Τα κυκλικά παιχνίδια στρατηγικής, όπως το πέτρα – ψαλίδι – χαρτί, κυβερνούν την κοινωνική ζωή, από το χρηματιστήριο ως τη μόδα. Φαίνεται λοιπόν ότι οι άνθρωποι βρίσκονται μόλις δύο σκέψεις μπροστά όταν πρόκειται να κάνουν την επόμενη κίνησή τους.
Η πέτρα νικά το ψαλίδι που νικά το χαρτί που νικά την πέτρα. Ενα, δύο, τρία… ψαλίδι! Τι θα πει ο άλλος; Αν δοκιμάσετε να παίξετε το παιχνίδι θα νιώσετε την ανάγκη να βρεθείτε… στο μυαλό του συμπαίκτη σας
Τι κοινό μπορεί να έχουν οι μόδες που έρχονται και παρέρχονται με τα σκαμπανεβάσματα στις χρηματαγορές ή με μια προεκλογική καμπάνια; Εκτός από τον «κυκλικό» τους χαρακτήρα και τα «γυρίσματα» που παρουσιάζουν, οι εν λόγω διαδικασίες βασίζονται επίσης σε μια κοινή συλλογιστική των ανθρώπων που μετέχουν σε αυτές: οι αποφάσεις που παίρνει ο καθένας σχετίζονται με τις κινήσεις στις οποίες πιστεύει ότι θα προβούν οι υπόλοιποι και στην προσπάθειά του να βρεθεί ένα βήμα πιο μπροστά από αυτούς.
Δύο σκέψεις μπροστά κάθε φορά
Είναι κάτι σαν το γνωστό σε όλους μας πέτρα – ψαλίδι -χαρτί, ένα «κυκλικό» παιχνίδι στρατηγικής. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, αν και καθ’ όλα σοβαρές, οι δραστηριότητες του είδους διέπονται για την επιστήμη από τη θεωρία των παιγνίων – έναν κλάδο ο οποίος άγγιξε ιδιαίτερα το ευρύ κοινό χάρη σε έναν από τους θεμελιωτές του, τον νομπελίστα μαθηματικό Τζον Νας του οποίου ο αγώνας με τη σχιζοφρένεια παρουσιάστηκε στην ταινία «Ενας υπέροχος άνθρωπος». Με βάση την «ισορροπία του Νας», η οποία χρησιμοποιείται ευρέως στην κατάρτιση οικονομικών μοντέλων, τα κυκλικά παιχνίδια του είδους καθορίζονται από το άπειρο και την τυχαιότητα. Ο κάθε παίκτης μπορεί να επιδοθεί σε άπειρους συλλογισμούς προκειμένου να αποφασίσει την κίνησή του, με αποτέλεσμα όλοι οι παίκτες να παίρνουν τυχαίες θέσεις στον κύκλο, με ίσες πιθανότητες σε κάθε γύρο.
Τώρα ωστόσο αμερικανοί ερευνητές έρχονται να ανατρέψουν αυτό το δεδομένο. Σχεδιάζοντας ένα «κυκλικό» παιχνίδι σαν το πέτρα – ψαλίδι – χαρτί, το οποίο όμως μπορεί να παιχτεί με πολλούς παίκτες, οι επιστήμονες μετέφεραν την «πραγματική ζωή» στο εργαστήριο και έδειξαν ότι η συμπεριφορά των παικτών δεν είναι τελικά ούτε «άπειρη» ούτε τυχαία. Αντιθέτως, αυτό που είδαν είναι ότι, αντί να προσπαθούν να «τρέξουν» μόνοι τους μπροστά, οι παίκτες τείνουν τελικά να προσαρμόζουν το βήμα τους με εκείνο των υπολοίπων. Ως αποτέλεσμα οι επιλογές τους συγκλίνουν και δεν κινούνται τυχαία αλλά σε ένα καλοσχηματισμένο μοτίβο, ακολουθώντας έναν πολύ συγκεκριμένο ρυθμό: δυο βήματα (ή δυο τάξεις συλλογισμού) τη φορά – κάτι που απέχει πολύ από το «άπειρο» του Νας.
Ετικέτες: παιχνίδια, παιχνίδια στρατηγικής, ψυχολογία
