“Για το Φοίνικά Μας”

Όταν κόπηκε ο φοίνικας, αυτό το θηρίο, το πήρα λίγο στα αστεία…ξέρετε…σιγά φοίνικας είναι και με ενοχλούσε κιόλας γιατί δεν μπορούσες να δεις άμα ήσουν εκεί….και τέτοια. Αλλά μετά κατάλαβα ότι το σχολείο μας παρόλο που το γεμίζει η χαρά από εμάς τα παιδιά και από την αγάπη των δασκάλων να μας μάθουν, έλειπε κάτι … ΝΑΙ μου έλειπε! Χωρίς αυτό το φοίνικα είναι λιγάκι ΑΔΕΙΟ το προαύλιο.

Αυτός ο φοίνικας εξοντώθηκε από αυτό το απαίσιο ΣΚΟΥΛΙΚΙ! Ένα σκουλίκι που ερχόταν από πάνω και έμπαινε μέσα στα σωθικά του και γενούσε και άλλα ΣΚΟΥΛΙΚΑΚΙΑ και το κατέστρεφαν!!!! Αυτή την αρρώστια πάλι καλά δεν την κόλλησε ο άλλος ο φοίνικας και μακάρι να είναι γερός για ΠΑΡΑ πολλά χρόνια ακόμα.

Επίσης ο φοίνικας είχε πολλούς καλούς φίλους. Τα παιδιά τα ΜΙΚΡΑ του σχολείου. Τα πρωτάκια,τα δευτεράκια και τα τριτάκια. Μόνο αυτός ξέρει το τι παιχνίδια μπορεί να παίζανε κάτω από αυτόν! Θα είχε δει βέβαια ο καημένος και πολλά “ατυχηματάκια”, όπως αίματα στα γόνατα, στους αγκόνες, στις μυτούλες, ακόμα και ατυχήματα στα κεφάλια σαν συγκρουόμενα να χτυπιούνται μαζί και να πηγαίνουν 5-5 στο γραφείο.

Αυτός ο φοίνικας θα έχει ζήσει πολλά αφού φαινόταν ηλικιωμένος με πολλή πείρα. Αλλά ήταν πολύ τυχερός που τον είχαν φυτεύσει σε ένα σχολείο, σε ένα υπέροχο σχολείο. Άρα είχε το τέλος που θα ήθελε να έχει κάθε έμβιο δημιούργημα, ακούγοντας παδικές φωνούλες… Κωνσταντίνα Ντ.

Για 3 χρόνια που είμαι σ’ αυτό το σχολείο κοιτούσα πάντα τον θεόρατο και ψηλό φοίνικα στην μπροστινή μεγάλη αυλή μας.  Μερικές φορές όταν ήμουν μικρή αναρωτιόμουν αν αυτός ο φοίνικας μπορούσε να μου μιλήσει όπως μου μιλούσαν οι φίλοι μου ή αν ήταν ζωντανός, αν ανέπνεε, αν ζούσε.
Στην 4η έκανα προσπάθειες να του μιλήσω ή να παίξω μαζί του. Τελικά πίστεψα πως δεν ζούσε. Όμως τώρα στην 6η άλλαξα  γνώμη.
Ο υπέροχος φοίνικας αυτός ξεριζώθηκε και τότε ένιωσα στην ραγισμένη του καρδιά την θλίψη του και την στεναχώρια του που πέθανε , που άφησε το σχολείο μας για πάντα, που άφησε τα παιδιά χωρίς έναν πολύτιμο θησαυρό στα χέρια τους. Ο φοίνικας μας αγαπούσε πολύ και εμείς τον αγαπούσαμε και τον αγαπάμε.
Ακόμα κι αν δεν είναι μαζί μας πια κάθε πρωί να μας δείχνει τη χαρά του που άρχισε το σχολείο.
Κάθε μέρα μόλις έβγαινε ο ήλιος το χάραμα , το δέντρο ξυπνούσε , τέντωνε τα ωραία πλατιά φύλλα του και περίμενε τους μικρούς αγαπημένους φίλους του, τα παιδιά να τρέξουν στην αυλή, να μιλήσουν, να κάνουν παιχνιδάκια και πάνω απ’ όλα να δώσουν ένα νόημα στην πολυετή ζωή του. Ο φοίνικας αγαπούσε ιδιαίτερα τις στιγμές που τα παιδιά έρχονταν από τα σπίτια τους και μόλις έμπαιναν στο σχολείο, έριχναν την πρώτη ματιά τους στον φοίνικα λέγοντας τι ψηλός που είναι!
Όταν ξεριζώθηκε όλα τα παιδιά ένιωσαν μια λύπη που έφευγε. Μα περισσότερο εγώ, που τον αγαπούσα πολύ.
Εύχομαι να πήγε σε ένα καλύτερο μέρος. Όπου κι αν πήγε ας ζήσει ένα καλύτερο μέλλον γιατί του αξίζει…Μαρία Γ.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *