Ηταν στις αρχές της χρονιάς που διαβάσαμε το βιβλίο του Φίλιππου Μανδηλαρά “Αθήνα, η πόλη της Αθηνάς” και γιατί μας αρέσουν οι μύθοι αλλά και με αφορμή το περιβαλλοντικό μας πρόγραμμα για την ελιά.
Η Ναταλία Καπατσούλια έκανε απίστευτη δουλειά και σ αυτό τον τόμο της σειράς “η πρώτη μου μυθολογία”! Οι ζωγραφιές της γεμάτες χιούμορ!
Παίξαμε αυτό το βιβλίο, λοιπόν, πολύ φέτος!
Το δραματοποιήσαμε, το … τραγουδήσαμε, το ζωγραφίσαμε …
Μας γεννήθηκε τότε μια ιδέα!
Να πάμε στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης και να παίξουμε εκεί το μύθο αυτό!
Είπαμε την ιδέα μας στο σύλλογο γονέων κάναμε μεγάλη υπομονή να έρθει το πλήρωμα του χρόνου
και έτσι …
Η μεγάλη μέρα έφτασε!
Ηρθε σήμερα, 15-5-2016, που συμπτωματικά συνέπεσε με την παγκόσμια μέρα της οικογένειας.
Η εκδρομή μας εξάλλου ήταν οικογειακή!
Μπαμπάδες, μαμάδες και γιαγιάδες ακολούθησαν με μεγάλη χαρά
Συγκεντρωθήκαμε κάτω από κάτι γνώριμα δέντρα σε μας… τις Ελιές! Η ξεναγός μας περίμενε για να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας στον χρόνο
Οσο περιμέναμε δεν χάσαμε την ευκαιρία για παιχνίδι και … κουβέντα με το δέντρο!
Στη διαδρομή σταματούσαμε σε συγκεκριμένα σημεία γιατί η ξεναγός είχε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα να μας πει!
θα φτάσουμε άραγε εκεί πάνω;
Το Ηρώδειο από ψηλά!
συνεχίζουμε την ανάβαση με μεγάλη προσοχή και πάντα κρατώντας το χέρι της μαμάς!
στάση πάλι στα σκαλοπάτια λίγο πριν αντικρύσουμε τον Παρθενώνα
η Αθηνα από ψηλά!
Συγκίνηση να βρισκόμαστε εδώ
Αναμνηστικές φωτογραφίες με φόντο το παρελθόν το παρόν και το μέλλον!
Η βόλτα μας συνεχίστηκε στο Μουσείο της Ακρόπολης
Φανταστείτε την έκπληξή μας όταν αντικρύσαμε τα αγαπημένα μας lego στο μουσείο! Το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνας Παρθένου!
lego lego lego …
και το Hρώδειο με lego!
Υπέροχο!
Δεν υπάρχει ομορφότερος τρόπος να κλείσεις μια εκδρομή!
Είναι απίστευτο που μπορεί να σε οδηγήσει ένα βιβλίο τελικά!
Με ένα βιβλίο ταξιδεύεις
όχι μόνο στην φαντασία αλλά και στην πραγματικότητα!
Συναντηθήκαμε το Σάββατο στο σχολείο μας για να προετοιμαστούμε σωστά για το ταξίδι και το παιχνίδι!
Ομως δυστυχώς
δεν καταφέραμε να παίξουμε το βιβλίο στον Ιερό Βράχο 😥
Μία φίλη μας είχε ένα ατυχηματάκι και οι υπόλοιποι δεν είχαμε κέφι για τέτοια παιχνίδια
Αφήσαμε το παιχνίδι στην άκρη για να της συμπαρασταθούμε και να γεμίσουμε το μυαλό μας εμπειρίες να της διηγηθούμε
Ευτυχώς η φίλη μας είναι μια χαρά! Και αυτό είναι το πιο σημαντικο!
Αλλωστε, είδαμε καλά με τα μάτια μας πώς είναι η Ακρόπολη και συνειδητοποιήσαμε πόσο ψηλά βρίσκεται!
Ακούσαμε τα πατήματά μας και νιώσαμε σα να ήμασταν εμείς οι αρχαίοι μας πρόγονοι που ανέβαιναν εκεί ψηλά για να προσκυνήσουν στο Ναό της Αθηνάς Παρθένου.
Σαν να ήμασταν εμείς οι πρωταγωνιστές της ζωφόρου
(Η ζωφόρος όμως θα μας απασχολήσει σε άλλη ανάρτηση. Είναι ένα κεφάλαιο από μόνη της!)
Στο σχολείο μας λοιπόν θα φτιάξουμε μία Ακρόπολη και θα παίξουμε ξανά το βιβλιο μας “σωστά”!
Ευχαριστούμε τους γονείς που μας έκαναν τέτοιο δώρο και φυσικά
το βιβλίο του Φίλιππου Μανδηλαρά και της Ναταλίας Καπατσούλια (εκδόσεις ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ) που ήταν η αφορμή να πραγματοποιηθεί αυτό το ταξίδι!
Ενα βιβλίο μας έδωσε την ιδέα να ταξιδέψουμε στον χρόνο με … λεωφορείο!!! 😉
Αυτό και αν δεν είναι εντυπωσιακό !!!
Με ένα βιβλίο αρχίσαμε μια χρονιά και σχεδόν την κλείνουμε με το ίδιο!
Θέλαμε το ταξίδι μας αυτό να γίνει χωρίς άγχος και βιασύνη. Να το απολαύσουμε και να ακούσουμε τις ιστορίες του !
Η μεγάλη μέρα λοιπόν έφτασε!
Με αφορμή τη γιορτή της μητέρας αλλά και στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων μας για την φιλαναγνωσία είχαμε καλέσει τον καπετάνιο του στο σχολείο μας!
Μόνο που δεν ήταν καπετάνιος αλλά … καπετάνισσα!
Ελένη Γεωργοστάθη το όνομά της!
Εχουμε ήδη ετοιμάσει την υποδοχή της
(ο Αndy Warholl μας έχει επηρεάσει αρκετά φέτος!)
και έχουμε ναυπηγήσει και δυο καράβια:
Ενα μεγάλο και ένα λίγο μικρότερο
Το μικρότερο καράβι είναι του θυμού.
ενώ το μεγάλο είναι της γνώσης!
Γιατί η γνώση δε χωράει σε μικρό…
Αν αναρωτιέστε,
είναι οι πρωταγωνιστές ενός επιτραπέζιου παιχνιδιού που έχουμε δημιουργήσει.
“Μια διαφορετική ναυμαχία”
Μας απασχόλησε πολύ το συναίσθημα του θυμού στο συγκεκριμένο βιβλίο!
Θύμωσε η μικρή πρωταγωνίστρια που η μαμά της δεν ήξερε να φτιάχνει καραβάκια …
Εμείς πότε θυμώνουμε;
Γιατί θυμώνουμε;
Τι κάνουμε για να προλαβαίνουμε τον θυμό μας ή τουλάχιστον να μην προσβάλλουμε και πληγώνουμε τους άλλους;
Η γνώση μας βοηθά να καταπολεμάμε το θυμό
Ετσι λοιπόν …
Αν κερδίσει το καράβι της γνώσης οι νικητές αφηγούνται με όποιο τρόπο επιθυμούν μια αγαπημένη τους ιστορία
Αν κερδίσει το καράβι του θυμού τότε οι νικητές προτείνουν τρόπους-παιχνίδια να τον ξεγελάνε παρέα με φίλους!
Επειδή όμως τα καράβια μας ήταν μεγάλα για το ταμπλό που φτιάξαμε, χρησιμοποιήσαμε μικρότερα
(Λεπτομέρειες για το παιχνίδι μας και για τον τρόπο που ταξιδέψαμε με το βιβλίο θα διαβάσετε σε επόμενη ανάρτηση)
Εχουμε ήδη όμως ετοιμάσει και το δώρο για τη συγγραφέα!
Η Ελένη Γεωργοστάθη λοιπόν μας ταξίδεψε στις σελίδες του βιβλίου της και εμείς εντυπωσιαστήκαμε
με το … μέγεθός τους αφού ήταν τεράστιες!
Συζητήσαμε για πολλά …
Για τα ταξίδια της σε άλλα σχολεία, γιατί δεν έχει όνομα η ηρωίδα του βιβλίου , αν έχει ταξιδέψει σε θάλασσα, αν παίζει ναυμαχία και άλλα. Αφήσαμε όμως τις ερωτήσεις στην άκρη και της τις στείλαμε ηλεκτρονικά για να μας απαντήσει γιατί θέλαμε χρόνο για παιχνίδι!
Το να παίζεις με τα βιβλία είναι τέλειο!
Ενα παιχνίδι που παίξαμε μαζί της και μας άρεσε πολύ είναι αυτό:
Από το σακουλάκι της η κα Γεωργοστάθη έβγαζε γράμματα κι εμείς λέγαμε δυνατά λέξεις για δραστηριότητες που μας αρέσει να κάνουμε με τη μαμά!
Το αποτέλεσμα, όπως είδατε, ήταν να σχηματιστεί ένα πολύχρωμο καράβι !
Δεν χάσαμε την ευκαιρία!
Το … λεξοκάραβο μας ενέπνευσε και δημιουργήσαμε τελικά
ένα ποίημα για το αγαπημένο μας νηπιαγωγείο!
Το τραγούδι του νηπιαγωγείου
Πρώτα πίνουμε το γάλα
και με γέλιο δυνατό Καλημέρα με τραγούδι
και μετά γαργαλητό
Φασαρία μα και τρέλες
κάνουμε πολλές λατρεία έχουμε στο χορό
και τις μουσικές!
