ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ
Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό
σκυλί
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο
Μα στο παιδί δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Τώρα τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.
Ά, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα
παιδιά.
(Μανόλης Αναγνωστάκης, Ο Στόχος, 1970)
Χρειαζόμαστε την Ποίηση, περισσότερο από ποτέ, «γιατί έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα – και τι θα γινόμασταν αν η πνοή μας λιγόστευε;»[1]. Χρειαζόμαστε την Ποίηση για να μπορέσουμε επιτέλους να πούμε την αλήθεια στα παιδιά!
Γ. Σεφέρης, Ομιλία στη Στοκχόλμη