Βιαστικά περάσαμε κι εμείς την πόρτα, στη σκοτεινή αίθουσα του θεάτρου εκείνη τη βραδιά. Βιαστικά, μην κλείσει και δεν προλάβουμε. Και στριμωχτήκαμε για λίγο σ αυτούς τους στίχους προσπαθώντας να τους καταλάβουμε. Με μπροστάρη έναν “τρελό”.
‘Άραγε πόσοι τρελοί χρειάζονται να κάνουν τη ζωγραφιά στον τοίχο αλήθεια,
την απόδραση πραγματικότητα;”
σκεφτόταν τότε στην καλύβα μοναχός. Ποιος; Ο ΛΟΛΟΣ Ο ΠΑΛΑΒΟΣ