Ζουζουνίσματα, χαμόγελα
και γλυκό φιλί μαγειρέματα με φίλους
και ζωγραφική
Μαζέματα και κέφι,
τρέχω στην μαμά δώρο της πηγαίνω
και βόλτα τα σκυλιά!
1ο νηπιαγωγείο γαργαλιάνων 11-5-2016
Μετά παίξαμε και άλλο παιχνίδι:
Είχαμε ήδη φτιάξει τα καραβάκια μας με τον τρόπο που μας είχε δείξει η συγγαφέας.
Δεν είχαν όμως πανί
Κανένα πρόβλημα.
Φτιάξαμε μόνοι μας!
ετοιμάζοντας τα … πανιά!
τα καραβάκια μας περιμένουν να στερεώσουμε τα πανιά τους
η συγγραφέας κρατάει και θησαυρό στο χέρι! Είναι ο τρόπος που θα στερεώσουμε τα πανιά στο καραβάκια. Δεν θα σας τα μαρτυρήσουμε όλα όμως!!!
εργοστάσιο πανιών!
“… και τώρα θα το διπλώσουμε έτσι και θα το στερεώσουμε πάνω στο … ” λέει η κυρία Γεωργοστάθη!
Μετά από αυτά τα παιχνίδια η κυρία Ελένη ανέβηκε στο δημοτικό.
Την περίμεναν οι περσινοί μας συμμαθητές της Πρώτης αλλά και εκείνοι της Δευτέρας.
Μ αυτούς θα ταξίδευε στο “απέναντι νησί”
Εμείς όμως βγήκαμε στο προαύλιο και συνεχίσαμε το παιχνίδι της ναυπηγικής!
Φτιάξαμε ένα πελώριο καράβι που μας χώραγε όλους μέσα και εκεί παίξαμε τη ναυμαχία μας!
Χωριστήκαμε σε ομάδες! Γνώση και θυμός! Ποιος παίζει ρε παιδιά;
Μετά ήρθαν και οι μαμάδες μας που ήθελαν να γνωρίσουν την συγγραφέα!
Δεν ήρθαν όμως με άδεια χέρια!
Ποτέ δεν έρχονται με άδεια χέρια οι μαμάδες μας!
Ετσι, όταν η κυρία Ελένη κατέβηκε από το Δημοτικό την περίμενε μία έκπληξη!
από τον κήπο μας στο φούρνο!
πλούσια τα εδέσματα!
μαμάδες και γιαγιάδες είχαν την ευκαιρία να συζητήσουν μαζί της
ήταν μέρα γιορτής! παιχνίδι και φαγητό!
Το σχολείο μας κάνει τους επισκέπτες να νιώθουν άνετα, “σαν στο σπίτι τους”! Και γι αυτό οι υπέροχες μαμάδες μας το αγαπάνε το ίδιο! Οπως το σπίτι τους δηλαδή!
Η κυρία Γεωργοστάθη πολύ ευγενική και φιλική συζήτησε με όλους! Μικρούς και μεγάλους
και δοκίμασε και από τα καλούδια που είχαν φέρει οι μαμάδες και είχαν στείλει οι μπαμπάδες!
Και πριν μας αποχαιρετήσει υπέγραψε τα βιβλία μας
είτε το ένα είτε και τα δυο
ανυπομονούμε να δούμε την αφιέρωση!
Με πόση χαρά περιμένουμε τη σειρά μας!
δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ!
Και τώρα ακολουθεί η συνέντευξη!
1. Εσείς ξέρετε να φτιάχνετε καραβάκια; Ναι, έμαθα πριν από λίγα χρόνια.
2. Πόση ώρα σας πήρε να το γράψετε; Το έγραψα σε ένα απόγευμα αλλά ύστερα το ξαναδιάβασα πολλές φορές και καθε φορά άλλαζα κάποιες λέξεις που δε μου άρεσαν.
3. Εχετε γράψει πολλά βιβλία; Έχω γράψει δύο και ετοιμάζω ένα τρίτο.
4. Θα μας μάθετε να φτιάχνουμε καραβάκια; ( μας έχει μάθει ήδη βέβαια όταν στείλαμε τις ερωτήσεις!) Νομίζω, σας έχω μάθει ή κάνω λάθος;
5. Σας αρέσουν τα παραμύθια που γράφετε; Τα παραμύθια γενικά; Τα παραμύθια γενικά μού αρέσουν πολύ. Όσο για τα δικά μου, προτιμώ να αρέσουν σε εκείνους που τα διαβάζουν.
6. Εχετε παίξει με καραβάκια; Ναι, πολλές φορές παρέα με τα παιδιά μου. Φτάχνουμε πολύ μεγάλα καράβια από χαρτί, σαν αυτό που σας έφερα και σαν το καράβι της γνώσης που φτιάξατε εσείς, και βάζουμε μέσα τα κουκλάκια των παιδιών μου. Κάνουμε φοβερά ταξίδια πάνω στο χαλί!
7. Θα φτιάξετε κι άλλα βιβλία; Όπως σας απάντησα πιο πάνω, ετοιμάζω ένα ακόμα. Ελπίζω να ακολουθήσουν κι άλλα.
8. Ποιες είναι η Αλεξάνδρα και η Μαριλένα; Είναι οι κόρες μου.
9. Πώς σας ήρθε η ιδέα; Είμαι κι εγώ μαμά και είναι πολλά αυτά που μαθαίνω από τα παιδιά μου. Σκέφτηκα λοιπόν να γράψω μια ιστορία για μια άλλη μαμά που μαθαίνει να φτιάχνει καραβάκια από την κόρη της.
10. Είστε παντρεμένη; Εχετε παιδιά; Ναι, είμαι παντρεμένη και έχω δυο παιδιά.
11. Που μένετε; Στην Αθήνα.
12. Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο; Μου αρέσουν πολλά βιβλία. Κάποια από αυτά είναι για μεγάλους ή για μεγάλα παιδιά. Τα πιο αγαπημένα μου βιβλία για μικρά παιδιά είναι “Ο καλόκαρδος λύκος” του Ζοφρουά ντε Πενάρ και το “Ουπς” του Όλιβερ Τζέφερς.
13. Σας αρέσει η δουλειά σας; Ναι, πολύ, γι’ αυτό και την κάνω με όρεξη. Κανείς δεν κάνει με όρεξη μια δουλειά που βαριέται.
14. Σας αρέσει να διαβάζετε τα βιβλία σας; Μου αρέσει να βλέπω παιδιά να τα διαβάζουν.
15. Γνωρίζεστε με την εικονογράφο; Όχι, γιατί ζει στη Γερμανία.
16. Ποιος είναι ο αγαπημένος σας εικονογράφος; Μου αρέσουν πολλοί εικονογράφοι και είναι δύσκολο να διαλέξω έναν από αυτούς. Ο καθένας κάνει μοναδικές ζωγραφιές, όπως μοναδικές είναι και οι δικές σας ζωγραφιές. Ένας από τους αγαπημένους μου είναι ο Ερίκ Πουιμπαρέ.
17. Τα παραμύθια είναι για τους μικρούς ή και για τους μεγάλους; Τα ωραία παραμύθια είναι για όλους.
18. Εχετε ταξιδέψει στη θάλασσα; Ναι, πολλές φορές και τα ταξίδια με πλοίο μού αρέσουν πολύ.
19. Εχετε επισκεφθεί άλλα σχολεία; Έχω επισκεφθεί αρκετά σχολεία, και νηπιαγωγεία και δημοτικά. Κάποιες από τις ερωτήσεις που μου κάνατε μου τις έχουν ρωτήσει και άλλα παιδιά. Κάποιες άλλες όμως είναι η πρώτη φορά που μου τις κάνουν.
20. Εχετε ζητήσει από φίλες σας να σας μάθουν να φτιάχνετε καραβάκια; Όχι, αλλά μου έχουν ζητήσει κάποιες από αυτές να τους μάθω!
Σας ευχαριστώ θερμά για τις υπέροχες ερωτήσεις σας!
Εμείς ευχαριστούμε κυρία Γεωργοστάθη!
Και εσάς και τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ για τη συνεργασία
Ευχόμαστε να συνεχίσετε να ταξιδεύετε με το “καραβάκι” σας σε “απέναντι” νησιά αλλά και σε άλλους, πιο μακρινούς προορισμούς και φυσικά να φτάσετε σε πολλά πολλά σχολεία!
Από το μεγαλύτερο στο μικρότερο. Η από το μικρότερο στο μεγαλύτερο
Είπαμε να μπούμε σε ένα καράβι όμως και να ταξιδέψουμε!
Προτιμήσαμε αυτό!
Διαβάσαμε λοιπόν αυτό το υπέροχο βιβλίο της Ελένης Γεωργοστάθη, με τις ζωγραφιές της Ελίζας Βαβούρη, από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ
Το βιβλίο το λατρέψαμε! Γελάσαμε, θυμώσαμε, βρήκαμε στοιχεία από τους εαυτούς μας στις σελίδες του.
Συζητήσαμε πολύ. Προβληματιστήκαμε με τη συμπεριφορά της ηρωίδας, τα νεύρα και το θυμό της, την απογοήτευση που ένιωσε για τη μαμά της επειδή δεν ήξερε να φτιάχνει καραβάκια …
Η κυρία μας είχε μια ιδέα: Να ταξιδέψουμε πάλι στις σελίδες του βιβλίου, από την αρχή και να συζητάμε για τα συναισθήαματα των ηρώων. Κάναμε στάσεις λοιπόν στα συναισθήματα και τις συμπεριφορές τους και προσπαθώντας να μπούμε στη θέση τους σκεφτόμασταν πως θα φερόμασταν εμείς. Κάποιες φορές παραδεχτήκαμε, θα κάναμε το ίδιο, κάποιες άλλες όμως όχι!
