Η παρακάτω ιστορία δημιουργήθηκε από τα παιδιά του Β3 του 2ου Γυμνασίου του σχολείου μας στα πλαίσια του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Σχολικού Εκφοβισμού και νομίζω αξίζει να τη διαβάσουμε όλοι γιατί αφορά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας.
Σοφία Αμοιρίδου
ΔΥΟ ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Κάπου, κάποτε, δεν έχει σημασία πώς, αρχίζουν οι δύο μας ιστορίες.
Η Χαρά ξύπνησε, όπως κάθε πρωί, και ετοιμάστηκε για το σχολείο και, όπως κάθε πρωί, δεν ήθελε να πάει στο σχολείο. Άκουγε τη μαμά της στην κουζίνα να ετοιμάζει πρωινό και τον μπαμπά της να μαζεύει τα πράγματα του για τη δουλειά. Θα της έλεγαν πάλι για το πόσο ωραίο είναι το σχολείο, για το πόσο σημαντική είναι η γνώση, για τους φίλους. Για τους φίλους…
Δεν ήξεραν. Δεν τους είχε πει τίποτα. Δεν τους είπε για τους συμμαθητές της που την πείραζαν με κοροϊδευτικά σχόλια. Δεν τους είπε για τα μηνύματα στο κινητό και τις απειλές. <<Θα ανεβάσουμε φωτογραφίες σου με επεξεργασία, όπως κάναμε πριν λίγο καιρό>>, <<Αν μιλήσεις, την έβαψες>>, <<Σταμάτα να κάνεις την έξυπνη, δεν είσαι καλύτερη από εμάς>> Και τόσα άλλα για την εθνικότητα της.
Σκεπτική έφυγε από το σπίτι αργοπορημένη και μόνη. Για άλλη μια φορά, ο πειρασμός να μην πάει σχολείο την κυριάρχησε. Γιατί να το ξαναζήσει όλο αυτό; Γιατί να δει για άλλη μια φορά την αποδοκιμασία στο πρόσωπα των παιδιών; Γιατί να είναι δυστυχισμένη ακόμα μια μέρα; Κατέληξε να περπατάει άσκοπα στους δρόμους της πόλης και τα βήματα της την οδήγησαν στο μουσείο της ιστορίας. Αγαπούσε την ιστορία. Της άρεζε να μαθαίνει για το παρελθόν. Ήξερε τα εκθέματα απέξω και ανακατωτά. Μπορούσε άνετα να γίνει ένας ξεναγός, ένας ιστορικός…
Γιατί όχι; Αρκεί βέβαια να ξεπεράσει… το τώρα. Αρκεί να βρει τρόπο να φύγει από το παρόν, να βρεθεί αυτόματα στο μέλλον. Μακάρι να μπορούσε. Βυθισμένη στη σκέψη της, σκόνταψε πάνω σε κάποιον. Τι έγινε; Κρατάει το αγαπημένο της βιβλίο. Είναι ο Ορφέας. Απορροφημένος στο βιβλίο δεν πρόσεξε τη Χαρά και τα δυο παιδιά συγκρούστηκαν. Αμηχανία, διστακτικότητα, ένα <<Τι γυρεύεις εδώ>>;, << Γιατί δεν είσαι στο σχολείο;>>, αρκούσε. Ο Ορφέας, ένας ακόμη που υποφέρει, σκέφτηκε η Χαρά.Γιατί; Γιατί του αρέσει η γνώση, γιατί παίρνει καλούς βαθμούς, γιατί…
Χρειάζεται κάτι άλλο; Χρειάζονται κάτι άλλο αυτά τα παιδία για να δείξουν τη σκληρότητα τους; Όχι φυσικά. Θύτες, της είπαν ότι τους λένε, και τα θύματα αυτοί. Η Χαρά, ο Ορφέας, ο Γιάννης, η Δανάη… Μήπως τους αφήνουν να είναι θύτες; Σαν να πήρε δύναμη από τον Ορφέα. Γιατί να μην το αντιμετωπίσουν μαζί; Του έπιασε το χέρι, και αποφασιστικά τον τράβηξε μέσα στο μουσείο. Αύριο θα ήταν μια άλλη μέρα. Το αποφάσισε. Μαζί με τον Ορφέα και την συντροφιά- δύναμη του, η Χαρά άλλαξε την ιστορία της.
Και την ιστορία του Ορφέα.