(και) Στα πλαίσια της εφαρμογής τεχνικών Freinet (το πρωινό 1 συμμετέχει στην πιλοτική εφαρμογή της παιδαγωγικής Φρενέ) αφήσαμε το σχολείο σήμερα για λίγη ώρα.

(λεπτομέρειες για την παιδαγωγική Φρενέ μπορείτε να δείτε στον σύνδεσμο που ακολουθεί)

https://skasiarxeio.wordpress.com/αρχεσ-και-τεχνικεσ-φρενε/

Σε συνενόηση με τους γονείς, τα παιδιά, έχουν φέρει το καθένα το δικό του εξοπλισμό για να πραγματοποιούμε τέτοιες εξόδους ακόμα και ήπια βροχερές μέρες. Γαλότσες, αδιάβροχα και ομπρέλες παραμένουν στο σχολείο μέχρι να τα χρειαστούμε. Οι γαλότσες ιδιαίτερα, είναι πολύ πρακτικές και τα παιδιά τις φοράνε και στο διάλειμμα. Παίζουν άφοβα ακόμα και στα χώματα και τις λάσπες χωρίς δεσμεύσεις. Το μόνο που απαγορεύεται είναι να λερώνουν τους άλλους ή να τους ρίχνοουν λασπόνερα 🙂

Σήμερα, ήθελαν να φορέσουν τα αδιάβροχα παρόλο που ο ήλιος ήταν δυνατός. Δεν μπορούσα να τους χαλάσω χατίρι! Δημοκρατικά λοιπόν όποιος ήθελε το φόρεσε και ξεκινήσαμε. Πήραμε και τα κατοικίδιά μας μαζί.

Θέλαμε να εξερευνήσουμε την φύση, να δούμε τα χρώματά της και να διαπιστώσουμε τι γίνεται αν ρίξουμε μία πέτρα στο νερό, ή πολλές. Ηταν ερωτήσεις που τις είχαμε κάνει μέσα στην τάξη και αποφασίσαμε να βγούμε έξω από την τάξη και το προαύλιο για να βρούμε τις απαντήσεις.

Εξερεύνηση της φύσης γύρω από το σχολικό μας περιβάλλον ήταν λοιπόν η σημερινή μας αποστολή  (ήταν πρώτο πρώτο στο πλάνο ημέρας!)

Τι γίνεται όταν πετάξουμε μία πέτρα στο νερό; Εκεί που αναρωτιόμασταν παρατηρήσαμε κάτι άλλο!

Τα νερά του νερόλακκου γίνονται καθρέφτης! Αντικατοπτρισμός!!!

Ομόκεντροι κύκλοι σχηματίζονται γύρω από την ΒΥΘΙΣΜΕΝΗ πέτρα (έχει βάρος και βυθίζεται) που απλώνουν και φτάνουν μέχρι έξω, τα πόδια μας! «κύκλοι και πως ανοίγουνε και με τα σένα σμίγουνε …» είπε ο Ελύτης (Ηλιος ο Ηλιάτορας)

Και ο Καραμέλο με την Καραμέλα κοντά στον περίπατό μας. Τα παιδιά νοιάζονται πολύ για τα δύο αυτά κατοικίδια. Τα παίρνουμε πάντα μαζί για να ζουν και αυτά τις ίδιες εμπειρίες. Είναι πραγματικά πολύ συγκινητικό το ενδιαφέρον τους. Και μάλιστα, βοηθούν το ένας τον άλλον. Μοιράζονται το » βάρος» τους και την ευθύνη τους. Λειτουργούν ως ομάδα! Δεν δυσανασχετούν ποτέ με την ευθύνη των φίλων τους.

Αφού η φύση μας έδωσε τρια μαθήματα (αντικατοπτρισμός, βυθίζεται, ομόκεντροι κύκλοι) τσαλαβουτήξανε και σ αυτόν το νερόλακκο! Την επόμενη φορά και η κυρία!

Δημιουργούσαν κύκλους με τα πόδια τους !

Συνεχίσαμε τον περίπατο

Τα μηχανήματα του γείνοτά μας έχουν πραγματικά πολύ ενδιαφέρον και πολύ ωραίο χρώμα! Δυστυχώς δεν ήταν εκεί για να μας εξηγήσει που χρησιμοποιεί το καθένα από αυτά. Ευτυχώς που κάποιοι μαθητές τα ξέρουν αυτά:

