Στις 18 Μαρτίου, κατά την εκδρομή μας στη Θεσσαλονίκη, οι μαθητές της Β’ τάξης του σχολείου μας είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τη θεατρική παράσταση «Ομήρου Ιλιάδα» στο θέατρο «Εγνατία». Εξάλλου ο σκοπός της εκδρομής ήταν αυτή η παράσταση, θεωρώντας ότι τo καλοστημένο σκηνικό της παράστασης, σύμφωνα με κριτικές όσων την παρακολούθησαν, θα λειτουργούσε επαναληπτικά και συμπληρωματικά για το μάθημα της Ιλιάδας. Οι περισσότεροι μαθητές και οι καθηγητές μας μείναμε ευχαριστημένοι και επαληθευτήκαμε στις προσδοκίες μας.

      Το περιβάλλον του θεάτρου ήταν μάλλον ένα εμπόδιο, λόγω του συνωστισμού των θεατών, ενώ οι διαρκείς ομιλίες μεταξύ όσων δεν ενδιαφέρονταν, δεν έλειψαν. Το δικό μας σχολείο, με ελάχιστες εξαιρέσεις, έδειξε ένα σημαντικό δείγμα πολιτισμού, σεβόμενο την παράσταση, αλλά και τον περιποιημένο χώρο του θεάτρου. Η παράσταση διήρκησε περίπου 2 ώρες και, παρά τη φασαρία, καταφέραμε να την παρακολουθήσουμε με αμείωτο ενδιαφέρον. 

      Η παράσταση ήταν μια από τις καλύτερες που έχω δει. Φαινόταν ότι ήταν μια δύσκολη παραγωγή, με ακριβοπληρωμένα σκηνικά, πολλούς ηθοποιούς για τους επίσης πολλούς ρόλους στην πλοκή της Ιλιάδας, άρματα και ενδυμασίες τρομερά αληθοφανή, ένα σύνολο από στοιχεία τόσο τέλεια δεμένα μεταξύ τους κάτω από το έμπειρο και αυστηρό βλέμμα της Κάρμεν Ρουγγέρη, ένα κλίμα που σου έδινε την εντύπωση ότι έβλεπες ζωντανά τις βίαιες στιγμές του πολέμου, αλλά και τους ίδιους τους Ολύμπιους Θεούς. Εφέ όπως η προβολή βίντεο στη σκηνή και οι περίεργοι φωτισμοί συμπλήρωναν πολύ αποτελεσματικά το ικανοποιητικό παίξιμο των ηθοποιών με τη χρήση επιπλέον οπτικοακουστικών μέσων και τεχνολογίας, δίνοντας ένα ύφος μαγείας και έντασης και κάνοντας την παράσταση «ιδιαίτερη».

     Η παράσταση βασιζόταν σταθερά στο αρχαίο κείμενο, με έμφαση στα γνωστότερα σημεία αλλά και σε όσα άξιζε να παρουσιαστούν για την καλύτερη κατανόηση του έπους. Η παράσταση ήταν τέλεια οργανωμένη σε σχέση με την αχανή και δύσκολη σε παρουσίαση πλοκή του έπους. Ξεκινούσε με μια σύντομη εισαγωγή ενός τετάρτου στο έπος, παρουσιάζοντας με ιστορικά και μυθολογικά στοιχεία το που, πότε, γιατί (αφορμή και αιτία) του έπους και τελείωνε επίσης με μια περίληψη των όσων συνέβησαν μετά την άλωση της Τροίας. Στο κύριο μέρος της «έκθεσης» του πολέμου, το μοτίβο της Ιλιάδας ακολουθήθηκε αυστηρά με τη σειρά των ραψωδιών και τη φωνή της αφηγήτριας Κάρμεν Ρουγγέρη να μας κατατοπίζει σωστά. Οι σκηνές εναλλάσσονταν γρήγορα, αλλά παρουσιάζονταν περιεκτικά. Οι μάχες ήταν τρομερά αληθοφανείς, παρουσιάστηκαν επεισόδια όπως η μονομαχία Γλαύκου-Διομήδη, οι θάνατοι του Πατρόκλου, του Έκτορα και άλλων ηρώων, οι επεμβάσεις και οι συζητήσεις των Θεών. Και όλα αυτά, ακριβώς με τη σειρά που έγιναν στο έπος. Η παράσταση διακρινόταν για την ακρίβεια και τη σοβαρότητά της, αφού δε διακωμωδούσε το έπος, όπως πολλές φορές έχουμε δει να συμβαίνει.

     Μια ιδιαίτερη δυσκολία της παράστασης ενός έπους είναι η σύντμηση ενός τεράστιου έργου σε δύο μόλις ώρες δραματοποίησης. Το πρόβλημα αυτό φάνηκε και στη συγκεκριμένη παράσταση, καθώς πολλά παιδιά προς το τέλος της παράστασης άρχισαν να κουράζονται και να δυσανασχετούν. Ήταν μια αναπόφευκτη δυσκολία παρά το διάλειμμα που έγινε ενδιάμεσα. Ίσως θα μπορούσε να παραλείψει κάποια σημεία και να ήταν το ίδιο ενδιαφέρον, αλλά και πάλι αποτελεί αξιέπαινη προσπάθεια.

   Η εκδρομή ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και η παράσταση εξαιρετική. Μπορώ να πω ότι θα λειτουργούσε πολύ καλά για μαθητές που έχουν διδαχθεί κάποιο έπος ώστε να μπορούν να παρακολουθήσουν την πορεία της παράστασης. Για εμάς ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία και πράγματι μας έκανε να δούμε την Ιλιάδα με άλλο μάτι.

Μιχάλης Χαϊντούτης, Β3