η αποχώρηση ενός μπασκετμπολίστα

από το μαθητή της Α΄Γυμνασίου Γιάννη Πασχάλη

Ο Φίλιππος Τζίτζης αποχώρησε πλέον επίσημα από το μπάσκετ σαν αθλητής άλλα συνεχίζει να προπονεί «τους μικρούς φίλους του», όπως     συχνά  ο ίδιος τους αποκαλεί

Η απάντηση και το δελτίο τύπου που μας έδωσε:

« Η σιωπή πολλές φορές παρεξηγείται, παρερμηνεύεται κατά το δοκούν.

Έτσι και η σιωπή μου παρερμηνεύτηκε λάθος γιατί αποφάσισα να αποχωρήσω σιωπηλά από την ομάδα μπάσκετ του Σαρωνικού εδώ και μήνες, χωρίς να δώσω συνέχεια σε δήθεν τσακωμούς, σε δήθεν παρεξηγήσεις αλλά σε πραγματικές και κρυφές λίστες που υπήρχαν από το καλοκαίρι.  Μετά από πολλούς μήνες από τον τελευταίο αγώνα που έδωσα λέγονται και διαδίδονται πολλά πράγματα κυρίως από ανθρώπους που δεν ήταν στον αγώνα, κυρίως από ανθρώπους που δεν είναι κοντά στην ομάδα αλλά με την σιωπηρή ανοχή ανθρώπων που είναι κοντά στην ομάδα.  Αυτά που λέγονται δεν προσβάλλουν εμένα, αλλά προσβάλουν την ιστορία του Σαρωνικού μας. Δεν θα μπω σήμερα σε λεπτομέρειες αν είναι αλήθεια ή ψέματα κάποια πράγματα. Μερικοί με έλεγαν ιδιόρρυθμο, αντικοινωνικό, απόμακρο, εγωιστή, ότι δεν παίζω καθόλου άμυνα και παίζω μόνο επίθεση.

Και φυσικά όλο αυτό είχε εντάσεις με φίλους αγαπημένους, προπονητές και παράγοντες. Δεν είμαστε ως αθλητές του μπάσκετ το κέντρο της Αίγινας. Υπάρχουν και νεώτεροι και καλύτεροι από εμάς. Σήμερα που φεύγω από την ενεργό αθλητική δράση ζητώ συγγνώμη γιατί δια μέσω του μπάσκετ ως αθλητής δεν έκανα δημόσιες σχέσεις με παίκτες, προπονητές και παράγοντες.  Έκανα: Προπόνηση, προπόνηση, προπόνηση. Άλλωστε αυτό μου έμαθαν οι προπονητές μου στην ομάδα: Χωρίς προπόνηση δεν μπορείς να καταφέρεις τίποτα. Κι αν δεν προσπαθείς πολύ, τίποτα δεν θα σου χαριστεί.

Κι εμένα στη ζωή μου και στο μπάσκετ δεν μου χαρίστηκε τίποτα. Μετά όμως από κάθε αγώνα, εάν ο αγώνας δεν πάει καλά, ο ηγέτης πρέπει να αποχωρεί. Χωρίς να πιάνει διάλογο, χωρίς παρακάλια, χωρίς τηλέφωνα, χωρίς πλάγιους τρόπους, με το ζόρι να παίζει μπάσκετ γιατί δήθεν είναι κάποιος.  Αυτό πρέπει να κάνει οποιοσδήποτε ηγείται μιας προσπάθειας που δεν πηγαίνει καλά.

Σήμερα με αυτή την απάντηση, κλείνει για εμένα η προσπάθεια μου ως ενεργός αθλητής του μπάσκετ. Θα ήθελα σε αυτές τις αγωνιστικές σεζόν που αγωνίστηκα στο Σαρωνικό να ευχαριστήσω ανεξαρτήτως όλους τους συμπαίκτες μου είτε παίζουν σήμερα στην ομάδα μπάσκετ και εύχομαι τα καλύτερα είτε έχουν σταματήσει για διάφορους λόγους είτε τους σταματήσανε κάποιοι.

Ιδιαίτερα ευχαριστώ τους συμπαίκτες μου:

Τάκη Μαρίνη, Χάρη Πίτσικα, Βασίλη Παπαδόπουλο, Στέλιο Λυκούρη, Χρήστο Καρακατσάνη, Σπύρο Ξυδέα, Γιάννη Χαλδαίο.

Ευχαριστώ όλους τους προπονητές μου που με δίδαξαν ότι μόνο μέσω της προπόνησης γίνεσαι καλύτερος.

Ευχαριστώ το Θεό που με αξίωσε να είμαι μέλος της καλύτερης ομάδας του Σαρωνικού που ανέβηκε τρεις κατηγορίες: 1987, 1991, 1992 με πρωταγωνιστές τους Αιγινήτες παίκτες και το 1991 με Αιγινήτη προπονητή.

Ευχαριστώ το Θεό που με αξίωσε να είμαι μέλος ως αθλητής της νέας ομάδας μπάσκετ του Σαρωνικού που φτιάχτηκε από τα συντρίμμια, τους δρόμους της Αίγινας και από τις καφετέριες του νησιού.

Σε αυτή τη νέα προσπάθεια ιδιαιτέρως ευχαριστώ τον προπονητή Θανάση Σταρέντζη που χωρίς αυτόν δεν θα είχε γίνει καμία ομάδα, τον προπονητή Νίκο Κόνιαρη, τον προπονητή Νίκο Διώχνο και τέλος τον Γιώργο Λορέντζο. Δεν περιμένω καμία ιδιαίτερη τιμή, προβολή και ανταμοιβή για όλα αυτά που έκανα εντός των γηπέδων της Αίγινας, του Πειραιά και της Αθήνας. Το γεγονός ότι αντίπαλες ομάδες με αγαπούν και με τιμούν, αποτελεί τιμή για μένα. Η μεγαλύτερη όμως τιμή για κάποιον που αγαπάει το νησί του και το μπάσκετ είναι να συνεχίσει η Αίγινα να βγάζει καινούργιους μπασκετμπολίστες. Και τέλος η μεγαλύτερη τιμή και ανταμοιβή θα είναι για μένα στο σπόρο του μπάσκετ που ξεθάψαμε από το “νεκροταφείο”, να ανθίσει περισσότερο, να βγάλει καρπούς και να φτιαχτεί επιτέλους το κλειστό γυμναστήριο για τα νέα παιδιά του νησιού μας.

Ευχαριστώ τον Πρόεδρο του Σαρωνικού κ. Κώστα Δρόσο για τα καλά του λόγια και για τις σκέψεις και προτάσεις που έχει να με τιμήσει. Η επόμενη μέρα θα με βρει κοντά στα νέα παιδιά του μπάσκετ προσπαθώντας μέσα από την μικρή εμπειρία μου και τη σχολή προπονητών να γίνω ένας καλός προπονητής. Είμαι στη διάθεση και της τωρινής και της όποιας διοίκησης στο μέλλον για το καλό του μπάσκετ. Δεν πρόκειται όμως να ανεχθώ σε καμία περίπτωση το μοντέλο του μπάσκετ με μισθοφόρους παίκτες και παράγοντες να απειλούν και να βρίζουν τους διαιτητές.”