-Για να σκάβουν βαθιές τρύπες …

-Για να χτίζουν σπίτια …

-Για να βάζουν μέσα τσιμένο …

-Για να μεταφέρουν πράγματα …

-Για να μαζεύουν πράγματα …

-Για να κουβαλάνε το χώμα …

Αφήσαμε τα μηχανήματα και το σκυλί του που γάβγιζε επειδή δεν μας ξέρει – φύλακας καλός- και συνεχίσαμε. Σταθήκαμε λίγο. Απολαύσαμε την εκπληκτική θέα! Μπροστά μας απλώνεται όλο το Ιόνιο Πέλαγος, το νησάκι Πρώτη, ο απέραντος κάμπος-ελαιώνας μας, ο δρόμος το δρομάκι που μοιάζει με φίδι και λίγο πιο δεξιά ένα μικρό δασάκι …

Πόσα χρώματα! Γαλάζιο ο ουρανός, μπλε η θάλασσα, άσπρα και γκριζωπά τα σύννεφα, πράσινο οι ελιές και τα πεύκα και το γρασίδι (αλήθεια, πόσα πράσινα υπάρχουν στην φύση!), καφέ το χώμα και το δρομάκι, γκρι ο δρόμος και το τσιμέντο και οι πέτρες

Ωχ! Και οι σκιές μας! Είναι δίπλα μας, όχι πίσω μας! Πως γίνεται αυτό;;;

Δείτε τις σκιές μας κι εσείς!

Η κατηφόρα πάντως είναι συναρπαστική!  Ευκολη! Σε κάνει να θέλεις να την τρέξεις! Είναι σα να πετάς!!!

Γιούπι!!! Πετάμε!

Η ανηφόρα όμως; Αραγε θα μπορούμε να την ανεβούμε μετά;

Ρώτησα τα παιδιά: Λοιπόν, τι λέτε; Θέλετε να προχωρήσουμε ή να σταματήσουμε εδώ και να επιστρέψουμε; Θα μπορέσετε να την ανεβείτε την ανηφόρα; Σας φαίνεται δύσκολη;

Ψήφισαν όλα εκείνη τη στιγμή να συνεχίσουμε εκτός από έναν, που ήθελε να επιστρέψουμε γιατί φοβόταν μήπως μετά δεν μπορέσουμε να την ανέβουμε. Αν κατέβουμε πιο κάτω θα είναι ακόμα πιο δύσκολη η ανηφόρα μετά … Με δημοκρατικές διαδικασίες λοιπόν προχωρήσαμε

Φτάσαμε μπροστά στο δασάκι και καθίσαμε στο τσιμεντάκι που υπάρχει εκεί για να ξεκουραστούμε. Παρατηρήσαμε όλοι την φύση. Τα χρώματα, ακούσαμε τους ήχους, μυρίσαμε, αγγίξαμε τα φυτά … Μόνο η γεύση έμεινε παραπονομένη! Αυτή θα την ικανοποιήσουμε το μεσημέρι 😉

Η εκπληκτική θέα όμως μας τραβάει το ενδιαφέρον πάντα! Εχει τόσα χρώματα εκεί!

Μόνο ο Καραμέλο σκέφτεται μάλλον, πως θα ανέβει σε λίγο

Να μία ανακάλυψη! Μία πέτρα που έχει το σήμα της Ειρήνης! Μια πέτρα ειρηνική!

Επιστροφή τώρα. Συλλέξαμε ό,τι μας έκανε εντύπωση. Φύλλα, κλαδάκια, πέτρες …

Ολοι μαζί σαν τα μυρμηγκάκια μία σειρά! Ει οπ! Ει οπ!

Λέτε οι κύκλοι να υπάρχουν ακόμα;

Για να δούμε πιο καλά …

Λίγο καλύτερα ….

Μπα, τίποτα. Ούτε ο Καραμέλο βλέπει κάτι!

Μετά το μάθημα που μας έκανε η φύση επιστρέψαμε για διάλειμμα και παιχνίδι στη φύση με την φύση! Δηλαδή στα συνηθισμένα!

Μια ζεστή αγκαλιά για τον καθένα!

Οταν είχαμε σταθεί δίπλα στο νερόλακκο, είπα στα παιδιά ότι κάποιοι άνθρωποι λειτουργούν σαν την πετρούλα που ρίξαμε στο νερό. Με τις πράξεις τους, τις σκέψεις τους, τις δημιουργίες τους σχηματίζουν γύρω τους «κύκλους», στους οποίους βρίσκονται οι άνθρωποι που επηρεάζονται από τις δικές τους πράξεις, σκέψεις, δημιουργίες κλπ.

Φανταστείτε την έκπληξή μου ( – και το καμάρι και την συγκίνηση και… και … ) όταν ο Νικόλας είπε: «Κυρία, εμένα ο Στέλιος με έχει επηρεάσει. Ηταν μία πετρούλα για μένα … » 

Υποθέτω ότι αυτό ήταν το καλύτερο μάθημα που μας έδωσε η φύση !