Από το ταξίδι αυτό γεννήθηκαν οι παρακάτω σκέψεις
“το χάρτινο καραβάκι της μαμάς ταξιδεύει στις σκέψεις μας”
– Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Κανείς δεν ξέρει τα πάντα. Κάτι που ξέρει ένας φίλος μας μπορεί να μην το ξέρουμε εμείς!
– Τη λύση σε ένα πρόβλημα μπορούν να την ξέρουν κάποιοι, Αν όμως είναι από άλλη χώρα μπορεί να μην την ξέρουν (δηλαδή, αν κάποιος μένει στο βουνό δεν μπορεί να ξέρει να φτιάχνει καραβάκια, μόνο δέντρα. Αν όμως ο ίδιος άνθρωπος έμενε κοντά στη θάλασσα θα ήξερε να φτιάχνει!!!)
– Να κάνουμε υπομονή. Ολα τα πράγματα γίνονται σιγά σιγά.
– Ενας μικρός μπορεί να διδάξει έναν μεγάλο
– Οτι είσαι μικρός δε σημαίνει ότι είσαι και χαζός!
– Πρέπει να συζητάμε και να ζητάμε βοήθεια από τους φίλους μας
– Να αναγνωρίζουμε τη βοήθεια που μας προσφέρουν
– Ο καθένας έχει διαφορετικό ταλέντο, διαφορετική γνώση!
– Μπορούμε να προσφέρουμε τη βοήθειά μας στους άλλους ακόμα και αν δεν μας το ζητήσουν. Αν δούμε ότι κάποιος χρειάζεται βοήθεια τον βοηθάμε
– Ειναι ωραίο να παίζουμε με τους γονείς μας. Αλλά είναι πιο ωραίο να παίζουμε με τους φίλους μας
– Πρέπει να συζητάμε πριν θυμώσουμε
– Είναι κουραστικό για τους άλλους να γκρινιάζουμε συνέχεια
– Δεν χρειάζεται να ντρεπόμαστε όταν δεν ξέρουμε κάτι
– Λέμε πάντα την αλήθεια ακόμα και αν δεν μας συμφέρει. Ποτέ δε λέμε ψέμματα
– Με την οικογένειά μας συζητάμε
– Είναι ωραίο να φανταζόμαστε, να ονειρευόμαστε!
– Δεν κοροιδεύουμε κανέναν γιατί δεν είναι σωστό. Δεν ξέρουμε πως ζει ο άλλος στο σπίτι του!
– Δεν πρέπει να ντρεπόμαστε για το σπίτι μας αν δεν είναι μεγάλο ή αν δεν είναι πολύ ωραίο!
– Δεν είναι σωστό να λέμε ψέμματα ότι ξέρουμε κάτι ενώ δεν το ξέρουμε
– Ούτε είναι ντροπή να μην ξέρουμε κάτι.
– Λέμε στους φίλους μας μπράβο ή στον αδελφό μας αν κάνει κάτι ωραίο!
-Πρέπει πάντα να προσπαθούμε για κάτι και να μην τα παρατάμε
-Και οι γονείς καμιά φορά θέλουν να νιώθουν σαν παιδιά. Γι αυτό και απολαμβάνουν το παιχνίδι με τα παιδιά τους
– Είναι ωραίο να αγαπάμε να μαθαίνουμε. Η γνωση είναι θησαυρός!
Η κυρία μας λέει ότι οι καλύτεροι δάσκαλοι είναι τα παιδιά!
Μας αρέσει που είμαστε δάσκαλοι της κυρίας μας
Η αλήθεια είναι ότι το συναίσθημα του θυμού μας απασχόλησε πολύ! Προβληματιστήκαμε γιατί είδαμε στη συμπεριφορά της τους εαυτούς μας. Κι εμείς θα θυμώναμε στη θέση της … μάλλον
Από την άλλη το πιο σημαντικό από τις σκέψεις μας ήταν αυτό που είπε ο Παναγιώτης
“η γνώση είναι θησαυρός”
Η γνώση, λοπόν μας βοηθάει να ξεπερνάμε το θυμό μας. Να σκεφτόμαστε πρώτα και μετά να αντιδρούμε
Πότε όμως θυμώνουμε;
Και πότε γνωρίζουμε;
Φτιάξαμε δύο μεγάλα καραβάκια
Το ενα θα είναι το καραβάκι του θυμού και το άλλο το καραβάκι της γνώσης.
Θα ζωγραφίσει ο καθένας μας πότε θυμώνει και θα το κολλήσει στο ένα καραβάκι ενώ στο άλλο θα ζωγραφίσουμε τους αγαπημένους μας ήρωες από τα παραμύθια που αγαπάμε και μας έμαθαν κάτι!
Ετσι λοιπόν …
Το καραβάκι της γνώσης είναι μεγαλύτερο γιατί είναι πιο … σοφό!
Με τη γνώση άλλωστε ξεπερνάς και τον θυμό!
Η αγαπημένη μας εικόνα του βιβλίου είναι η τελευταία. Αυτή που παίζουν ναυμαχία!
Αφήσαμε λοιπόν την φιλοσοφία και τα συναισθήματα του θυμού και είπαμε να νιώσουμε λίγη χαρά. Τρέξαμε στην αυλή για
ναυ μα χί α ναυ μα χί α ναυ μα χί α!!!
Ετοιμάζουμε τη θάλασσα!
ΝΑΥΑΡΧΙΑ (από το ναύαρχος!)
Ναυαρχία χωρίς θάλασσα γίνεται;
ούτε … ναυαρχία με παπούτσια γίνεται!
τα παπούτσια στη σειρά
ή σκόρπια στο προαύλιο
αφήνουμε και τα ίχνη μας αλλά ο ήλιος μας βοηθάει! Τα σβήνει για να μη μας ανακαλύψει κανείς που είμαστε!
Είναι τέλειο να περπατάς ξυπόλητος!
Φχαριστηθήκαμε ξυπολησιά!
Κυνηγώντας τα ίχνη!
Τώρα στα σοβαρά … Πρέπει να αποφασίσουμε μέχρι που θα φτασει η … θάλασσα!
Καπεταναίοι και ναύτες έτοιμοι
Πάρτε θέσεις!
1 2 3 ρο
καραβάκια στο νερό!
Ηρεμη η θάλασσα για την ώρα και τα καραβάκια πλέουν ήρεμα!
Ωχ! Θαλασσοταραχή!!!
Εχουμε όμως και εξελίξεις!
Κάποια καραβάκια μεταμορφώθηκαν!
Εγιναν υποβρύχια!
Είχαμε όμως και ατυχήματα …
Ποιο καραβάκι θα κερδίσει τελικά;
Η θάλασσα δεν βοηθάει και πολύ!
Το αλουμίνιο λοιπόν είναι πιο ανθεκτικό!
Οπως επίσης και η σακούλα και το καραβάκι που είναι φτιαγμένο από αφίσα.
Μετά τη ναυμαχία είχαμε … νερομπερδέματα!
Ποιος να αντισταθεί στη δροσιά του νερού;
Ναυαρχία στην αυλή τέλος!
Επειδή ποτέ δεν χορταίνεις μία ναυμαχία σκεφτήκαμε να τη συνεχίσουμε και μέσα στην τάξη. Ετσι λοιπόν μας γεννήθηκε μια ιδέα: να φτιάξουμε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι.
Είχαμε έτοιμους του ήρωες! Το καραβάκι της γνώσης και το καραβάκι του θυμού!
Μόνο που επειδή ήταν πολύ μεγάλα θα φτιάχναμε μικρότερα!
οι δημιουργοί λοιπόν αρχίζουν την κατασκευή του παιχνιδιού!
τα εμπόδια και οι βοήθειες! Γοργόνα και τέρας της θάλασσας.
Χωρίσαμε το ταμπλό σε τετράγωνα και τα αριθμήσαμε. Θα χρησιμοποιήσουμε ζάρι φυσικά και τα δύο καραβάκια.
– Θα έχει λοιπόν και στοιχεία όπως πρότεινε και η Βασ. : Δηλαδή κάρτες που θα σε βοηθάνε να προχωράς η να μένεις πίσω
Αν κερδίσει η γνωση αφηγείται ο νικητής την αγαπημένη του ιστορία με τον τρόπο που θέλει
Αν κερδίσει ο θυμός ο ηττημένος προτείνει τρόπους για να μη θυμώνουμε. Και συνεχίζοντας , όλοι μαζί πια “ξαναδιαβάζουν” το βιβλίο βάζοντας του ήρωες να φερθούν διαφορετικά δίνοντας ένα διαφορετικό τέλος στην ιστορία!
τελικά στη αυλή είναι καλύτερα να παίζεις.
ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ
Τα “ΣΤΟΙΧΕΙΑ” ! βοήθειες: Χρυσό σπαθί, Το νησί του θησαυρού, γοργόνα Παγίδες: Ρουφήχτρα, Βράχος, Τέρας της θάλασσας
Οι βοήθειες και τα εμπόδια
Οροι-Κανόνες
Παίζεται από άτομα ηλικίας 4-99
Παίζουν 2 παίχτες ή δύο ομάδες
Εχει πιόνια δύο καραβάκια “γνωση” και “θυμό”
Χρησιμοποιούμε το ζάρι
ο μικρότερος αρχίζει πρώτος
ΠΟΙΟοοοΣ ΞΑΝΑΠΑΙΖΕΙ;
Ε, μετά από όλα αυτά δεν θα σας κάνει εντύπωση αν σας πούμε ότι καλέσαμε την συγγραφέα στο σχολείο μας, η οποία απάντησε θετικά και θα έρθει!
