Άρθρο για τον αθλητισμό: οι Ολυμπιακοί αγώνες, η αξία του αθλητισμού και τα αρνητικά του φαινόμενα.
Όλοι οι άνθρωποι σε όλες τις περιοχές του πλανήτη έχουν λίγο πολύ ακούσει για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ότι διεξάγονται κάθε τέσσερα χρόνια και πως ξεκίνησαν από την αρχαία Ελλάδα. Η ολυμπιακή σημαία με τους πέντε κύκλους, μπλε, κίτρινου, μαύρου, πράσινου και κόκκινου χρώματος, αποτελεί πλέον ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα σύμβολα του πλανήτη, το σήμα κατατεθέν, θα λέγαμε, των Ολυμπιακών αγώνων.
Όμως, είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε τα ολυμπιακά ιδεώδη που θέσπισαν οι αρχαίοι Έλληνες, τα οποία πρέπει να αποτελούν βασική αρχή για κάθε αθλητή. Το “ευ αγωνίζεσθαι”, το “νους υγιής εν σώματι υγιεί” και γενικά ολόκληρη τη φιλοσοφία του “ευ ζην”, που δημιούργησε τους Ολυμπιακούς αγώνες, τους έκανε τίμιους και καλλιεργούσε την πειθαρχία στους αθλητές.
Ας πάμε τώρα σε κάτι πιο γενικό. Οποιονδήποτε και αν ρωτήσουμε για το ποια είναι τα θετικά στοιχεία του αθλητισμού, θα μας μιλήσει για την αξία της άθλησης και για το πόσο καλό κάνει στο σώμα και στην υγεία μας. Δεν είναι, όμως, μόνον αυτά. Ο αθλητισμός για τα παιδιά είναι μια ευκαιρία για κοινωνικοποίηση και εκπαίδευση. Τα παιδιά μαθαίνουν να υπακούουν σε κανόνες για το καλό της ομάδας, μαθαίνουν να αναγνωρίζουν αλλά και να σέβονται τα δικαιώματα των άλλων.
Υπάρχουν, όμως, και τα αρνητικά φαινόμενα στον αθλητισμό. Αρκετοί αθλητές στις μέρες μας έχουν ξεχάσει για ποιο λόγο έγιναν οι Ολυμπιακοί αγώνες. Πλέον, η εμπορευματοποίηση, τα ντοπαρίσματα, δηλαδή η πρόσληψη ουσιών με σκοπό την καλύτερη επίδοση στους αγώνες, και τα συνεχή μποϊκοτάζ για πολιτικούς λόγους έχουν μετατρέψει τους αγώνες σε ανέντιμους, εξαφανίζοντας σιγά σιγά το αρχαίο πνεύμα των αγώνων και παραβιάζοντας έτσι τα ολυμπιακά ιδεώδη. (Ναταλία Καλ. Α1, 2018)
Ο αθλητισμός στις μέρες μας δεν είναι ίδιος με τον αθλητισμό όπως αυτός ξεκίνησε στην αρχαία Ελλάδα. Η πιο γνωστή μορφή του αθλητισμού είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Είναι και αυτοί ένα κεφάλαιο του αθλητισμού που έχει αλλάξει πολύ σήμερα. Οι αρχαίοι Ολυμπιακοί αγώνες ήταν καθαροί αγώνες ειρήνης και φιλίας και είχαν το χαρακτηριστικά ιδεώδη του ολυμπισμού, δηλαδή την ευγενή άμιλλα, την εκεχειρία και τη συναδέλφωση. Αντίθετα, οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί αγώνες, που ξεκίνησαν το 1896, άρχισαν να απομακρύνονται από αυτά τα ιδανικά, καθώς τις τελευταίες δεκαετίες είναι συχνή η χρήση αναβολικών, το μποϊκοτάζ μεταξύ των χωρών, ενώ πλέον εμπορευματοποιούν τα πάντα μέσα από τις χορηγίες διαφόρων εταιρειών.
Ένα σημαντικό πρόσωπο του αθλητισμού στην Ελλάδα υπήρξε και ο Σπύρος Λούης, ο οποίος αγωνίστηκε στους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες του 1896 στην Αθήνα. Έτρεξε στο αγώνισμα του μαραθώνιου δρόμου που ξεκίνησε από τον Μαραθώνα και κατέληξε στο Καλλιμάρμαρο στάδιο, διένυσε 42.152 μ. μέσα σε 2 ώρες, 58΄ και 50΄΄ και τερμάτισε πρώτος ανάμεσα σε 17 γρήγορους αθλητές από όλο τον κόσμο.
Ο αθλητισμός χρειάζεται να υπάρχει στη ζωή του καθενός μας. Οι άνθρωποι που δεν αθλούνται κάνουν κακό στο σώμα τους, γιατί είναι πλέον γνωστό ότι για να προστατεύσει κανείς την υγεία του, πρέπει να αθλείται τακτικά. Όμως, χωρίς να χρησιμοποιεί χημικές ουσίες, δηλαδή αναβολικά, τα οποία σήμερα χρησιμοποιούνται από πολλούς αθλητές, που κάνουν τα πάντα για ένα χρυσό μετάλλιο και μια θέση στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. (Μαρία Ζευγ. Α1, 2018)
Οι Ολυμπιακοί αγώνες άρχισαν το 776 π.Χ. στην αρχαία Ελλάδα, και πιο συγκεκριμένα στην Ολυμπία, αργότερα διακόπηκαν, ενώ οι σύγχρονοι ξεκίνησαν το 1896 στην Αθήνα. Κατά την διάρκεια των αγώνων στην αρχαιότητα υπήρχε εκεχειρία και η ευγενής άμιλλα κυριαρχούσε. Σήμερα οι αγώνες αυτοί πραγματοποιούνται, όπως και τότε, κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά σε διαφορετικές χώρες. Υπάρχουν τρία είδη Ολυμπιακών αγώνων σήμερα: οι κανονικοί, που γίνονται το καλοκαίρι, οι χειμερινοί, που γίνονται κατά την διάρκεια του χειμώνα, και τέλος οι παραολυμπιακοί, όπου παίρνουν μέρος αθλητές με ειδικές ανάγκες.
