Προβολή της ταινίας “Νύχτα και Καταχνιά” του Αλέν Ρενέ

Στα πλαίσια του αφιερώματος για την «Διεθνή Ημέρα μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος από το ναζιστικό καθεστώς κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο» ο εκπαιδευτικός του σχολείου Γ. Ξανθάκης οργάνωσε την προβολή της συνταρακτικής ταινίας του Αλέν Ρενέ «Νύχτα και Καταχνιά» για τους μαθητές της Γ’ τάξης.

Κριτική του Γ. Μπακογιαννόπουλου για την ταινία

Τέσσερα χρόνια πριν από το «Χιροσίμα, Αγάπη Μου» και δέκα χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την αποκάλυψη των τερατωδών «εργοστασίων» μαζικού αφανισμού των «εχθρών», ο Αλέν Ρενέ γυρίζει ένα σύντομο ποιητικό δοκίμιο-ντοκιμαντέρ και σε μόλις 31 λεπτά προσφέρει την πιο συνταρακτική και δημιουργική ταινία για τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως.

Τέσσερα χρόνια πριν από το «Χιροσίμα, Αγάπη Μου» και δέκα χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την αποκάλυψη των τερατωδών «εργοστασίων» μαζικού αφανισμού των «εχθρών», ο Αλέν Ρενέ γυρίζει ένα σύντομο ποιητικό δοκίμιο-ντοκιμαντέρ και σε μόλις 31 λεπτά προσφέρει την πιο συνταρακτική και δημιουργική ταινία για τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως.

Με υποδειγματική οικονομία, πυκνότητα, συγκίνηση και νηφαλιότητα, με υψηλή αίσθηση χρέους προς την ανθρωπότητα αλλά και καλλιτεχνική ευρηματικότητα πλάθει ένα υπόδειγμα για το μέλλον. Πηγαίνοντας μπρος-πίσω στο χρόνο, με εναλλαγή χρώματος και ασπρόμαυρου και με τη διαπεραστική μουσική του Χανς Αϊσλερ, «χτίζει» τη φρίκη ως εκεί που δεν αντέχεται. Κι όμως το φιλμ δεν είναι οξύ, επιθετικό, ρητορικό. Ηρεμα, με «μαιευτική» απλότητα, με «τρομερή γλυκύτητα» (όπως ειπώθηκε), ο Ρενέ δείχνει τα πράσινα λιβάδια που καλύπτουν (σχεδόν) τα απαίσια κατάλοιπα, κι ύστερα τη δαιμονιακή «χρήση» τους, ρυθμιστικά, «στακάτα».