O κυρ Αναστάσης μοχθούσε στη γή απο γεννησημιού του.  Ηλιοκαμμένος και ρυτιδιασμένος απο τον κάματο της καπνοκαλλιέργιας, λαδάς και χωραφάς,  έκανε θόρυβο στη γειτονιά κάθε που ερχόνταν σπίτι του με το ετοιμόροπο τρακτέρ που τον βόλευε απίστευτα στις χίλιες γεωργικές και άλλες δουλειές του.

Μεταξύ άλλων, ήταν και μελισσοκόμος. Είχε τα μελίσσια στην ταράτσα του σπιτιού του, θέα σε όλη τη γειτονιά. Μια φορα το χρόνο, αγοράζαμε οικογενειακά απ’ αυτόν το θεϊκό νέκταρ. Για χρόνια, φεύγοντας απο τη γενέτειρα, κουβάλαγα μαζί μου στη ζούλα τριμμένες ρήγανες του βουνού και το μέλι του κυρ Αναστάση. Είχα απο χρόνια αποφασίσει πως ό,τι και αν πρόσφερε η Αμερική, το μέλι του κυρ Αναστάση δεν το είχε.

Μα γίνεται νάχεις αμολημένα τα μελίσσια μέσα στη γειτονιά κυρ Αναστάση, τον ρώτησα κάποτε σε ενα ταξίδι μου. “Ακου αμερικάνε”, μου απαντούσε εκείνος, “εσύ στις δουλειές σου και εγώ στα μελίσσια μου. Ξέρω εγώ τί κάνω. Κουμαντάρω το μελίσσι μου όπως πρέπει”.

Ο κυρ Αναστάσης έπινε συχνά και κανα τσίπουρο, πλακωνόνταν μετά στα κοντοσούβλια και τις χωριάτικες σαλάτες, και γέμιζε η γειτονιά με τραγούδια ρεμπέτικα, ταβερνίσια και της φυλακής. Εμαθα αργότερα πως ο κυρ Αναστάσης ήταν και συναγωνιστής, είχε μάλιστα κάνει και εξορίες. Καθώς τον προσέγγισα για να τον ρωτήσω κάμποσα απο εκείνη την περίοδο, τον βρήκα μάλλον απόμακρο και άπαθή. “Ασε ρε Αμερικάνε, τί να λέμε τώρα”, έλεγε ο κυρ Αναστάσης. “Κοιτάξτε εσείς οι νεότεροι να ανοίξετε τα μάτια σας, γιατί εμείς κοντεύουμε να κλείσουμε τα δικά μας”. Μάλλον δεν θα συμπαθούσε και πολύ τους “αμερικανούς” ο κυρ Αναστάσης, είχα τελικά αποφασίσει, και έτσι δεν τον ενοχλούσα και πολύ. Συνέχιζα βέβαια να αγοράζω το μέλι του.

Κάποτε σε ενα ταξίδι μου, καθώς πήγα ξανά να τον ρωτήσω για τα μέλια του, ο κυρ Αναστάσης με τράβηξε με τρόπο κάτω απο τον ίσκιο της κλιματαριάς, και με κόπο ξεστόμισε την απορία του. “Να πάρω Χρηματιστήριο ρε αμερικάνε, εσύ που ξέρεις, ή να μην πάρω;” Εκείνο το “εσύ που ξέρεις” με σκότωσε. Και απο πού ξέρω εγώ κυρ Αναστάση, τον ρώτησα. “Ε, απο Αμερική έρχεσαι”, απάντησε εκείνος “Οσο νάναι, όλο και κάτι θάχεις ακουστά”.

Τον κατσάδιασα ελαφρώς. Τί χρηματιστήρια ακούω κυρ Αναστάση, τον φώναξα, γιατί δεν κάθεσαι στ’ αυγά σου; Φούσκα είναι λόγω επικείμενης εισόδου στο ευρώ, του είχα πεί. Τί δουλειά έχεις εσύ με τέτοια πράγματα; “Ξέρω γώ ρε παιδί”, δικαιολογήθηκε απλοϊκά εκείνος. “Μην είναι καλά για τα παιδιά. Ξέρεις πόσα έκανε ο έτσι, ο αμόρφωτος; Μπήκε μέσα με 8 εκατομμύρια και τώρα είναι στα πενήντα”.

