Γ15. Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΚΑΙ Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΟΥ ΝΑΥΑΡΙΝΟΥ

[slideboom id=691658&w=425&h=370]

Η καταδίκη της επανάστασης από την Ιερή Συμμαχία

Η Ιερή Συμμαχία, ονομάστηκε το σύμφωνο που υπέγραψαν στις 26 Σεπτεμβρίου 1815 στο Παρίσι, με πρωτοβουλία της Ρωσικής κυβερνήσεως ο τσάρος της Ρωσίας Αλέξανδρος ο Α`, ο αυτοκράτορας της Αυστρίας Φραγκίσκος ο Α` και ο βασιλιάς της Πρωσίας Φρειδερίκος Γουλιέλμος ο Γ`.

Νους και ψυχή της συμμαχίας ήταν ο αυστριακός καγκελάριος Κλέμενς φον Μέτερνιχ.

Στην συμφωνία, προσχώρησε το Νοέμβριο του 1815 και η Γαλλία με το βασιλιά Λουδοβίκο ΙΗ΄και αργότερα όλες σχεδόν οι Ευρωπαϊκές χώρες , πλην του Σουλτάνου.

Σκοπός του ήταν η κατάπνιξη των φιλελεύθερων ιδεών και κινημάτων που φούντωσαν μετά τη γαλλική επανάσταση στην Ευρώπη, η διατήρηση της πολιτικής κατάστασης όπως αυτή δημιουργήθηκε με το Συνέδριο της Βιέννης, και η συνένωση των ηγεμόνων των κρατών.

  

Οι αρχηγοί της Ρωσίας , Αυστρίας και Πρωσίας.   Κλέμενς φον Μέτερνιχ.

Με κοινές αποφάσεις σε συνέδρια το 1821 και το 1822, δηλώνουν αντίθεση απέναντι σε οποιοδήποτε επαναστατικό κίνημα και έτσι καταδικάζεται το ξέσπασμα της ελληνικής Επανάστασης το 1821.

Γελοιογραφία της εποχής για τo συνέδριο της Ιεράς Συμμαχίας στην Βερόνα (1822)

Το Συνέδριο της Βερόνας

Το τέταρτο συνέδριο της Ιερής Συμμαχίας πραγματοποιήθηκε από τις 20 Οκτωβρίου έως τις 14 Δεκεμβρίου του 1822 στη Βερόνα της Ιταλίας. Αντιπροσωπεία των επαναστατημένων Ελλήνων με επικεφαλής τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη, τον Ανδρέα Μεταξά και τον Φιλέλληνα Γάλλο πλοίαρχο Ζουρντέν μετέβη στην ιταλική πόλη, προκειμένου να εκθέσει τις ελληνικές θέσεις, αλλά δεν έγινε δεκτή από τους συνέδρους. Το συνέδριο καταδίκασε την ελληνική Επανάσταση, τη χαρακτήρισε όμως ως «μεγάλο πολιτικό γεγονός». Ήταν η τελευταία φορά που η Ιερή Συμμαχία εμφανίσθηκε ενωμένη ως προς το Ελληνικό Ζήτημα.

Διατάραξη των Ρωσοτουρκικών σχέσεων

Μετά τον απαγχονισμό του Οικουμενικού Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε’ την ημέρα του Πάσχα του 1821 και τις διώξεις των Ελλήνων υπηκόων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο Ρώσος πρεσβευτής αναχώρησε από την Κωνσταντινούπολη το καλοκαίρι του 1821.

«Ο Πατριάρχης Γρηγορίος Ε΄ συρόμενος στην αγχόνη»,
Λεπτομέρεια από τον πίνακα του Νικηφόρου Λύτρα

1823 – Αλλαγή στάσης Άγγλων & Ρώσων

  • Τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων και ο ανταγωνισμός μεταξύ τους αλλάζουν τη στάση τους στο Ελληνικό Ζήτημα.
  • Η αγγλική πολιτική γίνεται φιλική προς τους Αγωνιζόμενους Έλληνες.
  • Η Ρωσία δεν θέλει να αφήσει στους Άγγλους την πρωτοβουλία και αναγκάζεται να αλλάξει κι εκείνη στάση υπέρ των Ελλήνων.

1827 – Η συνθήκη του Λονδίνου

Στις 4 Aπριλίου 1826 Αγγλία και Ρωσία υπογράφουν το Πρωτόκολλο της Πετρούπολης. Σε αυτό επιβεβαιωνόταν η πρόθεση των δύο Δυνάμεων να μεσολαβήσουν μεταξύ της ελληνικής πλευράς και της Oθωμανικής Aυτοκρατορίας στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός αυτόνομου ελληνικού κράτους

Αυτόνομο ονομάζεται ένα κράτος όταν αυτοδιοικείται δίχως, ωστόσο, η κυβέρνησή του να αποφασίζει για όλα τα θέματα που αφορούν το κράτος αυτό. Τα αυτόνομα κράτη είναι, συνήθως, ενταγμένα σε μεγαλύτερα κράτη ή συνδέονται στενά με αυτά. Κατά τον 19ο αι., τα αυτόνομα κράτη υποχρεώνονταν, συνήθως, να πληρώνουν ετήσιο φόρο στον ηγεμόνα του μεγαλύτερου κράτους στο οποίο ήταν ενταγμένα. Έτσι, λοιπόν, για τα κράτη αυτά χρησιμοποιούνταν ο όρος «αυτόνομο κράτος, φόρου υποτελές».

