Στα μονοπάτια της Αίγινας

    Τη σχολική χρονιά  που μας πέρασε στην Ομάδα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης  του σχολείου μου επιλέξαμε να μελετήσουμε  το θέμα: «Τα μονοπάτια της Αίγινας».

Κατά τη διάρκεια των εξορμήσεων στις οποίες συμμετείχα στα πλαίσια των δραστηριοτήτων της  περιβαλλοντικής ομάδας του σχολείου μου,   «γνωρίστηκα» με τα μονοπάτια του νησιού μας.

Πραγματικά δεν ήξερα ότι στις ορεινές  περιοχές της Αίγινας, πάνω  στα βουνά, υπάρχουν τόσα μονοπάτια  πάνω στα οποία περπάτησαν οι παλαιοί Αιγινήτες. Αυτά τα μονοπάτια ήταν τότε οι μοναδικοί τρόποι επικοινωνίας και μεταφοράς ανάμεσα στους μικρούς οικισμούς των βουνών. Σήμερα μπορούν να αποτελέσουν που  πόλο έλξης για τον τουρισμό στο νησί, μα και αληθινό παράδεισο για τους περιπατητές. Ευτυχώς με τη συμβολή δύο συλλόγων, των «Ενεργών Πολιτών» και της «Ανάβασης» αλλά και απλών ανθρώπων τα περισσότερα είναι χαρτογραφημένα  πλέον. Επίσης, κατά τις εξορμήσεις της ομάδας μας, διαπίστωσα ότι είναι σηματοδοτημένα  με μικρές πινακίδες και υπάρχουν ταμπέλες με ένδειξη της κατεύθυνσης του κάθε μονοπατιού. Το κάθε μονοπάτι έχει και το δικό του αριθμό. Είναι δηλαδή και αριθμημένα.

Το ενδιαφέρον όμως των τοπικών φορέων απ’ ότι φαίνεται δε σταματά εκεί. Έχουν φροντίσει να περιοριστεί η  βλάστηση κοντά στα μονοπάτια για να είναι η πρόσβαση και η διάβασή τους πιο εύκολη. Έτσι δίνεται στον περιπατητή η ευκαιρία να θαυμάσει τη θέα που σε πολλά σημεία σου κόβει την ανάσα και να ανακαλύψει την πλούσια χλωρίδα των περιοχών που πλαισιώνουν τα μονοπάτια. Πολλά από  τα μονοπάτια όπως στο Όρος ή στην Παλιαχώρα οδηγούν σε αρχαιολογικούς χώρους, ξωκλήσια, σουβάλες, αλώνια, μοναστήρια.

Ένοιωσα  να ανοίγεται μπροστά μου μια νέα πτυχή της Αίγινας. Είδα σημεία του νησιού μου που δεν ήξερα πως υπάρχουν. Η λέξη «νησί» παραπέμπει πάντα σε θάλασσα και αφροστεφανωμένες ακτές, όχι σε ορεινά μονοπάτια και βουκολικά τοπία.    Παρουσιάζεται λοιπόν μια διαφορετική προοπτική ανάπτυξης και προβολής της Αίγινας.

Βέβαια, όσο όμορφα και να φαίνονται τα παραπάνω, η ειδυλλιακή εικόνα αμαυρώνεται  μπροστά στη θέα των σκουπιδιών σε κάποια μονοπάτια και στα διάσπαρτα παρατημένα έπιπλα και παλιές οικιακές συσκευές που μετατρέπουν το τοπίο σε κουζινο – τραπεζαρία. Κάποια κτίσματα  που έχουν «στηθεί» χωρίς σχέδιο και γούστο, μάντρες  ή ακόμα καλώδια από το δίκτυο  της  ΔΕΗ, παρατημένα μπάζα από παλιές οικοδομές και κλαδέματα κήπων  μας προσγειώνουν ανώμαλα  στην άλλη εικόνα της Αίγινας  που τόσο μας έχει δυσφημίσει.

Τέλος κάποια  μονοπάτια είναι ιδιαίτερα δύσβατα. Πρέπει να υπάρξει υποστήριξη από την πολιτεία στους φορείς που ενδιαφέρονται έτσι ώστε η χρήση  των μονοπατιών να είναι  εύκολη  και  χωρίς κινδύνους  για τους επισκέπτες τους.

Πάντως πέρα απ’ το πρακτικό κομμάτι των εξορμήσεων μας, για μένα τα μονοπάτια έμοιαζαν με ένα κρίκο σύνδεσής μου με το παρελθόν. Σα να έβλεπα τους προγόνους μας στην Παλιαχώρα να τα χρησιμοποιούν ως στοές διαφυγής απ’ τους εχθρούς  και τους πειρατές. Σα να έβλεπα τον Άγιο Νεκτάριο να ανηφορίζει το μονοπάτι  προς  τη Χρυσολεόντισσα. Σα να έβλεπα τους παλαιούς εργάτες να τα χαράζουν με φτυάρια και λοστούς, χωρίς GPS και εργαλεία χαρτογράφησης.

Τότε που ο χρόνος μετριόταν σε μεροκάματα κι όχι σε Ευρώ… και οι άνθρωποι επικοινωνούσαν  περπατώντας και όχι σερφάροντας.

Βίκυ Κουνάδη

Μαθήτρια   της  Β΄  τάξης  στο 2^ο Γυμνάσιο Αίγινας