Σε λίγες μέρες θα μας μάθει κι αυτή να φτιάχνουμε διαφορετικά καραβάκια
Βρισκόμαστε ακόμα στην Χώρα! Θυμάστε από την προηγούμενη ανάρτηση; Που είχαμε πάει στο θέατρο; Αφού τελείωσε το θέατρο λοιπόν και το παιχνίδι μας στην πλατεία ανηφορίσαμε για το αρχαιολογικό μουσείο της Χώρας. Είχαμε άλλο ένα ταξίδι να κάνουμε. Ενα ταξίδι στον χρόνο. Πίσω στον χρόνο!
Θέλαμε να δούμε από κοντά τα μεγάλα πιθάρια που αποθήκευαν το λάδι, τους αμφορείς και τους ψευδόστομους αμφορείς που τόσα είχαμε ακούσει και τελικά κέρδισαν την καρδιά μας, να πάρουμε πληροφορίες για την ζωή των αρχαίων! Είχαμε σκαρώσει μάλιστα και ένα παιχνίδι με την κυρία μας. Να ψάξει η κάθε ομάδα να βρει από ένα αγγείο (που είχαμε δει στον υπολογιστή νωρίτερα) και να το σημειώσουμε ή καλύτερα να το ζωγραφίσουμε. Επειδή όμως είμαστε λίγο … ζωηροί και δεν είχαμε πολύ χρόνο τελικά, το αλλάξαμε το παιχνίδι. Ακολουθήσαμε την κυρία όλοι μαζί και κάθε φορά που αναγνωρίζαμε ένα αντικείμενο (αγγείο, αμφορέα, πιθάρι, χρυσό κ.α.) το φωνάζαμε με ενθουσιασμό! Ο ενθουσιασμός μας όμως και η … ζωηράδα μας άγχωσε λίγο τις κυρίες του μουσείου και την κυρία μας! Ακολουθήσαμε όμως τον αρχαιολόγο που για καλή μας τύχη βρισκόταν εκεί και ακούσαμε προσεκτικά όλα τα ενδιαφέροντα που μας είπε.
Μάθαμε λοιπόν για τον βασιλιά Νέστορα, πόσο μεγάλο βασίλειο είχε, πόσο γνωστός ήταν τότε στον κόσμο, πόσο πολύ λάδι είχε η περιοχή μας που έστελνε και στο εξωτερικό. Ακόμα ότι είχε τα ανάκτορά του λίγο πιο πέρα, στο Λόφο του Εγκλιανού και ότι δυστυχώς μια πυρκαγιά κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος του παλατιού. Τωρα φαίνονται μόνο λίγοι τοίχοι και η μπανιέρα της βασίλισσας! Τα εκθέματα που βρίσκονται εκεί βρέθηκαν κάτω απο τα ερείπια των ανακτόρων. Είδαμε και πινακίδες με γραμμική γραφή Β! Ξέρετε, αυτή τη γραφή με τα ιδεογράμματα. Τα σύμβολα!
Δυστυχώς δεν μπορούσαμε να επισκεφθούμε και το παλάτι, επειδή γίνονται επισκευές. Ισως την Ανοιξη που θα έχουν τελειώσει θα πάμε μια εκδρομή με τους γονείς μας!
Σας χαρίζουμε λοιπόν μερικές “χρονογεύσεις”
Να’τος! Τον βρήκαμε! Αυτόν τον ψευδόστομο αμφορέα που έχει τρία κεφάλια ζώων γύρω από το λαιμό του! Κυρία, κερδίσαμε!
Και αυτό το γιγάντιο πιθάρι μέσα του φύλαγε το λάδι. Το χρώμα του δικαιολογείται αν σκεφτείτε ότι βρέθηκε μετά την πυρκαγιά. Μετρηθήκαμε μπροστά του! Τεράστιο!!!
λεπτομέρεια από χρυσό κόσμημα
Στον “ζυγό” ζύγιζαν το χρυσό και το ασήμι! Μπροστά του φαίνονται λεπτομέρειες από τα όπλα της εποχής.
Ο αγαπημένος αμφορέας της κυρίας μας!
Εδώ βλέπουμε βελάκια και πιο δίπλα χάντρες πήλινες για κολλιέ!
Η κυρία μας ρώτησε: γιατί έχει και λαβή κάτω χαμηλά; Δεν του φτάνουν οι τρεις λαβές ψηλα; Ρε κυρία, απαντήσαμε εμείς, ήταν πολύ μεγάλο και έπρεπε να το κρατάει κάποιος από κάτω. Ηταν πολύ βαρύ, δηλαδή! Τι άλλο να πει η κυρία …
Ο,τι απέμεινε από την καμινάδα των ανακτόρων!
Διάφορα αντικείμενα καθημερινής χρήσης!
Και άλλα αντικείμενα που βρέθηκαν στην κουζίνα των ανακτόρων! Τα ποτήρια των αρχαίων!
Οι πινακίδες Γραμμικής Β! Κατάμαυρες από τις σταχτες Ευτυχώς που οι προθήκες είχαν τζάμια
Εδώ, κρατούσαν σημειώσεις για το εμπόριο, πόσο λάδι πούλησαν και άλλα…. Δεν ήξεραν πολλοί να γράφουν, να χαράζουν καλύτερα. Μόνο λίγοι. Ελάχιστοι, μας είπε ο Αρχαιολόγος, ο κύριος Σταμάτης
Η … πιατοθήκη!
Σ αυτή τη φωτογραφία φαίνεται το εσωτερικό του παλατιού. Οσο φαίνεται δηλαδή … Λίγο ψηλά για μας!
Οι υπόλοιπες δραστηριότητες θα υλοποιηθούν στην τάξη μας!
Σε κάθε ταξίδι αποκτάς εμπειρίες και γνώσεις!
Επιστρέψαμε πιο … σοφοί! (Επιπλέον μας αρέσει και το λεωφορείο!)
Το Μουσείο ιδρύθηκε το 1969 από την Αρχαιολογική Υπηρεσία με ευθύνη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Ολυμπίας.
Στις συλλογές του Μουσείου περιλαμβάνονται:
– Αγγεία και αντικείμενα μικροτεχνίας, μεσοελλαδικών και μυκηναϊκών χρόνων από τις θέσεις Περιστεριά, Ρούτση, Βολιμίδια, Τραγάνα κ.ά.
– Κινητά ευρήματα από το Ανάκτορο του Νέστορος στον Εγκλιανό.
Οι αρχαιολόγοι που έκαναν τις ανασκαφές ήταν ο Καρλ Μπλέγκεν και ο Σπύρος Μαρινάτος
Εδώ θα βρείτε περισσότερες πληροφορίες και θα περιηγηθείτε εικονικά
Φτάσαμε λοιπόν, μέχρι την Χώρα, κοντά στα ανάκτορα του βασιλιά Νέστορα, για να παρακολουθήσουμε την παράσταση “το κοριτσάκι με τα σπίρτα” βασισμένη στην γνωστή χριστουγεννιάτικη ιστορία που έγραψε ο μεγάλος παραμυθάς Χανς Κρίστιαν Αντερσεν.
Πολύ επίκαιρο παραμύθι, αν σκεφτεί κανείς ακόμα και σήμερα υπάρχουν τέτοια “κοριτσάκια” που πουλάνε σπίρτα, χαρτομάντηλα, λουλούδια, ή καθαρίζουν τζάμια στα φανάρια ή ακόμα ταξιδεύουν με τους γονείς τους για να αποφύγουν έναν πόλεμο με τις γνωστές σε όλους συνέπειες …
Ακόμα και σήμερα , δυστυχώς, υπάρχουν παιδιά που δεν απολαμβάνουν τα δικαιώματά τους.
Ευτυχώς που η διασκευή της ιστορίας είχε αίσιο τέλος και φύγαμε από το θέατρο χαρούμενοι! Ολοι οι “κακοί” φέρθηκαν με συμπόνοια τελικά στο κοριτσάκι και έτσι αυτό γνώρισε ζεστασιά, φιλία και γέμισε δώρα!
Στο σχολείο ξεκλειδώνουμε το παραμύθι!
Εχει πολλά να μας πει ακόμα!
Προτιμούμε αυτή την απόδοση του παραμυθιού από τις εκδόσεις ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ με την εξαιρετική, ιδιαίτερη εικονογράφηση της Κβέτα Πατσοφσκά, η οποία βραβεύτηκε το 1992 με το βραβείο εικονογράφησης Χανς Κρίστιαν Αντερσεν!
Θυμηθήκαμε που μαζέψαμε παιχνίδια και ρούχα και στείλαμε στην Μυτιλήνη για τα παιδιά των προσφύγων.
Τώρα, ετοιμαζόμαστε για τον τηλεμαραθώνιο αγάπης της unicef.
Είμαστε σχολείο υπερασπιστής των παιδιών, άλλωστε!
Να σας γνωρίσουμε όμως τον συγγραφέα Χανς Κρίστιαν Αντερσεν!