“Και δε δε μου λές ρε αμερικάνε, με ξαναρώτησε συνομωτικά. Τί είναι αυτό το ευρώ που όλοι μελετάνε; Είναι καλό πράγμα; Να πάρω λές και εγώ μερικά για τα παιδιά;”

Δεν τον κορόιδεψα για την απλοϊκότητά του, αντίθετα ένοιωσα πως ξαφνικά είχε αναβαθμιστεί η “αμερικανική” εικόνα μου, και του εξήγησα ό,τι μπορούσα. Με άκουσε προσεκτικά, πρώτη φορά απο τότε που ήμουνα παιδί. Μάλλον θα του άρεσαν όσα του εξηγούσα, τα καταλάβαινε. Στο τέλος με κάλεσε και για τσίπουρο. Ηταν μια μεγάλη ώρα. “Α ρε αμερικάνε”, αναφώνησε. “Ετσι είναι; Και γιατί τότε ρε μικρέ δεν τα εξηγούν απλά και στην τηλεόραση για να τα καταλαβαίνει ο κόσμος;”

Πέρασε καιρός απο τότες, και η Ευρώπη αποφάσισε πως οι Αναστάσηδες της Ελλάδας δεν μπορούσαν να έχουν τα μελίσσια τους ανοιχτά στη γειτονιά. Και έτσι μια μέρα, δια νόμου, η πολύχρονη ενασχόληση του κυρ Αναστάση πήρε ενα δραματικό τέλος. “Πού να τα πάω ρέ αμερικάνε τόσα μελίσσια”, αναφώνησε αγανακτισμένος. “Αφού δεν έχω ούτε γής, ούτε χωράφια. Με κλείσανε μικρέ, να το θυμάσαι, εμένα που δεν πείραξα ποτέ κανέναν”.

Ακολούθησε κατακλυσμός αλλαγών και εξελίξεων. Χρεωκοπία, ελλείματα, Μνημόνια και Μεσοπρόθεσμα, spreads και μονάδες βάσεις. Ο απλοϊκός κόσμος του κυρ Αναστάση βούλιαξε μέσα σε ενα δαίδαλο απο νέους ακαταλαβίστικους όρους ενος καινούργιου και άγνωστου κόσμου Τί να καταλάβει ο κυρ Αναστάσης πια απο την καινούργια Ελλάδα; Οίκοι αξιολόγησης, ασφάλιστρα κινδύνου, κερδοσκόποι, πακέτα σωτηρίας.

Το πράμα αγρίεψε. Θα είναι “εθελοντική” η χρεωκοπία η “ελεγχόμενη”; Απο μπροστά ή απο πίσω το κούρεμα; Θα γίνει επιμήκυνση και σταδιακό re-profiling; Θα συμμετάσχουν οι ιδιώτες ή όχι; Θα μας εγγυηθεί η Ευρωπαϊκή τράπεζα τα ομόλογα ή όχι; Θα ανακάμψει επιτέλους η αξιοπιστία της χώρας και η πιστοληπτική της ικανότητα; Τί θέση να πάρει πια ο φουκαράς ο κυρ Αναστάσης στο ζήτημα της “εθελοντικής διακράτησης ομολόγων με συμμετοχή ιδιωτών επενδυτών”;

Και όπως η Ελλάδα έχει πια μουδιάσει γιατί κανείς πλέον δεν κατανοεί τίποτα, μούδιασα και εγώ όταν πληροφορήθηκα στο τηλέφωνο πως ο κυρ Αναστάσης ξαφνικά πέθανε. Το απλοϊκό και αγνό ανθρωπάκι της γειτονιάς μου, ο μάστορας μελισσοκόμος μας, δεν υπάρχει πιά. Χάθηκαν για πάντα τα υπέροχα μελίσσια του.

Και ξαφνικά, έκανα και εγώ μια απλοϊκή σκέψη, κατα τα πρότυπα της τίμιας και εργατικής τάξης που αντιπροσώπευε όλη του τη ζωή ο κυρ Αναστάσης. Και καλά ρε παιδιά, ακόμα κι άν όλα αυτά γίνουν κάποτε κατανοητά, ακόμα κι αν είναι αναγκαία, τώρα που χάθηκε ο κυρ Αναστάσης και τα μελίσσια του για πάντα, στον νέο και υπέροχο κόσμο της αυριανής Ελλάδας, ποιός  θα συνεχίσει να βγάζει τέλος πάντων καλό μέλι;

by Locus Publicus 

Το διδακτικό προσωπικό του σχολείου σας εύχεται Καλό Πάσχα με ό,τι επιθυμείτε!

http://www.patirxristos.gr/index.php?option=com_content&view=category&id=245&Itemid=433 

Από τα Πάθη στην Ανάσταση: H σημασία του Πάσχα

Γράφει η Δρ Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια

H μεγάλη γιορτή του Πάσχα πλησιάζει, φέρνοντας μαζί της το μήνυμα της Ανάστασης, της ανανέωσης και της ελπίδας. Η Κυριακή του Πάσχα αποτελεί σημαντική πηγή έμπνευσης και εσωτερικής ανάτασης για τον άνθρωπο.

