Η ιστορία μιας νύχτας
Απρίλης. Παρασκευή 21 του Απρίλη 1967, προτελευταία μέρα… την άλλη μέρα, Σάββατο, θα κλείσουμε για τις διακοπές του Πάσχα. Μέρα…..σαν κάθε μέρα Ανοίγεις το ραδιόφωνο…… Έχει χαρούμενα τραγούδια το πρωί. Εσύ το ξέρεις. Μ’ αυτά ξυπνάς ……Να φτιάξει η μέρα σου. Το ανοίγεις κι ό,τι ακούγεται είναι ….. εμβατήριο. Τι στο καλό… η 25η του Μάρτη πέρασε ή μήπως όχι… Λες να μπερδεύτηκαν οι μέρες; Στρατιωτικά εμβατήρια παίζουν στα ραδιόφωνα και μια φωνή ….σαν κροτάλισμα πολυβόλου επαναλαμβάνει συνεχώς , «για να σωθεί η Ελλάδα από την καταστροφή…. την διακυβέρνηση της χώρας αναλαμβάνει ο στρατός»… Παντού τριγύρω αναστάτωση…στους δρόμους , στα μαγαζιά…στα σχολεία…και μια καινούρια λέξη. Δικτατορία!!!!!
Στο δρόμο πανικός. Κόσμος, κόσμος… σαν σε γιορτή. Κάποτε βγαίνουν τα τανκς. Δεν είναι όπως στην παρέλαση. Ο κόσμος μουδιάζει και σκορπίζει. Πας στο σπίτι με το κεφάλι να βουίζει . Τι μέρα! Αργά το απόγευμα, το συλλαλητήριο. Οι φωνές ακούγονται από το σπίτι σου. Φόβος!!!! AΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΥΣΙΝ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ»…..Σκοτάδι!!!!
Κάπως έτσι ξεκίνησε το αφιέρωμα που ετοιμάσαμε για την επέτειο το Πολυτεχνείου. Μία μικρή αναδρομή σε γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία της Ελλάδας μας, τα οποία παρουσιάστηκαν με τρόπο ποιητικό από τους μαθητές της Ε΄τάξης. Οι συλλήψεις, τα βασανιστήρια, η απομόνωση , η έλλειψη επικοινωνίας των φυλακισμένων με τον έξω κόσμο, οι σκέψεις των κρατουμένων στα κρατητήρια της Ασφάλειας αλλά και η σπίθα της εξέγερσης παρουσιάστηκαν με σοβαρότητα και αίσθηση ευθύνης από τους μαθητές.
Η γιορτή που ετοιμάσαμε δεν είχε χρονικό με τα γεγονότα εκείνης της περιόδου με σειρά, είχε μόνο συναισθήματα. Είχε απορία, φόβο, καρτερικότητα, αφοσίωση, θλίψη, μοναξιά, ανυπομονησία και αποφασιστικότητα .
Την αποφασιστικότητα μιας νεολαίας που αρνήθηκε να υποκύψει και πότισε το λουλούδι της εξέγερσης σφραγίζοντας τη νεώτερη ιστορία μας..
Το Αρνιέμαι είναι ο ύμνος της, μα για να οδηγηθεί σε αυτόν πέρασε μέσα από δοκιμασίες, έχασε φίλους συναγωνιστές που ποτέ δεν θα ξαναγυρίσουν αλλά πάντοτε θα είναι στη μνήμη μας. Που είσαι Πέτρο; Πού είσαι Γιάννη; Στου κάτω κόσμου το σιντριβάνι, ακούστηκε από τα παιδιά στο τραγούδι « Κοίτα με στα μάτια του Ν. Γκάτσου σε μουσική Χατζηδάκη, και εκείνη τη στιγμή σκεφτήκαμε τα παιδιά, με το αθώο όνειρο της νιότης τους για Ψωμί παιδεία ελευθερία, σκαρφαλωμένα στην πύλη που υποχώρησε κάτω από τις ερπύστριες.
Κάποια από αυτά τα ονειροπόλα παιδιά χάθηκαν στο δρόμο και βάζοντας άλλες προτεραιότητες οδήγησαν την Ελλάδα σε μια άλλη οικονομική δικτατορία… ‘Το πότε θα κάνει ξαστεριά’ αφιερώνεται σε όλους εμάς που ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο!!!!!!!!!!!
;Όταν αρχίσαμε να προετοιμάζουμε τη γιορτή το μόνο που ξέραμε ήταν ότι ένα τανκ μπήκε στο Πολυτεχνείο. Η κυρία μας είπε ότι για να παίξουμε σωστά το ρόλο μας θα πρέπει να γνωρίσουμε τα γεγονότα και να αισθανθούμε όπως οι άνθρωποι εκείνης της εποχής. Έτσι κάνουν και οι ηθοποιοί. Μαθαίνουν πολλά για το ρόλο τους. Η γιορτή του Πολυτεχνείου έχει δύσκολα νοήματα που δεν μπορείς εύκολα να τα αποτυπώσεις σε ένα θεατρικό. Ξεκινήσαμε από την ημέρα που έγινε το πραξικόπημα…. μια μέρα σαν όλες τις άλλες… αλλά τόσο διαφορετική πού νύχτα σκέπασε την Ελλάδα. Μια νύχτα που κράτησε εφτά ολόκληρα χρόνια!! Συνεχίσαμε με τις συλλήψεις , τα βασανιστήρια, την απομόνωση, την εξέγερση και όλοι μας παρακολουθούσαν με μεγάλη προσοχή. Μια συμμαθήτριά μας, η Χριστίνα, έκλεισε τη γιορτή τραγουδώντας μόνη της το ” Πότε θα κάνει ξαστεριά” Όταν είδαμε τους θεατές μικρούς και μεγάλους να δακρύζουν καταλάβαμε ότι τα είχαμε καταφέρει!!!
Στον παρακάτω σύνδεσμο το τραγούδι που επεξεργαστήκαμε στο μάθημα της γλώσσας και το τραγουδήσαμε με πολύ συναίσθημα στη γιορτή μας.
Απολάυστε τα υπόλοιπα τραγούδια με τη σειρα που επιλέξαμε να ακουστούν στη γιορτή μας.
1. (Κάποτε….. Σιδηρόπουλος)
2. (Ποιος τη ζωή μου… (Πασχαλίδης)
3. Η επιστολή (Θεοδωράκης)
4. Πατησίων και Στουρνάρα (Μαρινέλλα)
5. Κοίτα με στα μάτια (Γαλάνη)
6. Αρνιέμαι (Παπακωσταντίνου)
7. Πότε θα κάνει ξαστεριά (Ξυλούρης)
