Στην αρχή κάθε χρονιάς θέλοντας να μιλήσω στα παιδιά για τη συνεργασία, την ομάδα, τον αλληλοσεβασμό για το “εμείς” σκαρφίζομαι ένα παιχνίδι. Χρησιμοποιώ μια αλυσίδα. Τα παιδιά ενώνουν τα δάχτυλά τους σχηματίζοντας έναν κρίκο και ενώνουν τους κρίκους τους με τους κρίκους των διπλανών τους. Ετσι όλη η παρεούλα γίνεται μία αλυσίδα. Κάθε παιδί είναι ένας κρίκος και γι αυτό το ίδιο σημαντικός για την αλυσίδα. Αν ένας κρίκος σπάσει η αλυσίδα μας θα κοπεί και αυτό που “κρατάει” θα καταστραφεί. Αν είναι κολλιέ θα χαθεί, αν είναι ποδήλατο θα τραυματιστεί ο ποδηλάτης, αν είναι φωτιστικό θα σπάσει και πάει λέγοντας….
Αν αυτό που “κρατάει” η αλυσίδα είναι μια θεατρική παράσταση ή μια άλλη ομαδική δουλειά και σπάσει ένας οποιοδήποτε κρίκος – όλοι οι κρικοι άλλωστε είναι ίδιοι και άρα το ίδιο σημαντικοί- μοιραία το αποτέλεσμα δεν θα είναι το αναμενόμενο. Μάλιστα οι άλλοι κρίκοι θα στενοχωρηθούν …
Με το παιχνίδι αυτό (που το παίζουμε κάθε φορά που ετοιμάζουμε μία ομαδική δουλεια που απαιτεί τη συνεργασία όλων) επιχειρώ να καταλάβουν τα παιδιά την σημασία της παρουσίας τους μέσα στην τάξη, να πιστέψουν στον εαυτό τους, να γίνουν υπεύθυνα μέλη μιας ομάδας και να καταλάβουν ότι υπάρχουν και συνέπειες.
Οι συνέπειες δεν είναι τιμωρίες. Δε συμφωνώ με τις τιμωρίες. Αντίθετα οι συνέπειες βασίζονται στις σχέσεις εμπιστοσύνης που υπάρχουν ανάμεσα στα μέλη της ομάδας μας. Αν ένας κρίκος σπάσει οι υπόλοιποι θα απογοητευτούν και για λίγο δεν θα του έχουν εμπιστοσύνη. Επειτα όμως από συζήτηση, θα του δώσουν την ευκαιρία να εκφράσει τα “κακά” συναισθήματά του που τον έκαναν να “σπάσει” και φυσικά θα του δώσουν μία ακόμα ευκαιρία για να τους αποδείξει ότι μπορεί να αναλάβει έναν διαφορετικό ρόλο και να είναι καλύτερος.
Σαν την παρεούλα μας, δηλαδή μια αλυσίδα, είναι η φύση, η ζωή μας. Δεν την χωρίζουμε σε κεφάλαια τα οποία μελετάμε μεμονωμένα αλλά σε συνδυασμό, σε συνάρτηση με άλλα κεφάλαια, το ίδιο σημαντικά. Αυτά τα κεφάλαια είναι σαν τους κρίκους της αλυσίδας που ανέφερα νωρίτερα και ενώνονται μεταξύ τους χωρίς να διευκρινίζεται αν κάποιο είναι πιο σημαντικό από ένα άλλο γιατί δεν είναι. Είναι όλοι οι κρίκοι το ίδιοι σημαντικοί αφού απόν τον έναν κρίκο εξαρτάται ένας άλλος κλπ.
Ετσι, δίπλα στον κρίκο της Ιστορίας βρίσκεται της Τεχνης (σε διάφορες μορφές της) και δίπλα αυτός της Φυσικής και πιο δίπλα της Τέχνης πάλι και πάει λέγοντας
Ετσι λοιπόν με αφορμή την 25η Μαρτίου γνωρίσαμε τον Καραγκιόζη και το θέατρο σκιών.
http://www.karagiozismuseum.gr/theatro_skion/
Και μιλήσαμε για το προφίλ και το ανφάς. Και διαπιστώσαμε ότι στο προφίλ κάποια χαρακτηριστικά φαίνονται καλύτερα απ ότι στο ανφάς. Η μύτη, το αυτί, το πηγούνι ενώ το μάτι μοιάζει σαν παγωτό χωνάκι ξαπλωμένο (!), το στόμα σαν καρδιά επίσης ξαπλωμένη !
Οι συνειρμοί είναι μεγάλη υπόθεση! Ετσι ξαναθυμηθήκαμε τον αγαπημένο μας Picasso.
https://www.pinterest.com/20134beth/picasso-faces/
https://www.google.gr/search?rls=en&q=picasso+faces&ei=MjYYVdymIMTuaPmdgJgE
Είδαμε και μιλήσαμε για τις δικές του φιγούρες και διαπιστώσαμε ότι ζωγράφιζε προφίλ και ανφάς ταυτόχρονα. Ζωγραφίσαμε τους εαυτούς μας α λα Picasso και υπογράψαμε κατά τον ίδιο τρόπο Hristasso, Mariasso, Giannasso κλπ (αφού αντιπαραβάλλαμε το λατινικο αλφάβητο στο ελληνικό)
Και συνεχίσαμε σε άλλο “κρίκο” και κάναμε πειράματα με το φως.
Δημιουργήσαμε σκιές και μαντέψαμε το μυστικό της δημιουργία τους.
Μάλιστα οι μικροί επιστήμονες έδωσαν και τον ορισμό της σκιάς
“η σκιά είναι αυτό που δημιουργείται όταν κάτι μπαίνει μπροστά στο φως”
Και μάλιστα η σκιά έχει το ίδιο σχήμα με το … εμπόδιο που μπαίνει μπροστά στο φως!
Παίξαμε λοιπον με το φως και μετά τα παιδιά είπαν
“κυρία να φτιάξουμε δικές μας φιγούρες να παίξουμε στο θέατρο σκιών”
Και επειδή η κυρία δεν χαλάει χατίρι πήγε παρακάτω …
– Φωτογράφησε τα παιδιά και εκτύπωσε τις φωτογραφίες τους
– Τα παιδιά έκοψαν τις φιγούρες, τις χρωμάτισαν
– Τις κόλλησαν σε κάνσον για να είναι πιο σταθερές και έκοψαν το χαρτόνι που περίσσευε
– Εκοψαν τις φιγούρες στη μέση και ένωσαν τα δύο κομμάτια με διπλόκαρφο
-Κόλλησαν με χαρτοταινία ένα καλαμάκι για λαβή στο πίσω μέρος
– Δοκίμασαν τις φιγούρες τους αν “παίζουν”
Βρήκαν την ομάδα τους, μπήκαν πίσω από τον μπερντέ και αυτοσχεδίασαν!!!
Και επειδή δεν είχαμε δυνατή πηγή φωτός χρησιμοποίησαν τον προτζέκτορα!
Ιδού ένα δείγμα …