Το πρωί της Πέμπτης στις τάξεις μας εμφανίστηκε η εικόνα ενός περίεργου αγάλματος. Ξαφνικά το βλέμμα όλων των παιδιών στράφηκε και το κοιτούσε με περιέργεια. Ξεκίνησαν αμέσως να ακούγονται γνώμες: “Είναι ένας δεινόσαυρος” “Ένα τέρας” “Όχι είναι άνθρωπος με τεράστια χέρια και μούσια” “Είναι ένα χρυσό άγαλμα” “Έχει χώμα, πέτρες γύρω-γύρω και νερό” Παρατηρήσαμε […]
«Για μένα, ενώπιον του Θεού, το πιο υπεύθυνο επάγγελμα, που μπορεί να κάνει κάποιος, είναι νηπιαγωγός. Αλλά και το πιο δύσκολο, γιατί πλάθει ψυχές. Και πλάθοντας ψυχές, πλάθεις ανθρώπους, οι οποίοι είναι κατ’ εικόνα του Θεού πλασμένοι. Και έτσι γίνεσαι συνεργός του Θεού, όπως γίνονται και οι γονείς, όταν τεκνοποιούν». Και συνέχισε: «Αν δεν έχεις τα κότσια να γίνεις νηπιαγωγός, να γίνεις δάσκαλος. Είναι το ίδιο υπεύθυνο. Κι αν δεν μπορείς ούτε δάσκαλος, τότε να γίνεις καθηγητής»!
