Ο σχολικός εκφοβισμός αποτελεί ένα ολοένα και αυξανόμενο σε ένταση φαινόμενο το οποίο δηλητηριάζει τη σχολική ζωή και έχει πολύ αρνητικές εάν όχι οδυνηρές συνέπειες για τους μαθητές θύματα. Ο εκφοβισμός είναι μια μορφή βίας μεταξύ παιδιών ή εφήβων που εμφανίζεται και λαμβάνει χώρα κατά κύριο λόγο στο σχολείο. Ο σχολικός εκφοβισμός είναι ένα γνωστό φαινόμενο που έχει παρατηρηθεί από πολύ παλιά. Παρά το γεγονός ότι πολλοί εκπαιδευτικοί έρχονταν αντιμέτωποι με το πρόβλημα πολύ νωρίτερα, το φαινόμενο άρχισε να ερευνάται συστηματικά από επιστήμονες κατά τη δεκαετία του 1970, με επίκεντρο σχολεία σκανδιναβικών χωρών.
Τα βασικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού είναι:
α) η επιδίωξη του μαθητή δράστη (θύτης) να προκαλέσει σωματικό ή ψυχικό πόνο στο μαθητή θύμα,
β) η επανάληψη και η συστηματικότητα της εκδήλωσης του φαινομένου ανάμεσα στους θύτες και τα ίδια τα θύματα,
γ) το γεγονός ότι ο δράστης είναι πιο ισχυρός από το θύμα είτε με όρους σωματικής, είτε με όρους ψυχικής δύναμης. Οι σημαντικότερες αιτίες του σχολικού εκφοβισμού εντοπίζονται στην οικογένεια, τον τρόπο λειτουργίας του σχολείου, την επιρροή των ομάδων ομηλίκων (peer groups) αλλά και του περιεχομένου των Μ.Μ.Ε., ειδικά σε ό,τι
αφορά την προβολή της βίας αλλά και κοινωνικών αντιλήψεων όπως για παράδειγμα ο ρατσισμός, ή η ξενοφοβία που μπορούν να οδηγήσουν στην εκδήλωση βίαιων συμπεριφορών στο σχολείο. Το σχολείο από τη μεριά του πρέπει να αποφεύγει την καλλιέργεια ανταγωνιστικών σχέσεων ανάμεσα στους μαθητές. Θα πρέπει με όλες τις εκφάνσεις της λειτουργίας του να προωθεί την ενδυνάμωση της συνεργασίας και τη σφυρηλάτηση των αρμονικών σχέσεων
ανάμεσα σε όλους τους μαθητές.
Τρόποι αντιμετώπισης του σχολικού εκφοβισμού: Οι κυρώσεις συνήθως λειτουργούν μόνο προς την κατεύθυνση της αποτροπής επανάληψης της πράξης. Προκειμένου ωστόσο να υπάρξουν μονιμότερα αποτελέσματα καλό είναι να επιδιωχθεί η αναίρεση των αιτίων που γεννούν το πρόβλημα. Ο εκπαιδευτικός συζητώντας με τους μαθητές διαμορφώνει τη θέση ότι ο εκφοβισμός δεν είναι ανεκτός κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Στην ίδια λογική του διαλόγου, η συστηματική συνεργασία σχολείου, οικογένειας θύτη και του ίδιου του θύτη μπορεί να αποβεί ιδιαίτερα χρήσιμη.
Μέτρα παρέμβασης θα μπορούσαν για παράδειγμα να είναι τα εξής: . 1) Ο σχεδιασμός ενός πυκνού δικτύου εφημεριών που να καλύπτουν όλους τους χώρους του σχολείου και ιδιαίτερα εκείνους τους οποίους λόγω ειδικής διαρρύθμισης μπορεί να αποτελούν εστίες παραβατικότητας. 2) Η ενδοσχολική επιμόρφωση και ενημέρωση των εκπαιδευτικών για το πρόβλημα και τους τρόπους αντιμετώπισής του από ειδικευμένους επιστήμονες στο θέμα. 3) Η διοργάνωση εκδηλώσεων με στόχο την ευαισθητοποίηση των μαθητών σε θέματα διαφορετικότητας και σεβασμού σε άτομα με αναπηρίες, διαφορετικής εθνικής προέλευσης, κ.λπ. 4) Η συστηματική συνεργασία ανάμεσα στο σχολείο και την οικογένεια.
