Μικρό πουλί τριανταφυλλί, δεμένο με κλωστίτσα,
με τα σγουρά φτεράκια του στον ήλιο πεταρίζει,
Κι αν το τηράξεις μια φορά θα σου χαμογελάσει
κι αν το τηράξεις δυο και τρεις θ’ αρχίσεις το τραγούδι.
«Το κυκλάμινο».
Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας, 1973.
Γιάννης Ρίτσος, Επιτομή. Κέδρος, 1977. 324.
κι άλλο ένα….
― Κυκλάμινο, κυκλάμινο, στου βράχου τη σκισμάδα,
πού βρήκες χρώματα κι ανθείς, πού μίσκο και σαλεύεις;
― Μέσα στο βράχο σύναζα το γαίμα στάλα-στάλα,
μαντήλι ρόδινο έπλεξα κι ήλιο μαζεύω τώρα.
«Κουβέντα μ’ ένα λουλούδι».
Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας, 1973.
Επιτομή. Κέδρος, 1977. 322.
Παραμονή του Ιωάννη του Θεολόγου απόψε και τα πρώτα κυκλάμινα σίγουρα έχουν ανθίσει… Ο παππούς μου συνήθιζε να λέει ότι “άμα ‘ρχει η ώρα των(ε), (δ)εν έχουν ανάγκη τη βροχή…”. Η αποψινή βροχή, όμως, και η μυρωδιά που ήρθε μαζί της μου τα θύμισε…
«ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ» – Άρης Μπιτσώρης
Τέρμα Ειρήνης Βαρδαρίου και Αγίου Δημητρίου
το κυκλάμινο στο βράχο σαν την καλαμιά μονάχο.
Δίπλα του σωροί σκουπίδια και σπασμένα κεραμίδια.
Αδιάφοροι διαβάτες με καμπουριασμένες πλάτες…
Μόνο ένα προσφυγάκιτο ποτίζει με νεράκι.
Ράγισαν στα χείλη οι στίχοι δίπλα στα παλιά τα τείχη.
Κοκκινίζει το φανάρι παγωμένο το σφουγγάρι
ο μικρός σκύβει στα τζάμια τ’ αυτοκίνητα ποτάμια
Λίγα κέρματα στην τσέπη πού ’ναι ο Πανθ’ ορών, δε βλέπει;
Κι οι διαβάτες μες στο κρύο στο δικό τους το φορτίο.
Το κυκλάμινο δακρύζει όμως μάταια ελπίζει
του χιονιά η άσπρη πάχνη ζάχαρη να γίνει άχνη.
