Χελιδονίσματα στο σχολείο μας!

Δεν είναι καθόλου συνηθισμένο αυτό το έθιμο στην περιοχή μας.

Μας αρέσει όμως και το υιοθετούμε, τα τελευταία χρόνια.

Μάλιστα ελπίζουμε να καθιερωθεί και στην πόλη μας! Θα βοηθήσουμε να καθιερωθεί!

Φέτος ανεβήκαμε πάλι μέχρι το Δημοτικό. Του χρόνου όμως θα βγούμε επιτέλους και στην πόλη!

Πως ξεκινήσαμε

Μέρες τώρα ακούμε ένα τραγούδι που αγαπάμε πολύ!

Τραγουδώντας το κόβουμε τις χελιδόνες μας!

Πως τα κατασκευάζουμε; Απλή διαδικασία:

βάζουμε ατλακόλ στο ξυλάκι και το κολλάμε στο χελιδόνι

Βοηθώντας ο ένας τον άλλο, δένουμε στο ξυλάκι ένα κουρελάκι (στο χρώμα της γης ή του ουρανού )

και ένα κουδουνάκι!

Με τις χελιδόνες στο χέρι βγήκαμε να πούμε τα κάλαντα!

Ξεκινήσαμε από τους γείτονές μας:  Το διπλανό ολοήμερο τμήμα!

Και μετά ανεβήκαμε στο Δημοτικό!

Τα χελιδονάκια μας ζωηρά!

έτοιμα να πετάξουν!

“ήλθε ήλθε χελιδόνα, ήλθε πάλι μελιδόνα … “

Το Δημοτικό μας περιμένει!

Ακουσε τα κουδουνάκια μας!

Στην πρώτη τάξη έκαναν μουσική!

Αναρωτιέστε τι τραγουδούσαν άραγε;

Χελιδονίσματα!!!

Τραγουδήσαμε μαζί τους και ….

Επιστρέψαμε στην τάξη μας!

Τα χελιδονάκια μας κάνανε άλλη μία πτήση και μετά κουρασμένα …

κουρνιάσανε στη φωλιά τους!

Είχαν κάνει, άλλωστε πολύ μακρύ ταξίδι!

Καλώς μας ήρθες Ανοιξη!

Οχι που θα ξεχνάγαμε τον Μάρτη!

Σιγά μην αφήσουμε … τον ήλιο να μας κάψει!

Φτιάξαμε και μαρτάκια λοιπόν!

Αλλοι  θα το κρεμάσουν σε ένα δέντρο όταν δουν τα πρώτα χελιδόνια, για να το πάρουν αυτά και να φτιάξουν τη φωλιά τους

Ενώ κάποιοι άλλοι θα το κρεμάσουν στο ποδαράκι του αρνιού, το Πάσχα ή στο φυτίλι της λαμπάδας!

Και τώρα … μάθημα για τα χελιδονίσματα!

(Από το ιστολόγιο  ekti2014.blogspot.gr)

Η μουσική είναι δεμένη με την ιστορία και τον λαϊκό πολιτισμό του ελληνικού λαού. Τα έθιμα και οι παραδόσεις φτάνουν ως τις μέρες μας από την αρχαία Ελλάδα. Ένα από αυτά είναι και τα χελιδονίσματα, ένα αναβλαστικό έθιμο που λαμβάνει χώρα τον Μάρτιο, τον πρώτο μήνα της άνοιξης. Σκοπός του εθίμου είναι η υποβοήθηση της βλάστησης της γης. Ανάλογα αναβλαστικά έθιμα είναι η Πρωταπριλιά στη διάρκεια της οποίας οι άνθρωποι συνηθίζουν να λένε ψέματα με σκοπό να ξεγελάσουν τις βλαπτικές δυνάμεις που πιστεύουν ότι μπορεί να εμποδίσουν την ευφορία της γης αλλά και η έξοδος στη φύση την Πρωτομαγιά η οποία συνοδεύεται από μάζεμα λουλουδιών και πλέξιμο στεφανιών από άνθη.