Tο καλοκαίρι της επόμενης χρονιάς, και ενώ μετά την πτώση της Aκρόπολης η ελληνική επανάσταση είχε ουσιαστικά περιοριστεί σε ορισμένες επαρχίες της Πελοποννήσου και στα νησιά του Aργοσαρωνικού, η Γαλλία συντάχτηκε με τη Ρωσία και την ΑγγλίαΑποτέλεσμα της εξέλιξης αυτής υπήρξε η υπογραφή της Συνθήκης του Λονδίνου ή Iουλιανής Συνθήκης στις 6 Ιουλίου 1827. Με τη συνθήκη αυτή οι τρεις Δυνάμεις αναλάμβαναν την υποχρέωση να χρησιμοποιήσουνακόμη και στρατιωτική βία, προκειμένου να πιέσουν τους δύο εμπόλεμους, Έλληνες και Τούρκους, να προχωρήσουν σε ανακωχή και διαπραγματεύσεις. Η Υψηλή Πύλη όμως, ενθαρρυμένη από τις στρατιωτικές της επιτυχίες, απορρίπτει τη Συνθήκη.

Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία υπογράφουν τη Συνθήκη του Λονδίνου.

Η ναυμαχία του Ναυαρίνου

Μετά την απόρριψη της συνθήκης του Λονδίνου από την Τουρκία, οι στόλοι της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας με αρχηγούς τον Κόδριγκτον, τον Δεριγνύ και τον Χέιδεν αντίστοιχα, έπλευσαν στην Πύλο για να επιβάλουν την κατάπαυση των εχθροπραξιών. 

  

Η ελληνική πλευρά δέχτηκε με προθυμία την πρόταση των τριών Συμμάχων, ενώ ο Σουλτάνος δυσανασχέτησε και απέκρουσε οποιαδήποτε επέμβαση στην επικράτειά του. Στη ναυμαχία του Ναυαρίνου που ακολουθεί, στις 20 Οκτωβρίου 1827. οι ενωμένοι συμμαχικοί στόλοι , καταστρέφουν  τον Τουρκοαιγυπτιακό στόλο ολοκληρωτικά.

Η Ναυμαχία του Ναυαρίνου – Η ναυμαχία που “ανέστησε” την Επανάσταση.

Είναι η τελευταία σημαντική ναυμαχία στην ιστορία που διεξήχθη εξ ολοκλήρου με ιστιοφόρα σκάφη. Ποτέ στην ιστορία του πολέμου των κανονιοφόρων ιστιοφόρων δεν βρέθηκαν τόσα πολλά πλοία, με τόσο μεγάλη δύναμη πυρός, συγκεντρωμένα σε ένα τόσο περιορισμένο χώρο.

Ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος διέθετε συνολικά 89 πολεμικά πλοία, με 2.240 πυροβόλα, ενώ ο συμμαχικός δεν αριθμούσε περισσότερα από 27 πλοία (12 αγγλικά, 8 ρωσικά και 7 γαλλικά) με 1.324 πυροβόλα ισχυρότερα όμως από εκείνα του αντιπάλου του.

Οι απώλειες των Οθωμανών υπολογίζονταν σε 6.000 ενώ μόνο πάνω στην τουρκική και αιγυπτιακή ναυαρχίδα οι νεκροί και οι τραυματίες ήταν περίπου 1.000. Από τη συμμαχική πλευρά οι νεκροί και τραυματίες ήταν 654 άνδρες εκ των οποίων 272 Βρετανοί, 184 Γάλλοι και 198 Ρώσοι. Ο Δεριγνύ ανέφερε ότι “στην ιστορία δεν υπήρξε μεγαλύτερη καταστροφή στόλου”.

Λεπτομερείς περιγραφές της μάχης αναφέρουν ότι τα πλοία ήταν τόσο κοντά μεταξύ τους, ώστε εμπλέκονταν τα ξάρτια τους οι δε ναύτες πυροβολούσαν και με τα πιστόλια τους.

Η Τουρκία παρά την ήττα, ήταν ανυποχώρητη, ζήτησε αποζημίωση από τις κυβερνήσεις των Μεγάλων Δυνάμεων και στράφηκε εναντίον των Ευρωπαίων της Κωνσταντινούπολης. Η στάση της αυτή όμως είχε ως αποτέλεσμα τη γρηγορότερη λύση του ελληνικού ζητήματος.

Ο Βρετανός ναύαρχος Κόδριγκτον (κέντρο) για τη διαπραγμάτευση με τον Μεχμέτ Αλί Πασά στο παλάτι του τελευταίου στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου (1828). Στον απόηχο του Ναβαρίνου, διαπραγματεύεται την απόσυρση των Αιγυπτίων από την Πελοπόννησο, αλλά χρειάστηκε ένας χρόνος για να το επιτύχει.

Κατηγορίες: ΣΤ ΄τάξη. Ετικέτες: . Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.