Ένας γκρίζος τοίχος, είμαι                           Ζητούνται χρώματα, για να
γυμνός.                                                             φωτιστώ.

Δίχως ζωγραφιές να με γεμίζουν.               Μια αγκαλιά να ζεσταθώ.
Δίχως παρέα και καλοπέραση.

Σε έναν σκοτεινό δρόμο είμαι                     Γέλια ακούγονται από παντού,
εγώ. Δίχως το γέλιο των παιδιών                στίχοι από τραγούδια ηχούν.
καθώς διασχίζουν το δρόμο.

Τα πανύψηλα και μουντά κτίρια                 Η ζωή γελά και μου μιλά από
με δυσκολεύουν να δω την άλλη                 ψηλά.
πλευρά της ζωής.

Η στεναχώρια υπάρχει και ζει γύρω          Κι εγώ χορεύω σαν παιδί στην
μας, η ευτυχία και το χαμόγελο έχουν      αγκαλιά.
ξεχαστεί. Πώς θα επιβιώσω έτσι; Τα
παιδιά; Όλα γύρω μου καταρρέουν και
εγώ προσπαθώ να ζήσω.

 

 

Σε κόντρα των καιρών ή μάλλον και εκφράζοντάς τους τα παιδιά του Γ2 του σχολείου μας στα πλαίσια της δημιουργικής γραφής έδωσαν το αποτύπωμά τους με αφορμή το κείμενο του Α. Σαμαράκη “Ζητείται ελπίς”.

Η φιλόλογός τους.