Ο Μάρτιος, ο πρώτος μήνας της άνοιξης έχει συνήθως άστατο καιρό. Για τον λόγο αυτό και ο ελληνικός λαός έδωσε στον Μάρτη πολλά ονόματα:
Μάρτης ο Κλαψόγελος, ο Πεντάγνωμος, ο Γδάρτης, ο Καψομάρτης, ο Ανοιξιάτης, ο Παλαβιάρης κ.ά.,
καθώς και πολλές παροιμίες:
«Μάρτης, γδάρτης και καλός παλουκοκάφτης»,
«Ο Μάρτης μια κλαίει και μια γελά»,
«Αν ρίξει ο Μάρτης δυό νερά κι ο Απρίλης άλλο ένα χαρά σε “κείνον τον ζευγά που “χει στη γη σπαρμένα»,
«Τον Μάρτη ξύλα φύλαγε, μην κάψεις τα παλούκια» κ.ά.

Σύμφωνα με την παράδοση (όπως την κατέγραψε ο Νίκος Πολίτης το 1904) ο Μάρτης έχει δύο γυναίκες μία καλή, ανοιχτόκαρδη και γελαστή και μια σκουντουφλιάρα και θυμώδισσα που πάντα κλαίει. Κι όταν πάει στη γελαστή γίνεται κι ο καιρός γελαστός κι όταν πάει στη σκουντουφλιάρα ο καιρός χαλάει.

Σύμφωνα πάλι με τον λαό οι έξι πρώτες μέρες του Μάρτη λέγονται δρίμες γιατί λόγω του άσχημου και άστατου καιρού είναι επικίνδυνες για διάφορες ασθένειες. Επίσης οι μανάδες επειδή ξέρουν τις βλαβερές συνέπειες του ήλιου που κάνει την εμφάνισή του τον Μάρτη κι η θερμοκρασία ανεβαίνει προφυλάσσουν τα παιδιά τους φορώντας τους ένα βραχιολάκι, τον «Μάρτη» φτιαγμένο από άσπρη και κόκκινη συνήθως κλωστή. Τα παιδιά το φοράνε μέχρι να δούνε τα πρώτα χελιδόνια. Τότε θα κρεμάσουν το βραχιόλι στο κλαδί ενός δέντρου για να το πάρουν τα χελιδόνια που φτιάχνουν τη φωλιά τους. Σε άλλες περιπτώσεις τα παιδιά φοράνε τον «Μάρτη» μέχρι την Ανάσταση και τον κρεμάνε στο φιτίλι της λαμπάδας τους για να καεί.

Έθιμα του Μάρτη:

Τρίπολη: την παραμονή της 1ης Μαρτίου οι κάτοικοι διώχνουν τον χειμώνα βάζοντας έναν ηλικιωμένο να παριστάνει τον Φεβρουάριο καβάλα σ” έναν γάιδαρο. Τα παιδιά τον ακολουθούν φωνάζοντας: «Όξω κουτσοφλέβαρε, να ρθει ο Μάρτης με χαρά και με πολλά λουλούδια».

Θράκη: την πρώτη μέρα του Μάρτη οι γυναίκες σπάνε στην αυλή κεραμικά σκεύη λέγοντας:
«Όξω ψύλλοι και κοριοί, μέσα “γεια, μέσα χαρά. Έμπα καλόχρονε, έβγα κακόχρονε».

Αιάνη Κοζάνης: Τα παιδιά την πρώτη μέρα του Μάρτη και της άνοιξης τραγουδούν κάλαντα, τα Χελιδονίσματα κρατώντας ένα ξύλινο χελιδόνι στερεωμένο σε μια ξύλινη βάση.

Xελιδόνα έρχεται
απ’ τη Mαύρη θάλασσα
θάλασσα ν απέρασε
έκατσε και λάλησε.

Mώρ’ καλή νοικοκυρά
σέβα, έβγα στο κελάρι
φέρε αυγά σαρακοστιά
και σκοινιά πεντηκοστά
για να δέσομε το Mάρτη
και το τσιλιμπουρδάκι
κι αν δεν έχετε αυγά
παίρνομε την κλωσσαριά
να γεννάει, να κλωσάει
και να σέρνει τα πουλιά.
Με τον ίδιο τρόπο καλωσορίζουν τα παιδιά την άνοιξη και σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Τα τραγούδια τους παρουσιάζουν ομοιότητες και διαφορές τόσο στον στίχο όσο και τη μουσική.

