Οι μαθητές του Γ1’ κι η δασκάλα τους Μίνα Ιωαννίδου, είχαν τη χαρά και την τιμή, να συνομιλήσουν μ’ έναν άνθρωπο που έζησε από κοντά τα γεγονότα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Η κυρία Ελένη Κεδίκογλου, η κυρία Λένα, όπως μας τη σύστησε η εγγονή της η Δήμητρα, μέσα από την οθόνη, μας μετέφερε τον παλμό των ημερών εκείνων και τα δυνατά συναισθήματα, που αν και δε χωρούσαν σε λέξεις, εκείνη τα χώρεσε, σε λόγο μεστό κι απλό για τους μαθητές της Τρίτης τάξης. Μας περιέγραψε τον αγώνα όσων βρίσκονταν έξω από τα κάγκελα, για να στηρίξουν τους φοιτητές, με τρόφιμα, φάρμακα κι ό,τι άλλο μπορούσαν. Πλήθος κόσμου, νέοι, εργάτες, αγρότες, που παρέμεναν εκεί απ’ έξω έως αργά το βράδυ, φωνάζοντας συνθήματα, αψηφώντας τα δακρυγόνα και την αστυνομία. Μαθητές που έσκιζαν φύλλα απ’ τα τετράδιά τους και με μαρκαδόρους έφτιαχναν αυτοσχέδιες προκηρύξεις και τις μοίραζαν παντού. Μαγαζάτορες, που πρόσφεραν τα είδη τους για να συνεισφέρουν κι εκείνοι σ’ αυτόν τον ιερό αγώνα, τον έτοιμο από καιρό.
- Το Πολυτεχνείο, κλόνισε τη Χούντα παιδιά, είπε η κυρία Λένα.
- Εσείς, δε φοβόσαστε; Τη ρώτησαν.
- Ο φόβος γινόταν δύναμη. Να διεκδικείτε αυτό που θέλετε!
Μ’ αυτά τα λόγια, τελείωσε ένα μάθημα ζωής, που σύνδεσε το χθες με το σήμερα.
