«Έκλεισε» μια εβδομάδα διδακτικών επισκέψεων για το 2ο Γυμνάσιο Χρυσούπολης και συγκεκριμένα για την Γ΄ Τάξη του σχολείου μας. Στα πλαίσια του μαθήματος της Ιστορίας και του κεφαλαίου που αναφέρεται στον Μικρασιατικό πόλεμο τα παιδιά επισκέφτηκαν την Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου τον Σύλλογο Ποντίων της Επαρχίας Νέστου
όπου ξεναγήθηκαν στον υπέροχο χώρο του Συλλόγου.
Έπειτα, η χοροδιδάσκαλος κ.Μαρία Αθανασιάδου τους παρουσίασε τις στολές των Ποντίων
και τους μίλησε για τους ποντιακούς χορούς και την ποικιλία τους. Μας ευχαρίστησε, επίσης, για την παρουσία μας εκεί, αφού σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είχε να επισκεφτεί τον Σύλλογο εδώ και 10 χρόνια, όπως είπε, κάτι που τους στεναχωρεί ιδιαίτερα. Σε αντίθεση με τα δημοτικά σχολεία που επισκέπτονται συχνά το σύλλογο.
Ο πρόεδρος κ. Βασιλειάδης Πάρης μας καλωσόρισε, μας μίλησε για την ιστορία του Συλλόγου , για τη συμπλήρωση 50 χρόνων λειτουργίας του και πολλών δραστηριοτήτων που συμπληρώθηκαν πάντα με γνώμονα τη διάσωση και μεταλαμπάδευση των στοιχείων της ιστορίας του Πόντου, χάρη στις προσπάθειες και τον εθελοντισμό μελών και φίλων του Συλλόγου. Τέλος, μας ενημέρωσε ότι η πόρτα του Συλλόγου είναι πάντα ανοιχτή σε οποιονδήποτε επιθυμεί – όπως και σε μαθητές – να μάθει για την πλούσια πολιτισμική μας κληρονομιά.Κέρασε ,επίσης, τα παιδιά χυμούς για να τα ξεκουράσει, αφού η μετάβαση έγινε με τα πόδια. Ευτυχώς, ο καιρός ήταν σύμμαχός μας.
Επίσης, τα παιδιά παρακολούθησαν το ντοκιμαντέρ του Ν.Ασλανίδη, δημοσιογράφου από τη Θεσσαλονίκη, «Η Μπάντα»
και έμαθαν περισσότερα για τη Γενοκτονία των Ποντίων για την οποία το βιβλίο της Γ΄ τάξης αφιερώνει μόνο λίγες σειρές στα πλαίσια του κεφαλαίου για τον Μικρασιατικό πόλεμο. Η ιστορία αφορά έναν συντοπίτη μέλος της φιλαρμονικής Κερασούντος, την οποία μπάντα ο Τοπάλ Οσμάν, γνωστός ως ο σφαγεάς των Ποντίων, εξανάγκαζε να παίζει ενώ εκείνος διέπραττε τα αποτρόπαια εγκλήματά του.
Ήταν τελικά ο μόνος επιζών και ο οποίος μετά από πολλές περιπέτειες κατέληξε στην Καβάλα, που του θύμιζε «πατρίδα» .Δεν ξανάπαιξε ποτέ μουσική στη ζωή του.
Στο τέλος, κάποια παιδιά χόρεψαν ένα τικ
και αποχωρήσαμε έχοντας την αίσθηση εμείς οι μεγάλοι ότι καταφέραμε να κάνουμε τα παιδιά να ακούσουν κάποιες πληροφορίες για τον τόπο μας και τους ανθρώπους που τον αποτελούν.