, δεν ήθελα να ασχοληθώ με το αντικείμενο αυτό. Ήδη από τα 19 μου ξεκίνησα τις επίσημες εμφανίσεις και σύντομα πήρα πρωταρχικό ρόλο στην κρατική ορχήστρα, αντικαθιστώντας την καθηγήτριά μου, που αποσύρθηκε. Εκεί κατάλαβα πόση αγάπη έτρεφα για τη μουσική.
Μικαέλα Ανδρεδάκη: Πιστεύετε ότι η διαμονή σας στην Ελλάδα και ειδικότερα στη Θεσσαλονίκη ευνόησε την καριέρα σας ή αποτέλεσε τροχοπέδη στην εξέλιξή σας; Πιστεύετε ότι αν μένατε σε μια πόλη του εξωτερικού ή στην Αθήνα θα είχατε άλλη πορεία;
κ. Λιακοπούλου: Δυστυχώς, η Θεσσαλονίκη δεν μπορεί να μου προσφέρει επαρκή απασχόληση. Δίνω δύο με τρεις συναυλίες το χρόνο. Αν δεν είχα επαφή με το εξωτερικό και συγκεκριμένα τη Γαλλία, που με καλούν να παίξω σε κάποια ρεσιτάλ, δεν θα αρκούσε η δουλειά στην Ελλάδα. Παρόλα αυτά, δεν το μετανιώνω που ζω και εργάζομαι στη Θεσσαλονίκη. Γενικά αισθάνομαι από τους τυχερούς καλλιτέχνες που μου προσφέρθηκαν πολλές ευκαιρίες.
Νίκος Γέρσος: Θα συμβουλεύατε σε έναν νέο σήμερα να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική και ειδικότερα με την κλασική μουσική;
κ. Λιακοπούλου: Παρόλο που ο χώρος της μουσικής σήμερα είναι δύσκολος και δεν δίνει πολλές ευκαιρίες, συμβουλεύω ανεπιφύλακτα να ακολουθήσετε τα όνειρά σας και να κάνετε αυτό που πραγματικά επιθυμείτε.
Αλέξανδρος Κέκος: Εσείς, ως άνθρωπος της Τέχνης, κατατάσσεστε ανάμεσα στους πνευματικούς ανθρώπους με ιδιαίτερες ευαισθησίες και προβληματισμούς. Πόσο σας επηρεάζουν τα προβλήματα της κοινωνίας στο έργο σας και πόσο εσείς επηρεάζετε την κοινωνία με τη μουσική σας να ξεπεράσει τις όποιες παθογένειες;
κ. Λιακοπούλου: Είναι γεγονός ότι ο μουσικός είναι μια ευαίσθητη χορδή που πάλλεται σε κάθε πρόβλημα της κοινωνίας. Είναι η ευαίσθητη κεραία που εντοπίζει τα αδιέξοδα της κοινωνίας. Με τη μουσική μου προσφέρω παρηγοριά στον κόσμο, διέξοδο στα αδιέξοδά του, έκφραση στα όποια συναισθήματα νιώθει, θετικά ή αρνητικά.
Δημήτρης Δεληγιωργάκος: Πώς αντιμετωπίζετε ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης την πανδημία και τον αναγκαστικό περιορισμό που προκύπτει από αυτήν; Έχετε επηρεαστεί ως επαγγελματίας από την πανδημία;
κ. Λιακοπούλου: Ως άνθρωπος δυσκολεύομαι κι εγώ από όλη αυτή την κατάσταση. Περισσότερο, όμως, πιέζομαι ως καλλιτέχνης, γιατί μου λείπει το κοινό μου. Το κοινό είναι ο καθρέπτης μου. Στα μάτια τους και στο χειροκρότημά τους συναντώ την ψυχή μου.
Κατερίνα Ανδρεδάκη: Κάνοντας έναν απολογισμό πιστεύετε ότι κάνατε τη σωστή επιλογή στο επάγγελμά σας;
κ. Λιακοπούλου: Ναι, σίγουρα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Αν και στη διάρκεια της πολύχρονης καριέρας μου συνάντησα πολλές δυσκολίες και είχα αρκετές απογοητεύσεις, ωστόσο η αγάπη μου για τη μουσική με βοήθησε όχι μόνο να ξεπεράσω τα εμπόδια αλλά και να δημιουργήσω ευκαιρίες. Γι’ αυτό κλείνω μ’ αυτή τη συμβουλή: Να είστε αγωνιστές. Στη ζωή θα αντιμετωπίσετε πολλές δυσκολίες και αντιξοότητες αλλά πολτέ μη το βάζετε κάτω. Να’ χετε πίστη στον εαυτό σας και να μετατρέψετε τις όποιες αποτυχίες σε εφαλτήριο για κάτι δημιουργικό. Έτσι να πορευτείτε στη ζωή σας και η επιτυχία θα είναι βέβαιη.