Δανός συγγραφέας και ποιητής, πασίγνωστος σ’ όλο τον κόσμο για τα παραμύθια του. Γιος ενός παπουτσή και μιας πλύστρας, ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν (Hans Christian Andersen) γεννήθηκε στις 2 Απριλίου του 1805 στην πόλη Οντένσε. Έμεινε ορφανός από πατέρα στα 11 του χρόνια και έκανε διάφορες δουλειές για να τα φέρει βόλτα αυτός και η μητέρα του. Το σχολείο ήταν μια πολυτέλεια για τον μικρό Χανς Κρίστιαν.
Το προσωπικό του καταφύγιο, τις όποιες ελεύθερες ώρες είχε, ήταν ένα μικρό κουκλοθέατρο. Έφτιαχνε με τα ίδια του τα χέρια τις κούκλες, τις έντυνε κι έδινε τις δικές του προσωπικές παραστάσεις, με έργα κυρίως του Σαίξπηρ, τα οποία απομνημόνευε με χαρακτηριστική ευκολία.
Η χάρη του αυτή έφτασε στα αυτιά του βασιλιά της Δανίας Φρειδερίκου του 6ου, ο οποίος ενδιαφέρθηκε προσωπικά για το παράξενο αυτό αγόρι. Τον έστειλε σ’ ένα από τα καλύτερα σχολεία της χώρας, καταβάλλοντας ο ίδιος τα δίδακτρα. Μετά κόπων και βασάνων, ο Χανς Κρίστιαν τελείωσε το Γυμνάσιο σε ηλικία 23 ετών. «Τα χρόνια αυτά ήταν τα πιο πικρά και σκοτεινά της ζωής μου», έγραψε στην αυτοβιογραφία του. Στη συνέχεια γράφεται στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του.
Το 1822 εκδίδει το πρώτο βιβλίο του, που θα περάσει απαρατήρητο. Το 1829 γράφει μια ιστορία φαντασίας με τίτλο «Περίπατος από το κανάλι του Χόλμενς στο ανατολικό σημείο του νησιού Άμαγκερ, που θα σημειώσει μεγάλη επιτυχία. Συνεχίζει να γράφει, ποιήματα, θεατρικά έργα, λιμπρέτα για λυρικά έργα, μυθιστορήματα, που γνωρίζουν επιτυχία περισσότερο στη Γερμανία, παρά στην πατρίδα του.
Το 1835 δημοσιεύει τα πρώτα του «Παραμύθια για παιδιά» και μόνο 8 χρόνια αργότερα κερδίζουν την επιδοκιμασία του κόσμου. Θα γράψει συνολικά 168 παραμύθια ως το 1872 με πιο γνωστά, «Τα κόκκινα Παπούτσια», «Η πριγκίπισσα και το μπιζέλι», «Η βασίλισσα του χιονιού», «Το ασχημόπαπο», «Το μολυβένιο στρατιωτάκι», «Το μικρό έλατο», «Η μικρή γοργόνα», «Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα», «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα» και «Η Τοσοδούλα».
Ενώ τα έργα του Άντερσεν είναι σχεδόν άγνωστα έξω από τη Δανία και τις γειτονικές της χώρες, τα παραμύθια του είναι από τα πιο πολυμεταφρασμένα έργα σ’ όλη την ιστορία της λογοτεχνίας. Μολονότι βασίζονται σε λαϊκούς θρύλους, τα περισσότερα χαρακτηρίζονται από έναν ηθικό ρεαλισμό, παρά απ’ την ανάγκη εκπλήρωσης μιας επιθυμίας. Οι κακοί δεν είναι δράκοι ή μάγισσες των λαϊκών μυθιστοριών, αλλά εκπρόσωποι ανθρώπινων αδυναμιών, όπως ματαιοδοξίας, σνομπισμού ή εγωιστικής αδιαφορίας. Ορισμένα από τα παραμύθια του αποκαλύπτουν μία αισιόδοξη πίστη στην επικράτηση του καλού και του ωραίου, άλλα είναι βαθιά απαισιόδοξα και έχουν δυσάρεστο τέλος.
Ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν θα διακριθεί και στην ταξιδιωτική λογοτεχνία. Από το 1833 ως το 1857 πραγματοποιεί 29 ταξίδια σε Ευρώπη, Ασία και Αφρική, γνωρίζεται με μεγάλες προσωπικότητες της εποχής και καταγράφει τις εμπειρίες του σε σειρά ταξιδιωτικών βιβλίων.
Τα βήματά του θα τον φέρουν ως την Ελλάδα τον Μάρτιο του 1841. Στο οδοιπορικό του «Το Παζάρι ενός ποιητή», που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Εστία» με τον τίτλο «Οδοιπορικό στην Ελλάδα» περιγράφει λεπτομερώς τη διαμονή στην Αθήνα.
Παρά τις ανησυχίες και τις φοβίες του, δεν δίστασε να ταξιδέψει και να επισκεφτεί το Θησείο, το Φάληρο, τον Κολωνό και την Ακρόπολη, όπου ανέβαινε κάθε μέρα. Με ειδική άμαξα εξόρμησε στα χωριά των Μεσογείων, αλλά και τις πλαγιές της Πεντέλης.
Η προσωπική του ζωή δεν μοιάζει με την εικόνα ενός καλοκάγαθου τζέντλεμαν, που αφιέρωσε τη ζωή του ολοκληρωτικά στη συγγραφή έργων για παιδιά, μα πιο πολύ με την εικόνα ενός φιλόδοξου, τρωτού, ματαιόδοξου, ευαίσθητου και ευφυή άνδρα. Δεν έκανε οικογένεια, αν και πολλές φορές ερωτεύτηκε βαθιά, ιδιαίτερα τη διάσημη σουηδέζα τραγουδίστρια Γιένυ Λιντ.
Την άνοιξη του 1872, ο Άντερσεν έπεσε από το κρεβάτι του και χτύπησε σοβαρά. Δεν ξανάγινε ποτέ τελείως καλά και στις 4 Αυγούστου του 1875 πέθανε, σε ηλικία 70 ετών.
Πέρασε λοιπόν άλλη μία σχολική χρονιά γεμάτη δημιουργικότητα, φαντασία και πολύ παιχνίδι. Παιχνίδια στην αυλή, στην τάξη, παιχνίδια με τους φίλους, παιχνίδια με τα βιβλία.
Και αυτό εδώ είναι το τελευταίο μας παιχνίδι με τα βιβλία για φέτος!
Ολη την χρονιά “συνταξιδέψαμε” και “παίξαμε” τα βιβλία μας παρέα με συγγραφείς και εικονογράφους ηλεκτρονικά. Skype, mail …
Αυτή τη φορά όμως ένας εικονογράφος μας επισκέφθηκε ζωντανά, στην τάξη μας.
Ο Λαυρέντης Χωραίτης!
Ηρθε, όχι έτσι απλά στην τάξη μας, αλλά έφερε μαζί του και το εργαλείο της δουλειάς του.
Τον υπολογιστή του, την ταμπλετα του και τη γραφίδα του!
Γιατί μόνο στον υπολογιστή εικονογραφεί, όπως μας είπε.
Μας έδειξε εικόνες από δουλειές του μια και ο ίδιος είναι όχι μόνο εικονογράφος αλλά ακόμα γραφίστας και κομίστας.
Κι εμείς ακούγαμε με προσοχή
Και μας είχε και μία έκπληξη!
Μας αποκάλυψε πώς θα είναι το φετινό μας αναμνηστικό!
(Εχουμε την τύχη, ξέρετε, να μας σχεδιάζει κάθε χρόνο ο ίδιος τα αναμνηστικά μας, τα οποία είναι έργα τέχνης !)
Τον ρωτήσαμε διάφορα πράγματα και απάντησε σε όλα. Μάλιστα του ζητήσαμε να μας σχεδιάσει την “κυρία φιλαναγνωσία”, τηνηρωίδα των λίμερικ που δημιουργήσαμε. ( εμπνευσμένοι από τα λίμερικ του Gianni Rodari και τα βιβλία της Μαρίας Μαμαλίγκα “μια ανόητη γεωγραφία” και ” ζηλιάρικα, λαίμαργα, και άλλα αινιγματικά ποιήματα” και “αβγατισμα”)
Τα ποιήματά μας τον ενέπνευσαν και δεν άργησε να σχηματίσει την εικόνα της φιλαναγνωσίας στο μυαλό του.
Δείτε βήμα βήμα πως “γεννήθηκε” η “κυρία Φιλαναγνωσία” στην οθόνη του υπολογιστή του!
Ιδού λοιπόν ολοζώντανη μπροστά σας!
Δεν θα μπορούσε να μη γίνει το εξώφυλλο της ποιητικής μας συλλογής!
Ευχαριστούμε πολύ κύριε Λαυρέντη!
* Ο Λαυρέντης Χωραίτης έχει εικονογραφήσει τον “βασιλιά Ντο” του Μίμη Πλέσσα και τον “πάνθηρα μαυρόγατο” της Βάσιας Ακαρέπη . Επίσης διατηρεί τη στήλη κόμικ στο περιοδικό “ταλκ” και συνεργάζεται με διάφορα περιοδικά και εφημερίδες. Νέες δουλειές του “τρέχουν” γρήγορα… !
Και το τελευταίο μας γρήγορο ταξίδι για φέτος έγινε πάλι στην Αθήνα.
Αφορμή για το ταξίδι μας αυτό ήταν το …
Και αυτή την φορά το κουρελάκι μας ταξίδεψε …
Μια φορά κι έναν καιρό σε μια μακρινή πολιτεία μεγαλόσωμοι αρματωμένοι άνθρωποι άναψαν μια μεγάλη φωτιά. Οι διχαλωτές της γλώσσες τύλιγαν τα δέντρα και τα ’πνιγαν, ρουφούσαν τα σπίτια και κυνηγούσαν τους ανθρώπους, που έτρεχαν τρομοκρατημένοι. Οι καπνοί της μουτζούρωναν τον ουρανό και θόλωναν τα αστέρια. Οι μεγάλοι την έλεγαν πόλεμο.