Από τα ματωμένα σεντόνια στον άδειο τάφο του Κυρίου, ο κόσμος σηματοδότησε τότε μια διαφορετική εποχή καινούργιων γενναίων ξεκινημάτων. Το μήνυμα της αγάπης, της πίστης και της ελπίδας αντηχεί σε όλο τον κόσμο.

Ο Ντοστογιέφσκι, στους ‘Αδελφούς Καραμαζώφ’ είπε: ‘χωρίς Θεό, όλα επιτρέπονται’, αλλά η γιορτή του Πάσχα δηλώνει ‘Με το Θεό, όλα είναι δυνατά’. Πρόκειται για ένα μήνυμα ελπίδας που ξεπερνάει τους περιορισμούς μας και θριαμβεύει πάνω στους χειρότερους φόβους μας. Αυτό είναι το πραγματικό νόημα του Πάσχα.

Το νόημα της Μεγάλης Εβδομάδας Η εβδομάδα των παθών, όπως επίσης αποκαλείται η Μεγάλη Εβδομάδα, σηματοδοτεί, πέρα από το θρησκευτικό της νόημα, την έναρξη μιας εποχής σκέψης και περισυλλογής για τους περισσότερους ανθρώπους.

Είναι η εβδομάδα κατά την οποία ακόμα και άτομα τα οποία δεν εκκλησιάζονται τακτικά αισθάνονται την ανάγκη να πάνε στην εκκλησία, ν’ ανάψουν ένα κεράκι και να σκύψουν συλλογισμένοι το κεφάλι μπροστά στα εικονίσματα.

Γιατί όμως συμβαίνει κάτι τέτοιο; Ποιος είναι ο λόγος που το άτομο αισθάνεται ξαφνικά αυτή την ανάγκη να πάει στην εκκλησία; Γιατί συγκεκριμένα αυτή την εβδομάδα που συνδέεται με τη γιορτή του Πάσχα και όχι ενδεχομένως κάποια άλλη;

Τα πάθη του Χριστού, σε ψυχολογικό επίπεδο, συμβολίζουν τα πάθη που περνάει κάθε άνθρωπος. Πρόκειται για μια υπενθύμιση ότι, όσο καλά και αν πάει η ζωή κάποιου, υπάρχουν πάντα οι δύσκολες στιγμές, τα πράγματα που δεν μπορεί κανείς να ελέγξει, οι συγκυρίες ή τα δυσάρεστα που συμβαίνουν ξαφνικά και ταράζουν την ομαλή ζωή και τη ρουτίνα.

Η Μεγάλη Εβδομάδα συμβολίζει τη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου, τα προσωπικά πάθη που βασανίζουν τον κάθε ένα και του θυμίζει με αμείλικτο τρόπο τις ανθρώπινες αδυναμίες.

Το προσωπικό νόημα του Πάσχα Κόκκινα αβγά, μοσχοβολιστά τσουρέκια, ο παραδοσιακός οβελίας, τα κοκορέτσια, η ευκαιρία απόδρασης στο χωριό: για τους περισσότερους, το Πάσχα είναι μια όμορφη ανοιξιάτικη γιορτή που προσφέρει την ευκαιρία να περάσουμε τη μέρα με την οικογένειά μας και να ευχαριστηθούμε με το όσα έχουμε.

Όμως, η γιορτή αυτή είναι κάτι περισσότερο από αυτή την απλή ευχαρίστηση. H μεγάλη αυτή γιορτή της χριστιανοσύνης έχει όμως και προσωπικό νόημα για το κάθε άτομο, γιατί αγγίζει τα βαθύτατα υπαρξιακά θέματα του πόνου, της δυστυχίας, του δεινοπαθήματος, και του θανάτου.

