«Είσαι (στα) Μέσα;» Βιωματικό εργαστήρι Παιδείας στα Μέσα
Με Εμψυχώτριες/-ες:
Δημήτρης Παπαχαραλάμπους, Προϊστάμενος
Ματούλα Παπαδημητρίου, Στέλεχος
Τμήμα Οπτικοακουστικής Παιδείας και Ερευνών, Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου,
Οπτικοακουστικών Μέσων και Δημιουργίας (Ε.Κ.Κ.Ο.ΜΕ.Δ.) – Creative Greece
Με αφετηρία ένα διασκεδαστικό ψηφιακό διαδραστικό quiz που αφορά τα Μέσα Επικοινωνίας και Ενημέρωσης, τα παιδιά συμμετέχουν σε βιωματικές δραστηριότητες μιντιακού και ψηφιακού γραμματισμού (έκφρασης, προβληματισμού, κίνησης, δημιουργίας και παιχνιδιού) με έμφαση σε ψηφιακά παιγνιώδη εργαλεία, που εστιάζουν σε ζητήματα όπως διαδικτυακή ασφάλεια, νέες τεχνολογίες, τεχνητή νοημοσύνη, διαφήμιση, ψηφιακά παιχνίδια, παραπληροφόρηση κ.ά.
“Social media, Netflix, fake news, cookies, ChatGPT… Λέξεις που γεμίζουν τις σελίδες των
ειδησεογραφικών ιστοτόπων και τα κείμενα των δελτίων ειδήσεων και που μέχρι πριν 10-15
χρόνια δε θα είχαν κανένα απολύτως νόημα ή θέση στο λεξιλόγιό μας. Πώς φτάσαμε, από τα
δυστοπικά σενάρια επιστημονικής φαντασίας τύπου «1984» ή «Οδύσσειας του Διαστήματος», να
έχουμε στα χέρια μας (κυριολεκτικά) υπολογιστική ισχύ ικανή να πραγματοποιήσει
τρισεκατομμύρια υπολογισμούς μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, να μας δώσει πρόσβαση σε
οποιαδήποτε γνώση ή πληροφορία παράγεται στον πλανήτη και να μας προσφέρει ικανότητα
επικοινωνίας με την άλλη άκρη της Γης;
Η απεριόριστη διαθεσιμότητα φορητών συσκευών και υπηρεσιών στο cloud, η διαρκής
παραγωγή δεδομένων από ανθρώπους, συσκευές και υποδομές, και η ασύρματη δικτύωση έχουν
λειτουργήσει σαν «ευχή και κατάρα» μέσα στον 21ο αιώνα: «ευχή», γιατί προσφέρουν ευκαιρίες
και ανέσεις που δεν έχει ξαναζήσει σε καμιά στιγμή της ιστορίας της η ανθρωπότητα και
«κατάρα», γιατί μπορεί να αποτελέσει μια «κερκόπορτα» μέσα από την οποία θα διαρρεύσουν
προσωπικά και ευαίσθητα δεδομένα μας ή να λειτουργήσει σαν ένας παραμορφωτικός φακός
που θα μπερδέψει την πραγματικότητα με την προπαγάνδα.
Πώς θα μπορέσουμε όμως να αξιοποιήσουμε την «ευχή», χωρίς να πέσουμε θύματα της
«κατάρας»; Μπορούμε να επιλέξουμε να γυρίσουμε την πλάτη σε όλα αυτά τα καλούδια της
τεχνολογίας, της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας και να συνεχίσουμε τη ζωή, την εργασία και
τη διασκέδασή μας σε ρυθμούς του 20ού αιώνα; Για μια χώρα σαν την Ελλάδα αυτό θα σήμαινε
απομόνωση και απώλεια άλλης μιας ευκαιρίας να χτίσουμε ένα παραγωγικό και δημιουργικό
μέλλον, ενώ για τους νέους που αυτήν τη στιγμή φοιτούν στα σχολεία και τα Πανεπιστήμια, την
απώλεια μιας σειράς από δεξιότητες που θα τους επέτρεπαν να κυνηγήσουν με προοπτικές ένα
καλύτερο μέλλον σε ένα παγκοσμιοποιημένο τοπίο εργασίας.”