Ένα αληθινό μα συνάμα τρυφερό και αισιόδοξο βιβλίο για τη σκληρότητα του πολέμου και τον τρόπο που το βιώνουν τα παιδιά σε όλον τον κόσμο.
Μας συγκίνησε πολύ αυτή η ιστορία. Η εικονογράφηση μάλιστα μας θύμισε έναν αγαπημένο μας καλλιτέχνη, τον Vincent Van Gogh και συγκεκριμένα το έργο του “Starry night” (έναστρη νύχτα).
και εδώ σε κίνηση!
Και θελήσαμε να γνωρίσουμε καλύτερα την εικονογράφο
Η κυρία Μάρια Μπαχά, πολύ γελαστή και γλυκιά, μας υποδέχτηκε στο εργαστήρι της. Η περιέργεια μας βέβαια πολύ μεγάλη για το πώς είναι ο προσωπικός της χώρος. Αυτή διάβασε τη σκέψη μας κι έτσι …
Απάντησε πρόθυμα σε πολλές ερωτήσεις μας.
Δείτε μερικά αποσπάσματα…
Ποιο βιβλίο σας αγαπάτε πιο πολύ;
Με ποιον τρόπο ζωγραφίζετε;
Τι ετοιμάζετε τώρα;
Τη ρωτήσαμε μάλιστα αν της αρέσει ο Van Gogh και αν την έχει επηρεάσει και μας είπε ότι της αρέσει πράγματι πολύ, ότι τον αγαπάει και ότι έχει περάσει “μέσα” της πια.
Την ευχαριστήσαμε και της στείλαμε πολλά φιλιά! Και κείνη το ίδιο!
Η εικονογράφηση της Μάριας Μπαχά, ” η έναστρη νύχτα” και η ιστορία φυσικά της Αλεξάνδρας Μητσιάλη μας έδωσαν μια ιδέα! Να φτιάξουμε το δικό μας αστερόσπιτο όπου θα κρύβουμε τα όνειρά μας.
Ετσι λοιπόν έφτιαξε ο καθένας τα δικά του αστέρια
που θα λούζουν το αστερόσπιτο
Το κρεμάσαμε ψηλά και βάλαμε και κουδουνάκια!
Και φτιάξαμε το σπίτι με μια μεγάλη πόρτα για να χωράει όλα τα όνειρα μέσα!
Πραγματοποιήσαμε λοιπόν άλλο ένα γρήγορο ταξίδι μας στον χάρτη!
Με αφορμή το πρώτο βιβλίο της Ελένης Γεωργοστάθη “Το χάρτινο καραβάκι της μαμάς “ επισκεφθήκαμε την συγγραφέα στο σπίτι της, στην Αθήνα.
Μεγάλη η έκπληξή μας όταν την αντικρύσαμε, αφού με τα ακουστικά και το μικρόφωνο έμοιαζε με … πιλότο, όπως μας είπε και η ίδια με χιούμορ! Είχαμε μια πολύ ωραία κουβέντα μαζι της. Η κυρία Γεωργοστάθη απάντησε ειλικρινά στις ερωτήσεις μας και μας υποσχέθηκε ότι κάποια στιγμή θα μας επισκεφθεί κιόλας!
Δείτε μερικά αποσπάσματα από την … εισβολή μας στη βιβλιοθήκη της!
Ποιός είναι ο αγαπημένος σας συγγραφέας – αυτή την περίοδο;
Εχετε επισκεφθεί ποτέ τους Γαργαλιάνους;
Η μαμά μου δεν ξέρει να οδηγεί τρακτέρ…
Η μαμά μου δεν ξέρει που να βαφτίσει τον αδελφό μου…
Η μαμά μου δεν ξέρει να οδηγεί αεροπλάνο…
Η μαμά μου ξέρει να φτιάχνει καραβάκια…
Η μαμά μου δεν ξέρει να φτιάχνει καραβακια …
Η μαμά μου τα ξέρει όλα!…
Εσείς , κυρία Ελένη, τι δεν ξέρετε να κάνετε;
Δεν ξέρει, αλλά έχει δασκάλες τις κόρες της!
Κι εμείς λοιπόν φτιάξαμε χάρτινα καραβάκια με χαρτοπετσέτες (που τις βρίσκεις πάντα μπροστά σου)
για να μην είναι μόνο του το καραβάκι της κυρίας Ελένης
Πρόταση διακόσμησης τραπεζιού: Τέλος οι … απλές χαρτοπετσέτες δίπλα στο πιάτο. Τις διπλώνουμε καραβάκια και τις βάζουμε μέσα!
Και επειδή οι συνειρμοί μας οδήγησαν σε … νότες της τραγουδήσαμε ένα τραγούδι ! Γιατί όπως είπε η Δώρα: ” κυρία, να της πούμε και το “χάρτινο καράβι”! Ταιριάζει δεν ταιριάζει;”
Κρατώντας λοιπόν τα καραβάκια μας
της τραγουδήσαμε ένα ταιριαστό τραγούδι!
Κι εδώ κάποιοι τρόποι για να φτιάξουμε καραβάκια!
Ευχαριστούμε κυρία Ελένη Γεωργοστάθη που μας δεχτήκατε στο σπίτι σας! 🙂
Ο λιμενικός -μπαμπάς- μας μίλησε για πράγματα σπουδαία!
Μας διάβασε το φυλλάδιο του ΑΡΧΕΛΩΝ για τις χελώνες,
Μας έδειξε το καπέλο του
και το σήμα της στολής του
δείτε καλύτερα…
Εμείς τον κοιτούσαμε με θαυμασμό που κάνει τόσο σπουδαία δουλειά, αφού προστατεύει τη θάλασσα και τους ναυτικούς, βοηθά ναυαγούς, τιμωρεί αυτούς που ψαρεύουν παράνομα και τους ναυτικούς που μολύνουν τη θάλασσα και άλλα πολλά!
Κι εμείς θελήσαμε να του μοιάσουμε!
Επειδή όμως δεν είχε γυαλιά του χαρίσαμε ένα ζευγάρι!
και αυτός για αντάλλαγμα μας χάρισε φυλλάδια
για να ενημερωθούμε για τους θησαυρούς της θάλασσας και για την προστασία της αλλά και για την δική μας προστασία στην θάλασσα!
Φυσικά εμείς τα διαβάσαμε με μεγάλη προσοχή!
γιατί το καλοκαίρι έχει ήδη φτάσει και η θάλασσα μας περιμένει!
Εδώ μπορείτε να διαβάσετε την ιστορία που γράψαμε εμπνευσμένοι από την “Πόλη που έδιωξε τον Πόλεμο”
H πόλη που έφερε την Ειρήνη με τη βοήθεια των παιδιών
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μία πόλη. Ηταν μία πόλη γκρίζα με μαύρες πολυκατοικίες, λουλούδια μαραμένα και δέντρα καμμένα.
Εκεί γινόταν πόλεμος. Οι άνθρωποι ήταν μουτρωμένοι και αγέλαστοι και τα παιδιά ήταν λυπημένα επειδή δεν μπορούσαν να παίξουν.
Προσπαθούσαν να διώξουν τον πόλεμο αλλά αυτός δεν έφευγε. Του άρεσε που καθόταν εκεί και είχε γεμίσει την πόλη ταμπέλες πολεμικές «ΖΗΤΩ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ», «ΤΑΝΚΣ», «ΕΠΙΘΕΣΗΗΗ» και άλλες…
Τα παιδιά έκαναν κρυφά συμβούλιο στο σχολείο τους. Συμμετείχε και η δασκάλα τους που τα αγαπούσε! Αποφάσισαν λοιπόν: «αφού η πόλη μας δεν μπορεί να διώξει τον πόλεμο θα την βοηθήσουμε να φέρει εδώ την Ειρήνη»!
Αρχισαν να ζωγραφίζουν καρδούλες και να τις κρεμάνε στα μπαλκόνια και στα φανάρια. Γέμισαν όλη την πόλη με καρδιές. Φύτεψαν και λουλουδάκια και τα έβαλαν και αυτά στα μπαλκόνια και στις ταράτσες για να φαίνονται από ψηλά.
Αλλαξαν τις ταμπέλες του πολέμου και εκεί που έγραφε «ζητω ο πόλεμος» έγραφαν «ζήτω η Ειρήνη» Εκεί που έγραφε «τανκς» έγραφαν «περιστέρια» κι εκεί που έγραφε «επίθεσηηηη» έγραφαν «φυτέψτε λουλούδια».
Ζωγράφισαν στους τοίχους, σε όλους τους τοίχους γύρω από την πλατεία, λουλούδια και δέντρα. Και όλα αυτά τα έκαναν μέσα σε ένα βράδυ!
Την άλλη μέρα το πρωί ξύπνησαν οι στρατιώτες και μουτρωμένοι αντίκρυσαν τις ζωγραφιές στους τοίχους. Όπως πλησίασαν να δουν καλύτερα, θυμήθηκαν ότι είχαν ξεχάσει πώς είναι τα δέντρα και τα λουλούδια… Τότε οι τοίχοι ζωντάνεψαν και τα δέντρα και τα λουλούδια βγήκαν από μέσα τους και έγιναν μακριά πολύ και τους έδεσαν για να μη μπορούν να κουνηθούν. Απλώθηκαν τα λουλούδια και τα δέντρα σε όλη την πόλη και έδεσαν όλους τους στρατιώτες και τις ρόδες των τανκς και τα όπλα και τα κανόνια.
