Το Σάββατο του Λαζάρου στα χωριά και στις πόλεις, έφτιαχναν στα παιδιά ένα λαζαράκι· ένα ανθρωπόμορφο ψωμί, μια κούκλα ψωμένια με ματάκια από σταφίδες ή μοσχοκάρφια, στόμα, χέρια, πόδια, όλα τα απαραίτητα τέλος πάντων. Στις πιο πολλές περιπτώσεις τα λαζαράκια τα φτιάχνουν με ζύμη ψωμιού (είναι ακόμα νηστεία), που την εμπλουτίζουν με ζάχαρη, σταφιδίτσες, σουσάμι και κανελογαρίφαλα. Τα λένε λαζαρέλια ή λαζόνια ή λαζάρους και τα στολίζουν με κορδόνι ζύμης, που τυλίγει το πρόσωπο γύρω γύρω, με τρόπο που θυμίζει την εικόνα των νεκρών όπως εικονίζονται σε αγιογραφίες. Σε κάποια μέρη αυτά τα ανθρωπόμορφα ψωμιά τα φτιάχνουν τα Χριστούγεννα, ενώ ακόμη σπανιότερο είναι πια και το ψωμένιο ομοίωμα του Αγίου Βασιλείου. Εκ πρώτης όψεως δείχνει να είναι μια χαριτωμένη συνήθεια για χάρη των παιδιών· αν όμως ψάξουμε λίγο βαθύτερα, θα διαπιστώσουμε ότι πρόκειται για συνήθεια που συναντάμε και σε άλλους πολιτισμούς και αποτελεί επίκληση στις αγαθές δυνάμεις για την καλή σοδειά, που εξασφάλιζε κάποτε την ευημερία και την ίδια την επιβίωση.