Όπως όλοι ξέρουμε, ο αθλητισμός έχει πολλά θετικά στοιχεία. Τα τρία πιο σημαντικά είναι η εκγύμναση του σώματος, η διεύρυνση των ψυχικών και γνωστικών ικανοτήτων και τέλος η συνεργασία των αθλητών στα ομαδικά αθλήματα. Εξίσου σημαντικό, όμως, είναι ότι με την άθληση μαθαίνεις να έχεις πειθαρχία και να σέβεσαι τον συναθλητή σου και τον αντίπαλό σου.
Από την άλλη μεριά, όμως, ο αθλητισμός έχει και κάποια αρνητικά γνωρίσματα. Το πιο μεγάλο πρόβλημα είναι το ντοπάρισμα, δηλαδή η χρήση αναβολικών. Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο, γιατί η υπερβολική χρήση τους μπορεί να προκαλέσει προβλήματα υγείας στους αθλητές. Εξίσου σημαντικό πρόβλημα είναι η εμπορευματοποίηση των Ολυμπιακών αγώνων. Αυτό γίνεται κυρίως για την εξοικονόμηση χρημάτων μέσω χορηγιών. Ακόμα, υπάρχει και το μποϊκοτάζ, δηλαδή όταν μια χώρα δεν παίρνει μέρος στους αγώνες για συγκεκριμένα πολιτικά θέματα. Τέλος, υπάρχει συχνά η βία και ο ρατσισμός στον αθλητισμό, φαινόμενα που πρέπει να εξαλειφθούν γιατί δεν του αξίζει κάτι τέτοιο. (Πέτρος Μερ. Α3, 2018)
Σε ένα περίπατο στην πόλη θα συναντήσουμε πολλά άτομα που θα παίζουν μπάλα, μπάσκετ ή ακόμα και να τρέχουν… Γιατί το κάνουν όμως αυτό;
Η συχνότερη απάντηση είναι γαι την ψυχαγωγία ή την γυμναστική. Ο αθλητισμός μπορεί να είναι ψυχαγωγική ενασχόληση ή ένας τρόπος εκγύμνασης είτε ατομικής είτε ομαδικής. Πώς, όμως, ξεκίνησε αυτό;
Το 776 π.Χ. έγιναν οι πρώτοι αρχαίοι Ολυμπιακοί αγώνες, που είχαν σκοπό την ισότιμη συμμετοχή, τον αλληλοσεβασμό, ή αλλιώς το “ευ αγωνίζεσθαι”. Γίνονται μόνο στην Ελλάδα και κατά την διάρκεια τους υπήρχε εκεχειρία, δηλαδή σταματούσαν οι πόλεμοι ώστε οι αθλητές να φθάσουν ασφαλείς στο στάδιο της Ολυμπίας. Ως έπαθλο είχαν τον κότινο, ένα στεφάνι από κλαδί ελιάς. Το 1896 έγιναν οι πρώτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί αγώνες στην Αθήνα, όπου ο Σπύρος Λούης, ένας νεαρός νερουλάς, κατάφερε να χαράξει για πάντα στη μνήμη μας τη νίκη του στον μαραθώνιο. Έπειτα ακολούθησαν και άλλοι ολυμπιονίκες με καταπληκτικά παγκόσμια ρεκόρ.
Αυτός, όμως, ο συναγωνισμός έγινε σιγά σιγά ανταγωνισμός και οδήγησε σε τρία βασικά αρνητικά φαινόμενα, που έκαναν τους αγώνες αυτούς διαφορετικούς από ό,τι ήταν στην αρχαιότητα. Το ντοπάρισμα, δηλαδή η χρήση αναβολικών ουσιών, κάνει τους αθλητές να παρανομούν και να επιλέγουν να βλάψουν την υγεία τους προκειμένου να εξασφαλίσουν τη νίκη τους. Έπειτα είναι η εμπορευματοποίηση των αγώνων, δηλαδή ένας τρόπος εξοικονόμησης χρημάτων που άρχισε από τους χορηγούς για να διαφημιστούν μέσω αυτών. Και τέλος, το μποϊκοτάζ ή και η τρομοκρατία, που προκαλείται από πολιτικούς λόγους, έχουν κάνει συχνά τους αθλητές να αποκλείονται ή και να φοβούνται… Είναι αυτοί αγώνες ειρήνης και φιλίας;
Υπάρχουν, βέβαια, και τα θετικά του αθλητισμού. Η αξία του αθλητισμού είναι μεγάλη, για την υγεία του σώματος, την ενίσχυση του πνεύματος, την ψυχαγωγία και τη διασκέδαση που μας προσφέρει ένα ατομικό ή ομαδικό άθλημα. Αλλά ακόμα και για τη συγκίνηση που προκαλεί στον κόσμο, π.χ. στους παραολυμπιακούς αγώνες, όπου εκείνοι οι άνθρωποι, οι ΑμΕΑ, δείχνουν την έντονη προσπάθειά τους και τη συνεργασία τους, την πειθαρχία και τις σημαντικές τους επιτυχίες παρά τις σωματικές τους αδυναμίες, έτσι ώστε να γίνονται παραδείγματα για όλους μας. (Θωμάς Μαρ. Α3, 2018)