Εκείνη την ώρα πετούσαν από ψηλά, πάνω από την πόλη αμέτρητα περιστέρια και πίσω τους ακολουθούσε η Ιριδα και πάνω στο δρόμο της, το ουράνιο τόξο, βρισκόταν μια νεράιδα ,η Ειρήνη! Ένα περιστέρι είχε δει τα λουλουδάκια στις ταράτσες και τις καρδούλες στα μπαλκόνια και κατάλαβε… Πήγε λοιπόν και φώναξε και τα υπόλοιπα.
Τα περιστέρια κατέβηκαν στην πλατεία της πόλης και τότε έγινε κάτι μαγικό. Όταν μαζεύτηκαν όλοι οι κάτοικοι και τα παιδιά γύρω από τα περιστέρια εκείνα κούνησαν δυνατά τα φτερά τους και τότε εμφανίστηκε σιγά σιγά η Ειρήνη που καθόταν πάνω στο ουράνιο τόξο!
Οι στρατιώτες ξαφνικά ένιωσαν τις καρδιές τους να λάμπουν από χαρά και γι αυτό σιγά σιγά τα δέντρα τους έλυναν, αφού δεν ήταν πια επικίνδυνοι.
Αν αναρωτιέστε τι έκανε ο Πόλεμος, έσκασε από τα νεύρα του και του έστριψε η βίδα τελείως. Νόμιζε πως ήταν περιστέρι και έκανε πως πετούσε όλη την ημέρα.
Η πόλη αυτή έγινε η πιο όμορφη πόλη της γης με πολλά λουλούδια, δέντρα και πολλή αγάπη.
Ζούσαν όλοι χαρούμενοι χωρίς να διώξουν κανέναν. Η όμορφη ειρήνη τους είχε μαγέψει όλους! Η ομορφιά της είχε κάνει πιο καλές τις καρδιές τους.
Τα παιδιά άρχισαν πάλι το σχολείο και φυσικά το παιχνίδι ! Το αγαπημένο τους ξέρετε ποιο ήταν;
«Περπατώ, περπατώ μες στο πάρκο όταν το περιστέρι είναι εδώ!»
Σωστά καταλάβατε…
Δείτε και την εικονογράφηση
πόλεμος γινόταν σε κείνη την πόλη
τα παιδιά δραστηριοποιήθηκαν
αμέτρητα περιστέρια πέταξαν στον ουρανό!
τα παιδιά έκαναν συμβούλια…
πρέπει να φέρουμε την ειρήνη!
Αυτός ο πόλεμος μας το παίζει βασιλιάς!
να φύγεις, να φύγεις
γι αυτό τα παιδιά γέμισαν με καρδούλες την πόλη
μαζεύτηκαν όλοι στην πλατεία
οι στρατιώτες με τα σπαθιά στο χέρι πήγαν να δουν τί συμβαίνει.
και ξαφνικά ποια εμφανίστηκε πάνω στο ουράνιο τόξο; Η ειρήνη!
Δεν θα διώξει η πόλη μας τον πόλεμο, είπαν τα παιδιά, θα φέρει την ειρήνη!
Μπορεί να ήταν Σάββατο χθες και τα σχολεία να ήταν κλειστά , όμως εμείς είχαμε επισκέψεις!
Μας επισκέφθηκε μία πόλη! Μάλιστα μία πόλη. Και αν αναρωτιέστε ποιά …
Αλλά δεν ήρθε μόνη της. Εφερε μαζί και δύο φίλους της για να μας διηγηθούν την ιστορία της.
τη γλυκύτατη Μυρτώ
και τον μοναδικό Αντώνη
Ξεκίνησαν λοιπόν να διηγούνται την ιστορία αυτής της απίθανης πόλης που έκανε ένα κατόρθωμα! Εδιωξε τον πόλεμο και μάλιστα με πολύ πρωτότυπο τρόπο χωρίς βία!
“Μια φορά κι έναν καιρό…”
“…ήταν μία πόλη που έμοιαζε με όλες τις άλλες , όμως… δεν ήταν!”
Ωχ! Κι άλλη Μυρτώ! Μα τι κάνει εκεί, δίπλα στο δέντρο;
Ωχ! Κι άλλος Αντώνης! Αυτός είναι ο βοηθός του Παπαθεοδούλου. Κρατάει τον τουριστικό οδηγό της πόλης για να μη μπερδευτούν με τις πολλές πλατείες!
Να πώς ζωντάνεψαν οι … κανονικοί Αντώνης και Μυρτώ
η μυρτώ
Ο αντώνης
(συμβουλευόμαστε και τις φωτογραφίες της … ταυτόητάς τους μην κάνουμε και κανένα λάθος)
κάποιον θυμίζει…
κάποιον θυμίζει…
Ετοιμο και το σκουφί! Γεμάτο αποκριάτικες λέξεις για να είναι χαρούμενος αυτές τις μέρες!
Χορτάσαμε βόλτες μέσα σ αυτή την πόλη! Στο πάρκο και την πλατεία και παίξαμε με τους δρόμους της. Επισκεφθήκαμε το μουσείο της και το ταχυδρομείο της, φωτογραφίσαμε το άγαλμά της, δροσιστήκαμε στο συντριβάνι της και στο τέλος όλοι μαζί βοηθήσαμε τον Αντώνη και τη Μυρτώ να διώξουμε τον πόλεμο χωρίς βία, μια για πάντα!
ελάτε όλοι παιδιά…
να τον καταβρέξουμε!
Ελάτε τώρα να του ζωγραφίσαμε και το πορτρέτο του όσο πιο αστείο μπορούμε…
να, έτσι για παράδειγμα!
Στο τέλος κρεμάσαμε ψηλά τα πορτρέτα του πολέμου στο μουσείο για να τα δει και να τρομάξει. Από την τρομάρα του αυτός όπου φύγει φύγει, έτσι, άσχημος και μουσκεμένος!
Κι εμείς ,για να ευχαριστήσουμε τη Μυρτώ και τον Αντώνη που έκαναν ένα μακρύ ταξίδι για να μας διηγηθούν μία πρωτότυπη και βραβευμένη ιστορία, δημιουργήσαμε μία δική μας και τους την χαρίσαμε με όλη μας την αγάπη!
Ε υ χ α ρ ι σ τ ο ύ μ ε Αντώνη και Μυρτώ
Και μια και η ιστορία είχε αυτά τα υπέροχα δέντρα που έλεγαν τα ίδια ιστορίες, σας αφιερώνουμε ένα τραγούδι που μιλάει για την ιστορία ενός δέντρου !
Μυρτώ, αυτό για σένα! (Λόγω επιθέτου!)
(Μπορείτε να μάθετε τα μυστικά τους σε ένα δροσερό σάιτ για την παιδική λογοτεχνία http://www.papakistimpaniera.gr
Με ποιό τρόπο τα παιδιά θα κάνουν καλύτερα ένα μάθημα ιστορίας; Πώς θα έρθουν καλύτερα σε επαφή με την ιστορία της χώρας τους; Μα με την επίσκεψη σε ένα μουσείο φυσικά!
Γι αυτό και τα παιδιά επισκέφθηκαν με τις κυρίες τους το Στρατιωτικό Μουσείο Καλαμάτας στα μέσα του Οκτώβρη για να δουν από κοντά ότι όλα όσα είχαν ακούσει και διαβάσει αυτές τις μέρες για το έπος του ’40!
Στο μουσείο λοιπόν πέρασαν υπέροχα, απ’ ότι άκουσα! Είδαν από κοντά άρματα μάχης και πολεμικά αεροπλάνα που τους εντυπωσίασαν, όπλα, στολές Ελλήνων και Ιταλών, διάφορα προσωπικά τους αντικείμενα και πολλές φωτογραφίες από τον πόλεμο!
Τους υποδέχτηκαν η διευθύντρια του μουσείου και τρεις στρατιώτες. Ηταν όλοι πολύ φιλόξενοι και φιλικοί με τα παιδιά και τις κυρίες και πολύ πρόθυμοι να τους ξεναγήσουν!
Αφού λοιπόν τους ξενάγησαν στο χώρο του μουσείου, τους έδειξαν μια ταινία κινουμένων σχεδίων -και μάλιστα την πρώτη που δημιουργηθηκε τότε- για τον πόλεμο και το Μουσολίνι και τους έκαναν “μάθημα” για τη σημαία μας, τους διάβασαν και … παραμύθι! Μάλιστα, παραμύθι! Νομίζετε ότι οι στρατιώτες δε διαβάζουν ωραία τα παραμύθια; Μεγάλο λάθος! Το αντίθετο μάλιστα!!!
Κατά τη διάρκεια της ξενάγησης τα παιδιά έπαιζαν και ένα παιχνίδι που τους είχε ετοιμάσει η μία κυρία τους.
Είχε φωτογραφήσει, λοιπόν, τα εκθέματα του μουσείου (από προηγούμενη επίσκεψη τους πριν από δύο -τρία χρόνια) και αφού είχε κόψει τις φωτογραφίες σε δύο ή τρία κομμάτια, τις μοίρασε στα παιδιά για να εντοπίσουν τη λεπτομέρεια της φωτογραφίας μέσα ή έξω από το μουσείο ! Στο πίσω μέρος της φωτογραφίας είχε γράψει και από ένα αίνιγμα για να βοηθήσει τα παιδιά να εντοπίσουν το έκθεμα!
