Έθιμο πια να δραματοποιούμε κάθε χρόνο τέτοια μέρα τον μύθο της Δάφνης και του Απόλλωνα
Ο Απόλλωνας κορόιδεψε τον Έρωτα ότι είναι μικρός και ασήμαντος σε σχέση με τους άλλους Θεούς και ότι δεν αξίζει όσο οι άλλοι

Ο Έρωτας  θύμωσε και υποσχέθηκε στον εαυτό του ότι θα τον εκδικηθει. Το’ πε και τό’ κανε

Ο Απόλλωνας θαύμαζε τη νύμφη Δάφνη, κόρη του ποταμού Πηνειού και της Γαίας, η οποία ακολουθούσε πιστά την Αρτεμι

Ο Έρωτας τότε έριξε σ αυτόν χρυσό βέλος της αγάπης ενώ στη Δάφνη ένα άλλο από μολύβι. Εκείνη όμως δεν αισθανόταν τίποτα διότι η καρδιά της είχε γίνει πέτρα
Έτσι ο όμορφος Θεός ερωτεύτηκε παράφορα τη Δάφνη χωρίς ανταπόκριση όμως …

Πάρε το βελάκι σου να μάθεις να κοροιδεύεις …

Κάτσε να σιγουρετούμε κιόλας …

Ετρεχε πίσω της αλλά αυτή τίποτα

Χε, χε, χε … Τρέξε, τρέξε , τίποτα δεν θα καταφερεις

Μεχρι που ο πατέρας της, Πηνειός, για να τη βοηθήσει, επειδή τη λυπήθηκε  τη μεταμόρφωσε σε αρωματικό δέντρο

Τι έκανα ο άμοιρος!!! Δάφνη μου, Δάφνη μου ….

Πάντα θα είσαι η αγαπημένη μου. Αφού δε μπορώ να σε εχω στην αγκαλιά μου θα γίνεις το ιερό μου δέντρο.

Εκείνος για να την τιμήσει την έκανε το ιερό του δέντρο !
Σωστά θυμάστε. Φοράει πάντα ένα δάφνινο στεφάνι στο κεφάλι και το δέντρο συνήθως ονομάζεται «Δάφνη του Απολλωνος»

Εδώ θα διαβάσετε πιο πολλές πληροφορίες για τον μύθο