Ένας πίνακας θυμάται…
Πάνε χρόνια πολλά, δε θυμάμαι πότε ακριβώς ήρθα σ’ αυτό το σχολείο. Ήρθα για να αντικαταστήσω έναν παλιό μαυροπίνακα. Η χαρά των παιδιών και των δασκάλων ήταν μεγάλη. Ως ο καινούριος πίνακας της τάξης καμάρωνα…
Η κιμωλία και το σφουγγάρι έγιναν οι αχώριστοι καθημερινοί μου φίλοι. Η κιμωλία, πότε στο χέρι των δασκάλων και πότε στα χέρια των παιδιών, έτρεχε πάνω μου για να γράψει γράμματα και αριθμούς. Κι ύστερα το σφουγγάρι στο άψε σβήσε έσβηνε με ένα πρόσταγμα «σβήσε τον πίνακα…», «αμέσως κύριε…».
Τα χρόνια πέρασαν. Άκουσα και είδα πολλά. Άλλαξαν τα θρανία, άλλαξαν και τα βιβλία. Οι μαθήτριες έπαψαν να φορούν μπλε ποδιές κι οι δάσκαλοι κοστούμι με γραβάτα.
Και μια μέρα ένας νέος επισκέπτης έφερε τα πάνω κάτω. Ήρθε και πήρε τη θέση μου. Ήταν ένας άσπρος πίνακας. Έχασα τη θέση μου, έχασα τους φίλους μου και βρέθηκα μόνος και ξεχασμένος…
Μα σήμερα τι γίνεται; Πού με πάνε; Με φόρτωσαν σε αγροτικό. Λέτε να με πάνε για ανακύκλωση;
Μπα… σε σπίτι με πάνε. Κάτι πήρε το αυτί μου. Θα γίνω πίνακας ζωγραφικής για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821. Θα γυρίσω πάλι στο σχολείο και θα αναρτηθώ σε κεντρικό διάδρομο, όλοι να με βλέπουν…
Πάλι θα καμαρώνω. Κανείς δε θα μπορεί να με αντικαταστήσει.
Πατώντας τον παρακάτω σύνδεσμο ανοίγει το ηλεκτρονικό μας βιβλίο “Ο πίνακας κιμωλίας που συνάντησε ένα ζωγράφο…”