Κατά τη διάρκεια λοιπόν της περιήγησης στο μουσείο ακούγονταν φωνούλες “το βρήκα, το βρήκα”!, “νά’το κυρία”! “εδώ, εδώ”! Οι στρατιώτες αναρωτήθηκαν τί συμβαίνει και μόλις τους εξήγησε η κυρία άρχισαν να παίζουν κι αυτοί με τα παιδιά βοηθώντας τα να βρουν αυτά που ήταν καλά … κρυμμένα!
Ενθουσιάστηκε όλο το προσωπικό του Μουσείου με τους μαθητές μας γιατί ήταν πολύ καλά ενημερωμένοι για την περίοδο αυτή και ήξεραν και λεπτομέρειες για τα γεγονότα! Κανένα άλλο σχολείο δεν είχε πάει τόσο καλά προετοιμασμένο μας είπαν! Τα παιδιά ήξεραν περισσότερα και από μαθητές της … έκτης! Φανταστείτε λοιπόν πόσο εξεπλάγησαν που είχαν προετοιμαστεί να παίξουν και “το παιχνίδι της … κρυμμένης εικόνας” μέσα στο Μουσείο ή και έξω!
Τα παιδιά αφού έφαγαν λοιπόν στον κήπο του Μουσείου κάτω από τη σκιά του πολεμικού αεροσκάφους, άρχισαν να παίζουν κρυφτό και κυνηγητό γύρω από τα άρματα μάχης. Και έγινε τότε το πιο θαυμαστό απ’ όλα! Εκεί δίπλα στα άρματα μάχης και στο κανόνι που κοιμόταν συνειδητοποίησαμε όλοι μας πόσο σημαντική είναι η Ειρήνη!
Οι στρατιώτες μας τόνισαν τη ανάγκη να υπάρχει Ειρήνη σε όλο τον κόσμο και δεν παρέλειψαν να μας θυμίσουν ότι πρέπει όλοι μας να μπορούμε να λέμε το δικό μας ΟΧΙ και να είμαστε έτοιμοι να αγωνιζόμαστε γι αυτό !
αφιξη στο μουσείο!
Με προσοχή ακούμε το στρατιώτη …
στο “μάθημα” της σημαίας!
το βρήκα κυρία!!!
και ένας … αλεξιπτωτιστής!
ψάχνουμε, ψάχνουμε για το παιχνίδι μας!
Η ώρα του φαγητού. Η καλύτερη!
Κάτω από τα βλέμματα ενός στρατιώτη απολαμβάνεις το φαγητό περισσότερο!!!
Δε έφυγαν όμως με άδεια χέρια… Αφησαν στο Μουσείο για δώρο μια ιστορία για ένα γαιδουράκι που είχε δημιουργήσει το Ολοήμερο, “ο Ντε στο Μέτωπο”!
Ο Ντε στο Μέτωπο
«Αχ, πόσο κουρασμένος είμαι»! Είπε ο Ντε ο Γάιδαρος! « Περπατώ τόση ώρα πάνω στα βουνά και στα χιόνια και κάνει τόσο κρύο! Μα τόσο κρύο! Θέλω να κοιμηθώ κάπου. Δεν αντέχω άλλο…
Γιατί να είμαι στον πόλεμο; Γιατί γίνονται πόλεμοι; Θυμάμαι πόσο ωραία περνούσαμε στο χωριό μαζί με το αφεντικό μου όταν υπήρχε Ειρήνη! Πηγαίναμε βόλτες, τον βοηθούσα στις δουλειές του, τρώγαμε και το φαγητάκι μας… Ενώ τώρα… Ούτε βόλτες, ούτε φαγητό! Τουλάχιστον βοηθάω το αφεντικό μου πάλι και του κάνω παρέα, εδώ στο Μέτωπο, στα παγωμένα βουνά!
Αααχ! Πόσο νυστάζω όμως! Τουλάχιστον να ήμουν κι εγώ ένας στρατιώτης, σαν αυτούς που κουβαλάνε τα όπλα τους και πολεμάνε για την πατρίδα! Τότε δε θα ήταν το ίδιο! Μπορεί να κρύωνα αλλά θα άντεχα γιατί θα είχα μέσα μου αγάπη για την πατρίδα και θα με κράταγε ζεστό! Ενώ τώρα που είμαι ένας γάιδαρος τί κάνω; Ααααχ! (χασμουρήθηκε)!
Ο Ντε λοιπόν αποκοιμήθηκε έτσι κουρασμένος που ήταν.
Ξαφνικά εμφανίστηκε ένας στρατιώτης που έτρεχε φωνάζοντας ΑΕΡΑΑΑΑ! Πολεμούσε με θάρρος τους εχθρούς κρατώντας το όπλο του στο χέρι! Ξαφνικά όμως έπεσε κάτω… Μία σφαίρα τον πέτυχε στο στήθος, εκεί στην καρδιά. Έτρεξε ο φίλος του αμέσως να τον βοηθήσει , αλλά τίποτα. Δε μπορούσε να σηκωθεί. Αίματα έτρεχαν από το στήθος του. « Γεια σου γλυκιά μου πατρίδα. Δίνω τη ζωή μου για σένα! Για να είσαι ελεύθερη! Γεια σου φίλε μου αγαπημένε. Δε θα σε ξαναδώ ποτέ…»
«Ντε, Ντε, ξύπνα Ντε»!!! Τον κουνούσε το αφεντικό του! «Παρακοιμήθηκες, γαιδαράκο μου! Ελα, πρέπει να συνεχίσουμε το ταξίδι για το βουνό. Ευτυχώς που έχω και σένα και μου κουβαλάς τα ρούχα και τα φαγητά και τα όπλα! Ευτυχώς που έχω τον φίλο μου μαζί και μου κάνει παρέα! Ελα, Ντε»!
Ο Ντε τότε πετάχτηκε τρομαγμένος από τόσο ταρακούνημα και μόλις κατάλαβε ότι έβλεπε ένα κακό όνειρο άρχισε να γκαρίζει από τη χαρά του!
Χάρηκε που ήταν ακόμη ένα γαϊδουράκι και βοηθούσε το αφεντικό του να κουβαλάει τα πράγματά του πηγαίνοντας να πολεμήσει.
Χάρηκε ακόμα γιατί κατάλαβε ότι μπορούσε και αυτός να προσφέρει στην πατρίδα του με διαφορετικό τρόπο από το αφεντικό του.
«Ελα αγαπημένε μου Ντε, πάμε να πολεμήσουμε για την πατρίδα μαζί με τους άλλους!» του είπε το αφεντικό του! «Ευτυχώς που είσαι κι εσύ εδώ, αγαπημένε μου φιλαράκο! Τί θα έκανα εγώ χωρίς εσένα;
τέλος
(Παρατηρώντας αφίσες και φωτογραφίες από τον πόλεμο του ’40, το βλέμμα μας «έπιασε» ένα γαϊδουράκι να κουβαλάει κιβώτια. Μας κίνησε το ενδιαφέρον και σκεφτήκαμε να γράψουμε μια ιστορία για ένα γαϊδουράκι που ήταν στην πρώτη γραμμή! Η ιστορία του Ντε λοιπόν…)
Είμαστε πολύ τυχεροί φέτος! Σας έχουμε ξαναπεί ότι έχουμε μπαμπάδες που αφηγούνται, γράφουν, τραγουδάνε και ζωγραφίζουν παραμύθια!!!
Ο ένας μας είχε επισκεφθεί παλιότερα και μας αφηγήθηκε τα παραμύθια του.
Ο δεύτερος μας επισκέφθηκε μία μέρα και μας έδειξε πώς εικονογραφεί τα κόμικς του και τα παραμύθια του!
Μας ενδιέφερε κυρίως η εικονογράφηση των κόμικ, επειδή έχουμε δημιουργήσει ένα δικό μας κόμικ για τα δικαιώματα των παιδιών! Θέλαμε λοιπόν να δούμε ποιά διαδικασία θα έπρεπε να ακολουθήσουμε για να ολοκληρωθεί το κόμικ μας!
Είχαμε λοιπόν το σενάριο, χωρίσαμε τη σελίδα σε πλαίσια και χωριστήκαμε σε δυάδες για να ζωγραφίσουμε το κάθε πλαίσιο!
Το ολοκληρώσαμε φυσικά, αλλά δεν θα σας το δείξουμε ακόμα γιατί θα πρέπει η κυρία μας να το … οπτικοποιήσει!!! Τι σημαίνει ακριβώς αυτό δεν ξέρουμε αλλά της έχουμε εμπιστοσύνη! Θα βάλει τα δυνατά της να το κάνει τέλειο!!!
Θα μας το παρουσιάσει και τότε θα σας το παρουσιάσουμε!!!
Ο μπαμπάς αυτός λοιπόν, που είναι και εικονογράφος, εικονογραφεί αυτή την περίοδο ένα παραμύθι! Δεν σας δίνουμε άλλες πληροφορίες γιατί θέλουμε την … αποκλειστικότητα για την εφημερίδα μας!!!
Ξέρουμε ότι σας τρώει η περιέργεια! Υπομονήηηηηη!!!!!
Αυτές είναι οι φωτογραφίες από την επίσκεψη!!!
Κι εδώ μας δείχνει ένα αγαπημένο του βιβλίο για την εικονογράφηση!
κι άλλη ζωγραφιά του εδώ!
και εδώ!
εδώ ο μπαμπάς μας δείχνει πώς έχει εικονογραφήσει μία σελίδα από ένα παραμύθι!
κι εδώ μας δείχνει πώς σβήνει με την ειδική γόμα σαν πλαστελίνη!
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα