Ήταν κοντά στα τέλη της προπερσυνής σχολικής χρονιάς(2009-2010). Έβγαινα μαζί με την οικογένειά μου στην πλατεία του Αγ. Νικολάου. Πάντα μας συνόδευε ένα ποδήλατο. 
Το ποδήλατο ήταν πανέμορφο. Μπλε με κίτρινο χρώμα. Και με κόκκινα γράμματα έγραφε BMX. Αυτό το ποδήλατο τότε μου φαινόταν πολύ μεγάλο! Αλλά τώρα μου φαίνεται σχετικά μικρό αλλά μπορώ ακόμα να ανεβαίνω πάνω του.
Υπήρχε βέβαια ένα προβληματάκι. Δεν ήξερα καλά ποδήλατο ή μάλλον… δεν ήξερα “καθόλου” ποδήλατο. Πάντα μα πάντα με βοηθητικές ρόδες!!!
Εεεε λοιπόν μου ‘χε μπει στο μυαλό ότι θα ξέρω μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς (δηλ.περίπου 10 μέρες),τέλεια,να κάνω ποδήλατο. Εμμ μου φάνηκε πιο δύσκολο απ ‘ό,τι νόμιζα,σκοτώθηκα πάνω από 435 φορές. Ήμουν στην πλατεία κάθε απόγευμα πάνω από 3 ώρες. Κι όταν γυρνούσα σπίτι…..όλο ΑΧΧΧ και ΒΑΧΧΧ ήμουν. Χτυπούσα συνέχεια πάνω στα δεντράκια. Ενώ μου ‘λεγαν οι γονείς μου “Πρόσεχε τα δεντράκια”,ο εγκέφαλός μου το τύπωνε σαν…”Πέσε ΠΆΝΩ στα δεντράκια”.
Και ήταν ένα απόγευμα…που πάω στην πλατεία και τι να δω; Είχε γεμίσει όλη η πλατεία με μικρά 6χρονα που ‘τρεχαν πάνω-κάτω,πάνω-κάτω. Μα εγώ δεν μπορούσα να κάνω ποδήλατο ούτε όταν ήταν η πλατεία άδεια θα μπορούσa τώρα; Εκτός από τα καημένα τα δεντράκια που θα τσάκιζα,θα δημιουργούσα ψυχολογικά προβλήματα και στα μικρά! Δε θα ‘θελαν να δουν ποδήλατο ΠΟΤΈ τους! Τι να κάνω ξεκίνησα…Και κατάλαβα ότι πήγαινα μια χαρά. Έκανα απ ‘τη χαρά μου party εκείνη την ημέρα. Πάντως,δεν ξέρετε πόσες φορές έκανα τον γύρο της πλατείας.
Κι από τότε δεν έχω ξεχάσει ποτέ το ποδήλατο , άσχετα ότι δεν κάνω πια τόσο συχνά. Τελικά έχουν δίκιο ότι το ποδήλατο δεν ξεχνιέται ποτέ μα ποτέ.
Υ.Γ.:Εκείνη την ημέρα που κατάφερα να κάνω ποδήλατο δεν έκανα party ήταν μια “μικρή” υπερβολή. Ούτε είχα τα τέλεια αποτελέσματα. Έπεσα πάνω μόνο σε 5 (λίγα) δεντράκια αλλά ήταν καλύτερα απ ‘τα 8-12 δεντράκια όπως τις προηγούμενες φορές.
Κων/να Ντ. Στ’ 2