Είναι μια ευκαιρία για να κάνει κανείς την ενδοσκόπησή του, για να ρίξει μια διεισδυτική ματιά στον εσωτερικό του κόσμο και να αναλογιστεί για την πορεία του, τις αξίες του και τους στόχους του.

Η Εβδομάδα των Παθών που καταλήγει στην Ανάσταση έχει ένα βαθύ ψυχολογικό νόημα: το πέρασμα από τα πάθη στη λύτρωση και τον εορτασμό της ανανέωσης και της ανάτασης.

Το πάθος, ο πόνος οι προδοσίες, οι πειρασμοί, οι πλάνες, οι προσκολλήσεις, οι απoγοητεύσεις, οι δυσκολίες, ο θάνατος είναι το ψυχολογικό τοπίο μέσα στο οποίο ζει ο άνθρωπος και το οποίο ζει μέσα μας.

Ξεπερνώντας όλα αυτά τα στοιχεία μπορούμε να ξαναδημιουργήσουμε το ατομικό μας ψυχολογικό τοπίο, να ανανεωθούμε και να δώσουμε νέο νόημα στη ζωή μας. Δεν είναι τυχαίο ότι η γιορτή του Πάσχα συμπίπτει με την Aνοιξη, όταν η φύση ξυπνά από τη χειμερία νάρκη της και περνά στην περίοδο της γονιμότητας και της ευφορίας.

Ψυχολογικά, αυτή η γιορτή συμβολίζει και μια ευρύτερη ψυχική διαδικασία της εξάλειψης και της αναγέννησης: εγκαταλείπουμε όλα όσα είμαστε και δεν μας αρέσουν και προσπαθούμε να κερδίσουμε κάτι νέο, να αναγεννηθούμε ψυχολογικά με διαφορετικό τρόπο.

Ο άνθρωπος είναι φυλακισμένος των συνηθειών του, των φόβων του, της αρνητικότητας και της επιφυλακτικότητάς του, αλλά πάντα έχει τη δυνατότητα να αποδράσει με το να πάψει να φοβάται τους εσωτερικούς κι εξωτερικούς ‘εχθρούς’ του, με το να πάψει να φοβάται το γεγονός ότι έχει να κουβαλήσει τον προσωπικό του σταυρό και αντέξει τον πόνο.

Ο άνθρωπος θα πρέπει να εγκαταλείψει την αυτολύπηση και το αυτομαστίγωμα και να είναι διατεθειμένος να ξεπεράσει τα προσωπικά του όρια, τις δυσκολίες του, την ψυχολογική τελμάτωσή του, και την έλλειψη νοήματος στη ζωή του.

Ο άνθρωπος χρειάζεται κάτι που θα τον υποκινήσει, αυτό το σποράκι που θα φυτρώσει και θα θεριέψει μέσα του: πάθος σε αυτό που κάνει, πίστη κι ελπίδα σε κάτι, ενδιαφέροντα και όνειρα.

Το μήνυμα της Ανάστασης έρχεται να μας θυμίσει με πολύ επίκαιρο τρόπο ότι, παρ’ όλες τις δυσκολίες, τις αντιξοότητες, ακόμα και το θάνατο γύρω μας, ωστόσο μπορούμε ν’ αλλάξουμε τον εαυτό μας στον βαθμό που επιθυμούμε κάτι τέτοιο και ρισκάρουμε να το πραγματοποιήσουμε.

πηγή: http://www.oichalianews.gr/psukhologia-koinoniologia/apo-pathe-sten-anastase-semasia-tou-paskha.html 

    Πηγαίνοντας προς το Πάσχα…

Ανάσταση του Λαζάρου

Ημερομηνία εορτής:	12/04/2014
Τύπος εορτής:	Με βάση το Πάσχα. Εορτάζει 8 ημέρες πριν το Άγιο Πάσχα.
Άγιοι που εορτάζουν:  Ανασταση Του Λαζαρου

http://www.eortologio.gr/arthra/pasxa.php

Ο βράχος και το κύμα

(Αριστοτέλης Βαλαωρίτης)

“Μέριασε, βράχε να διαβώ! – το κύμα ανδρειωμένο
λέγει στην πέτρα του γιαλού θολό, μελανιασμένο – μέριασε,

μες στα στήθη μου,

πούσαν νεκρά και κρύα, μαύρος βοριάς εφώλιασε και μαύρη τρικυμία.
Αφρούς δεν έχω γι΄άρματα, κούφια βοή γι΄αντάρα, έχω ποτάμι αίματα,

με θέριεψε η κατάρα του κόσμου, που βαρέθηκε, του κόσμου, πούπε τώρα,

βράχε,

θα πέσης, έφθασεν η φοβερή σου ώρα!
Όταν ερχόμουνα σιγά, δειλό, παραδαρμένο και σώγλυφα και

σώπλενα τα πόδια δουλωμένο, περήφανα μ΄εκύτταζες

και φώναζες του κόσμου
να ιδή την καταφρόνεση, που πάθαινε ο αφρός μου.
Κι αντίς εγώ κρυφά κρυφά, εκεί που σ΄εφιλούσα
μέρα και νύχτα σ΄έσκαφτα, τη σάρκα σου εδαγκούσα και την πληγή

που σ΄άνοιγα, το λάκκο πούθε κάμω με φύκη τον επλάκωνα,

τον έκρυβα στον άμμο.
Σκύψε να ιδής τη ρίζα σου στης θάλασσας τα βύθη,

τα θέμελά σου τάφαγα,

σ΄έκαμα κουφολίθι.
Μέριασε, βράχε, να διαβώ! Του δούλου το ποδάρι
θα σε πατήση στο λαιμό… Εξύπνησα λιοντάρι”…

Ο βράχος εκοιμότουνε. Στην καταχνιά κρυμμένος, αναίσθητος

σου φαίνεται, νεκρός, σαβανωμένος.
Του φώτιζαν το μέτωπο, σχισμένο από ρυτίδες, του φεγγαριού,

που ΄ταν χλωμό, μισόσβηστες αχτίδες.
Ολόγυρά του ονείρατα, κατάρες ανεμίζουν
και στον ανεμοστρόβιλο φαντάσματα αρμενίζουν’
καθώς ανεμοδέρνουνε και φτεροθορυβούνε τη δυσωδία του νεκρού

τα όρνια αν μυριστούνε.
Το μούγκρισμα του κύματος, την άσπλαχνη φοβέρα χίλιες φορές

την άκουσεν ο βράχος στον αιθέρα ν΄αντιβοά τρομαχτικά,

χωρίς καν να ξυπνήση’ και σήμερ΄ανατρίχιασε, λες θα ψυχομαχήση.

“Κύμα, τι θέλεις από με και τι με φοβερίζεις;
Ποιός είσαι συ και τόλμησες αντί να με δροσίζης,
αντί με το τραγούδι σου τον ύπνο μου να ευφραίνης

και με τα κρύα σου νερά τη φτέρνα μου να πλένης,

εμπρός μου στέκεις φοβερό, μ΄αφρούς στεφανωμένο;
Όποιος κι αν είσαι μάθε το, εύκολα δεν πεθαίνω”.

“Βράχε, με λεν Εκδίκηση. Μ΄επότισεν ο χρόνος
χολή και καταφρόνεση. Μ΄ανάθρεψεν ο πόνος.
Ήμουνα δάκρυ μια φορά, και τώρα, κύτταξέ με,
έγινα θάλασσα πλατειά, πέσε προσκύνησέ με.
Εδώ μέσα στα σπλάχνα μου, βλέπεις, δεν έχω φύκη,

σέρνω ένα σύγνεφο ψυχές, ερμιά και καταδίκη.
Ξύπνησε τώρα, σε ζητούν του ’δη μου τ΄αχνάρια…
Μ΄έκαμες ξυλοκρέβατο… Με φόρτωσες κουφάρια…
Σε ξένους μ΄έρριξες γιαλούς…

Το ψυχομάχημά μου το περιγέλασαν πολλοί και τα παθήματά μου
τα φαρμακέψανε κρυφά με την ελεημοσύνη.
Μέριασε, βράχε, να διαβώ, επέρασε η γαλήνη,
καταποτήρας είμ΄εγώ, ο άσπονδος εχθρός σου,
Γίγαντας στέκω μπρος σου!”

Ο βράχος εβουβάθηκε. Το κύμα στην ορμή του
εκαταπόντισε με μιας το κούφιο το κορμί του.
Χάνεται μες στην άβυσσο, τρίβεται, σβηέται, λιώνει, σαν νάταν από χιόνι.
Επάνωθέ του εβόγγηξε για λίγο αγριεμένη
η θάλασσα κ΄εκλείστηκε. Τώρα δεν απομένει
στον τόπο που ΄ταν το στοιχειό κανείς παρά το κύμα,

που παίζει γαλανόλευκο επάνω από το μνήμα.