Λήψη αρχείου

Τα τελευταία χρόνια με απόφαση του Υπουργείου Παιδείας & Θρησκευμάτων διδάσκεται και στο δημοτικό σχολείο το Ολοκαύτωμα.

Η διδασκαλία του  στο Σχολείο μας ξεκίνησε στις 27 Ιανουαρίου, τη Διεθνή Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Φέτος συμμετέχουμε στο “The Butterfly Project”. Είναι ένα πρόγραμμα όπου ενθαρρύνεται η συνεργασία μεταξύ διαφορετικών χωρών, ώστε να υλοποιηθεί σε παγκόσμιο επίπεδο η κατασκευή 1.500.000 κεραμικών πεταλούδων, δηλαδή τόσων, όσα και τα παιδιά που χάθηκαν στο Ολοκαύτωμα σε όλη την Ευρώπη.

Μήνυμα της Υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων, Νίκης Κεραμέως,  για τη Διεθνή Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος 

«Στις 9 Απριλίου [1941] το βράδυ μπήκαν οι Γερμανοί στη Θεσσαλονίκη. Η μαμά έκλαιγε, ο μπαμπάς ήταν καταστεναχωρημένος κι εμείς οι τρεις αδερφές καθόμασταν χωρίς μιλιά. Δεν πέρασε πολύς καιρός κι άρχισε να θερίζει την Ελλάδα μια φοβερή πείνα. Δε βρίσκαμε πουθενά τροφή παρά μόνο σε μερικά χωριά.»

Το απόσπασμα από το βιβλίο «Ροζίνα: 548 ημέρες με άλλο όνομα» της Ροζίνας Πάρδο-Ασσέρ, διδάσκεται στη Γλώσσα της Γ’ Δημοτικού.

«Τετάρτη 3 Μαρτίου 1944

Είναι μια φοβερή εποχή. Γύρω λυσσομανάει ο πόλεμος και κανένας δε γνωρίζει αν θα είναι ζωντανός την άλλη μέρα. Θυμάμαι που ζούσαμε όλοι μαζί στην πόλη και περιμέναμε από στιγμή σε στιγμή να την αδειάσουν ή να φύγουμε. Οι μέρες μας ήταν γεμάτες κανονιές και πυροβολισμούς και τις νύχτες μυστηριώδεις ήχοι έρχονταν από τα βάθη. Αυτό συνεχίστηκε έτσι καμιά βδομάδα, ώσπου ένα βράδυ μάς σκέπασε μια νύχτα που κρατάει ακόμη και σήμερα.»

Από «Tο ημερολόγιο της Άννας Φρανκ», που διδάσκεται στο μάθημα της γλώσσας της ΣΤ’ Δημοτικού.

Τα παιδιά βίωσαν το Ολοκαύτωμα με έναν δικό τους βαθιά τραυματικό τρόπο. Η αγωνία της επιβίωσης, ο ξεριζωμός, η εξόντωση μελών της οικογένειάς τους, η πείνα και οι κακουχίες, η βιαιότητα, ο θάνατος και ο παραλογισμός του πολέμου έγιναν καθημερινότητα για μια ολόκληρη γενιά παιδιών, που έχασε απότομα την αθωότητά της.

Υπολογίζεται ότι 1,5 εκατομμύριο παιδιά εξοντώθηκαν από τους Ναζί κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, εκ των οποίων 1 εκατομμύριο Εβραιόπουλα, δεκάδες χιλιάδες παιδιά Ρομά, παιδιά με σωματικές ή πνευματικές αναπηρίες, παιδιά που θανατώνονταν επειδή θεωρούνταν αντιπαραγωγικά, καθώς κατανάλωναν τροφή χωρίς να μπορούν να προσφέρουν εργασία, ή στο πλαίσιο του προγράμματος «ευθανασίας» για τη δημιουργία της «Αρίας φυλής». Πολλά παιδιά Ελλήνων Εβραίων παρέμειναν κρυμμένα από οικογένειες Ελλήνων Χριστιανών κατά τη διάρκεια των διωγμών , άλλαξαν όνομα και οικογένεια, εκτοπίστηκαν, έζησαν τον τρόμο, υπέστησαν σύγχυση ταυτότητας, που συχνά διατηρήθηκε και μετά την κατοχή.

Οι μαθητές στη χώρα μας διδάσκονται στο σχολείο το Ολοκαύτωμα, αλλά μαθαίνουν και μέσα από περιγραφές παιδιών της εποχής, που καταδεικνύουν ότι η ειρήνη, η δημοκρατία και η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δικαιωμάτων των παιδιών δεν ήταν πάντοτε αυτονόητα, αλλά αποτελούν μία κατάκτηση που οφείλουμε, με γνώση και μελέτη της ιστορίας, να διαφυλάξουμε από κάθε επιβουλή.

Το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων αποτίνει φόρο τιμής στα θύματα του ναζισμού, της μισαλλοδοξίας και του αντισημιτισμού, μέσα από τη διδασκαλία των γεγονότων, τη διαφύλαξη της συλλογικής ιστορικής μνήμης και την καλλιέργεια αξιών όπως ο αλληλοσεβασμός, η αποδοχή της διαφορετικότητας, τα ιδανικά του δημοκρατικού πολιτεύματος και της ενεργού πολιτειότητας. Διότι οφείλουμε να διασφαλίσουμε ότι κανένα άλλο παιδί, στο παρόν και το μέλλον, δεν θα βρεθεί σε παρόμοια θέση.

Οι μαθητές/τριες του Ολοήμερου τμήματος και η Δ τάξη γνώρισαν τον διακεκριμένο ζωγράφο Αλέκο Φασιανό. Είδαν και σχολίασαν πίνακές του. Στο τέλος επιχρωμάτησαν έργα του και έφτιαξαν τις δικές τους ζωγραφιές-πουλιά ακολουθώντας τη φόρμα του ζωγράφου.

“Ο παππούς μου ήταν παπάς. Γεννήθηκα το 1935 δίπλα ακριβώς στην εκκλησία που λειτουργούσε ο ίδιος. Είχαμε ένα μικρό σπίτι με δειλινά στους Αγίους Αποστόλους κάτω από την Ακρόπολη. Από πολύ μικρός και εξαιτίας του παππού μου, τριγύρναγα στις μισοσκότεινες μεταβυζαντινές εκκλησίες και τον βοηθούσα άλλοτε φέρνοντάς του το θυμιατό και άλλοτε διαβάζοντας τον Απόστολο. Πιο πολύ όμως και από το θρησκευτικό μέρος με είλκυαν οι εικόνες οι βυζαντινές ή οι λαϊκές.

Μου έκαναν εντύπωση οι άγιοι καβαλάρηδες με τα φωτοστέφανα και τα σπαθιά τους, που έβγαζαν φλόγες και σκότωναν θηρία. Τα ξερά βυζαντινά βουνά στο βάθος, τα περίεργα δέντρα και τα φυτά και οι χρυσοί ουρανοί. Προσπαθούσα να αντιγράψω τις εικόνες. Όμως ήθελα να κάνω και δικές μου, να εκφράσω και τον δικό μου κόσμο, όπως κιόλας είχε διαπλαστεί από όλα όσα έβλεπα.

Η μητέρα μου ήταν φιλόλογος και είχε μανία με τον αρχαίο ελληνικό κόσμο. Αυτή με πήγαινε συγχρόνως στα μουσεία ή την Ακρόπολη και παντού όπου μπορούσε να συναντήσει αρχαία πράγματα. Μου άρεσαν πολύ τα εικονογραφημένα αρχαία βάζα, ιδίως οι λευκές λήκυθοι, που εικόνιζαν νεκρικές παραστάσεις. Πιο πολύ όμως με συγκινούσαν τα κυκλαδικά ειδώλια με στυλιζαρισμένα χέρια, τα μονοκόμματα σώματα που μοιάζανε με παιχνίδια.

Ο πατέρας μου ήταν μουσικός και έτσι έμαθα να παίζω βιολί. Δεν νομίζω ότι αυτό με επηρέασε καθόλου. Γιατί ήθελα να ζωγραφίζω από μικρό παιδί. Μέχρι τα δεκαεφτά μου χρόνια ζωγράφιζα μόνος μου και είχα όλο τον μαγικό κόσμο των εικόνων, στις εκκλησίες, και από την άλλη μεριά την αγαλματολατρεία των αρχαίων Ελλήνων.

Ύστερα πήγα και σπούδασα στη Σχολή Καλών Τεχνών…”

Λήψη αρχείου

Ο παρακάτω σύνδεσμος μας οδηγεί σε ένα απλό παιχνιδάκι που φτιάξανε τα παιδιά του ολοήμερου τμήματος στα πλαίσια του μαθήματος των ΤΠΕ.

Τα παιδιά παρακολουθήσανε τα δωρεάν μαθήματα προγραμματισμού που παρέχονται στο http://studio.code.org. Το studio.code.org αποτελεί μία ειδικά διαμορφωμένη ιστοσελίδα στα πλαίσια της «Ώρας του Κώδικα«, που αποσκοπεί στο να εισάγει παιδιά ηλικίας 6-12 ετών στις βασικές αρχές της Επιστήμης Υπολογιστών και πιο συγκεκριμένα του Προγραμματισμού Η/Υ.

Το αποτέλεσμα ήταν το ακόλουθο:

Ένα παιχνίδι από τις Κατερίνα και Ελένη 🙂