Ρόδος: με παρόμοιο τρόπο (κρατώντας ένα ξύλινο χελιδόνι) λένε τα παιδιά και στη Ρόδο τα χελιδονίσματα ζητώντας χαρίσματα.
Χελιδόνι πέταξε, ήβρε πύργο κι έκατσε
και χαμοκελάδησε Μάρτη, Μάρτη μου καλέ
Μάρτη, Μάρτη μου καλέ και Απρίλη θαυμαστέ
όσοι “μεις οι μαθηταί μαθημένοι είμαστε
ν” αγοράζωμεν εφτά, να πωλούμε δεκαεφτά
το κρασί μες το ποτήρι και τα σύκα στο μαντήλι
και τα σύκα στο μαντήλι και τ” αυγά μες το καλάθι.
Δώστε μας την όρνιθα σας μη μας δείρει ο δάσκαλος μας
κι έχετε το κρίμα σας και την αμαρτία μας.
Που πάνω απ” το κατώφλι σας έχει μία περιστέρα
ανοίξετε την πόρτα σας να πούμε καλησπέρα.
Το τραγούδι της χελιδόνας όπως διασώζεται από τον Αθηναίο περί το 200μ.Χ. έχει μεγάλες ομοιότητες στον στίχο με τα σημερινά χελιδονίσματα:
«Ήλθε, ήλθε χελιδών (Ήρθε, ήρθ” η χελιδόνα)
καλάς ώρας άγουσα καλούς ενιαυτούς (φέρνοντας καλοκαιριά και καλή χρονιά)
επί γαστέρι λευκά, επί νώτα μέλαινα (στην κοιλιά της άσπρη και στη ράχη μαύρη)
Παλάθαν συ προκύκλει εκ πίονος οίκου (Πέταξε μας μια αρμαθιά απ” το πλούσιο σπίτι σου)
οίνου τε δέπαστρον, τυρών τε κάνιστρον (και μια κούπα με κρασί και πανέρι με τυρί)
και Πυρών α χελιδών και λεκιθίταν (και σταράκι η χελιδόνα και τσουρέκι)
Ουκ απωθείται. Πότερ” απίωμες ή λαβώμεθα; (Δεν περιφρονεί. Τι θα γίνει; Φεύγουμε ή παίρνουμε;)
Ει μεν τι δώσεις ει δε μη, ουκ εάσομες (Αν μας δώσεις κατιτίς, ειδαλλιώς δε φεύγουμε)
Ή ταν θύραν φέρομες ή θυπερθυρον (ή την πόρτα παίρνουμε ή τ” ανώφλι της)
Ή ταν γυναίκα ταν έσω καθημέναν (ή την κυρά που μέσα κάθεται)
μικρά μεν εστί, ραδίως νιν οίσομες (μικρή είναι κι εύκολα την παίρνουμε)
Αν δη φέρης ρι, μέγα δη τι φέρεις (κι αν μας δώσεις κατιτίς κοίτα να “ν” της προκοπής)
Άνοιγ”, άνοιγε ταν θύραν χελιδόνι (Άνοιγε, άνοιγε την πόρτα στη χελιδόνα)
Ου γαρ γέροντες εσμέν, αλλά παιδιά (Γέροντες δεν είμαστε, είμαστε παιδιά)
Φθιώτιδα: Τα παιδιά τραγουδούν (σε ρυθμό 3/8)

Ήρθ” ο Μάρτης ο καλός κι ο Απρίλης δροσερός,

ήρθανε τρία πουλάκια και καθίσαν στα κλαδάκια
ήρθε, ήρθε η χελιδόνα, ήρθε, ήρθε η μελιδόνα.
Σήκω “συ καλή κυρά να μας δώσεις πέντ” αυγά κι άλλα πέντε κόκκινα.
“Εχουμ” δάσκαλο καλό, έχουμ” δάσκαλο κακό
που μας δέρνει και μας κρούζει και στη φάλαγγα μας βάζει.

Τα Ψέματα του Μάρτη

Στην Κοζάνη οι ντόπιοι δε γελάνε την Πρωταπριλιά, όπως γίνεται στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας, αλλά την Πρώτη του Μάρτη. Όσο κι αν φαίνεται πως η πόλη πάει ανάποδα από πολλές άλλες, δεν έχει κι άδικο που επιμένει σ’ αυτό το έθιμο! Ας μην ξεχνάμε ότι η 1η Μαρτίου ήταν για πολλά χρόνια πρωτοχρονιά και οι άνθρωποι έλεγαν ψέματα από πολύ παλιά εκείνη τη μέρα για να ξεγελάσουν τα κακά πνεύματα και να μην τους πειράξουν όλο το χρόνο. Ίδια συνήθεια υπάρχει πάντως και σε κάποια άλλα μέρη της Ελλάδας και κυρίως στην Κρήτη.

Εκείνη την ημέρα λοιπόν στην Κοζάνη λένε ψέματα!

Αν καταλάβεις ότι ο άλλος προσπαθεί να σε γελάσει, πρέπει να αποδείξεις ότι δεν γελάστηκες λέγοντας:
«Είναι από τον καιρό της συννεφιάς
Τρώει ο λύκος τα αυτιά σ
Κι αλεπού τα γόνατά σ
Κοιτώ και δεν είναι!»
Αν όμως προσπαθήσεις εσύ να γελάσεις κάποιον άλλον και τα καταφέρεις, φωνάζεις:
«Μάρτ΄ μάρτ΄ μάρτ΄!»
Ο Μάρτης και τ’ αδέλφια του

Υπάρχει κι ένα άλλο παραμύθι σχετικά με τις κακοκαιρίες του Μάρτη, που εξηγεί επίσης και γιατί ο Φεβρουάριος έχει 28 μέρες.
Τα παλιά τα χρόνια ο Φεβρουάριος είχε 31 μέρες και ο Μάρτιος 28. Αυτό άλλαξε όταν ο Μάρτης θέλησε να τιμωρήσει μια γριά που νόμισε ότι μπορούσε να μιλήσει με αυθάδεια για τη δύναμή του.
Η γριά του παραμυθιού λοιπόν έβοσκε όλο το Μάρτη τα προβατάκια της αλλά τον φοβόταν κιόλας με τις παγωνιές του και προσπαθούσε να προφυλαχτεί. Όταν έφτασε η τελευταία μέρα του όμως, νόμισε πως τη γλίτωσε και είπε γελώντας περιφρονητικά «Πριτς Μάρτη μ, τα ξεχειμώνιασα τα κατσικάκια μου!» Έξω φρενών ο Μάρτης δανείστηκε 3 μέρες από το Φεβρουάριο κι έκανε τέτοιο κρύο τσουχτερό που πάγωσε και η γριά και τα κατσικάκια της. Τις μέρες αυτές δεν τις έδωσε όμως πίσω, γι’ αυτό απέκτησε ο ίδιος 31 και ο Φεβρουάριος έμεινε με 28.

Μάρτης Στην Κοζάνη

Ο Μάρτης παίρνει την Άνοιξη από το χέρι, και σιγά-σιγά τη φέρνει στην Κοζάνη φουσκώνοντας τα δέντρα και γεμίζοντας τον τόπο χυμούς, λουλούδια και μυρωδιές. Ώσπου να φτάσει αυτή η ώρα όμως, μας τρελαίνει με τα καπρίτσια και τις αταξίες του. Πότε κάνει πολύ κρύο, μπορεί και χιόνι ή αέρα και πότε αφήνει τον ήλιο να λάμψει και να ζεστάνει όλη τη γη.
Για τον καιρό
Οι παλιότεροι άνθρωποι που δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί ο Μάρτης ήταν τόσο άστατος, είχαν πλάσει ένα σωρό μύθους που εξηγούσαν τις απότομες αλλαγές. Οι πιο γνωστοί είναι οι παρακάτω:
Ο Μάρτης έχει δυο γυναίκες, μια νέα κι όμορφη και μια γριά κι άσχημη. Όποτε κοιτάει την πρώτη γελάει, χαίρεται κι ο ήλιος λάμπει, αλλά όποτε κοιτάει την άλλη στενοχωριέται και κλαίει ενώ ο καιρός γίνεται συννεφιασμένος και βροχερός.
Οι δώδεκα μήνες ήταν παλιά αδέλφια και ζούσαν μια χαρά αγαπημένοι μεταξύ τους. Ο Μάρτης μάλιστα ήταν ο πρώτος μήνας του χρόνου και είχε μεγάλη δύναμη. Κάποτε αποφάσισαν να φτιάξουν κρασί και να το βάλουν σε ένα βαένι (βαρέλι) για να έχουν να πίνουν όταν ήθελαν.
Ο Μάρτης σηκώθηκε και είπε στους υπόλοιπους:

− Εγώ θα ρίξω πρώτα μούστο στο βαένι και ύστερα ρίχνετε και σεις.
− Καλά, ρίξε εσύ, είπαν οι άλλοι, κι έτσι έγινε.

Όταν έγινε με το καλό το κρασί είπε πάλι ο Μάρτης.
− Εγώ έριξα πρώτος, γι’ αυτό και θα πιω πρώτος.
− Εντάξει του είπαν οι άλλοι.

Τρύπησε λοιπόν ο καλός σου το βαγένι στο κάτω μέρος, και άρχισε να πίνει μέχρι που το τελείωσε όλο. Όταν ήρθε η σειρά του Απρίλη να πιει κρασί και πήγε και βρήκε το βαρέλι άδειο, θύμωσε πολύ και έτρεξε να το πει στους άλλους. Εκείνοι με τη σειρά τους έγιναν έξω φρενών και ζήτησαν από το Γενάρη να τον τιμωρήσει γι’ αυτό που έκανε. Τον πιάνει λοιπόν ο Γενάρης του τραβάει ένα βρωμόξυλο που είπε αμάν, αλλά του πήρε και την πρωτιά, έγινε δηλαδή ο ίδιος ο πρώτος μήνας του χρόνου.

Έτσι λοιπόν ο Μάρτης όταν θυμάται το κρασί που ήπιε γελάει και ο καιρός ξαστερώνει. Όταν θυμάται όμως το ξύλο κλαίει και ο καιρός γίνεται βροχερός και κρύος.

Εμείς είπαμε αυτά τα κάλαντα!

Περιορισμένος ο χρόνος φέτος για τις πασχαλινές κατασκευές.

Από τον Κολοκοτρώνη πήγαμε στην Σταύρωση…

Γι αυτό φτιάξαμε  πανεύκολα γυάλινα … καλαθάκια που όταν οι λιχουδιές τους εξαφανιστούν (με τον γνωστό μαγικό τρόπο), γίνονται διακοσμητικά φαναράκια για το φως της ανάστασης!

Αγαπημένη κατασκευή γι αυτό και την επαναλαμβάνω αρκετές φορές με κάποιες παραλλαγές!

Ξεκινάμε;

Θα χρειαστούμε βαζάκια, ατλακόλ και κλωστές κεντήματος

1. Με ένα πινέλο απλώνουμε ατλακόλ στο βαζάκι

2. Κολλάμε πάνω τις κλωστές 

3. Βάζουμε ένα ρεσώ μέσα στο βαζάκι

4. Γεμίζουμε ένα φύλλο χρωματιστής ζελατίνας με σοκολατάκια, καραμέλες και κουλουράκια

5. Βάζουμε το πουγκί με τις λιχουδιές μέσα στο βαζάκι (πάνω από το ρεσώ) και τα καλαθάκια-φαναράκια μας είναι έτοιμα να στολίσουν το πασχαλινό τραπέζι.

Μπορούμε να διακοσμήσουμε με αυτοκόλλητες πασχαλίτσες ή ό,τι άλλο αυτοκόλλητο έχουμε στα υλικά μας!

Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό είτε με τις λιχουδιές είτε μόνο με το ρεσώ!

Στην αρχή κάθε χρονιάς θέλοντας να μιλήσω στα παιδιά για τη συνεργασία, την ομάδα, τον αλληλοσεβασμό για το “εμείς” σκαρφίζομαι ένα παιχνίδι. Χρησιμοποιώ μια αλυσίδα. Τα παιδιά ενώνουν τα δάχτυλά τους σχηματίζοντας  έναν κρίκο και ενώνουν τους κρίκους τους με τους κρίκους των διπλανών τους. Ετσι όλη η παρεούλα γίνεται μία αλυσίδα. Κάθε παιδί είναι ένας κρίκος και γι αυτό το ίδιο σημαντικός για την αλυσίδα. Αν ένας κρίκος σπάσει η αλυσίδα μας θα κοπεί και αυτό που “κρατάει” θα καταστραφεί. Αν είναι κολλιέ θα χαθεί, αν είναι ποδήλατο θα τραυματιστεί ο ποδηλάτης, αν είναι φωτιστικό θα σπάσει και πάει λέγοντας….
Αν αυτό που “κρατάει” η αλυσίδα είναι μια θεατρική παράσταση ή μια άλλη ομαδική δουλειά και σπάσει ένας οποιοδήποτε κρίκος – όλοι οι κρικοι άλλωστε είναι ίδιοι και άρα το ίδιο σημαντικοί-  μοιραία το αποτέλεσμα δεν θα είναι το αναμενόμενο. Μάλιστα οι άλλοι κρίκοι θα στενοχωρηθούν …
Με το παιχνίδι αυτό (που το παίζουμε κάθε φορά που ετοιμάζουμε μία ομαδική δουλεια που απαιτεί τη συνεργασία όλων) επιχειρώ να καταλάβουν τα παιδιά την σημασία της παρουσίας τους μέσα στην τάξη, να πιστέψουν στον εαυτό τους, να γίνουν υπεύθυνα μέλη μιας ομάδας και να καταλάβουν ότι υπάρχουν και συνέπειες.

Οι συνέπειες δεν είναι τιμωρίες. Δε συμφωνώ  με τις τιμωρίες. Αντίθετα οι συνέπειες βασίζονται στις σχέσεις εμπιστοσύνης που υπάρχουν ανάμεσα στα μέλη της ομάδας μας. Αν ένας κρίκος σπάσει οι υπόλοιποι θα απογοητευτούν και για λίγο δεν θα του έχουν εμπιστοσύνη. Επειτα όμως από συζήτηση, θα του δώσουν την ευκαιρία να εκφράσει τα “κακά” συναισθήματά του που τον έκαναν να “σπάσει” και φυσικά θα του δώσουν μία ακόμα ευκαιρία για να τους αποδείξει ότι μπορεί να αναλάβει έναν διαφορετικό ρόλο και να είναι καλύτερος.
Σαν την παρεούλα μας, δηλαδή μια αλυσίδα, είναι η φύση, η ζωή μας. Δεν την χωρίζουμε σε κεφάλαια τα οποία μελετάμε μεμονωμένα αλλά σε συνδυασμό, σε συνάρτηση με άλλα κεφάλαια, το ίδιο σημαντικά. Αυτά τα κεφάλαια είναι σαν τους κρίκους της αλυσίδας που ανέφερα νωρίτερα και ενώνονται μεταξύ τους χωρίς να διευκρινίζεται αν κάποιο είναι πιο σημαντικό από ένα άλλο γιατί δεν είναι. Είναι όλοι οι κρίκοι το ίδιοι σημαντικοί αφού απόν τον έναν κρίκο εξαρτάται ένας άλλος κλπ.

Ετσι, δίπλα στον κρίκο της Ιστορίας βρίσκεται της Τεχνης (σε διάφορες μορφές της) και δίπλα αυτός της Φυσικής και πιο δίπλα της Τέχνης πάλι και πάει λέγοντας

Ετσι λοιπόν με αφορμή την 25η Μαρτίου γνωρίσαμε τον Καραγκιόζη και το θέατρο σκιών.

http://www.karagiozismuseum.gr/theatro_skion/

Και μιλήσαμε για το προφίλ και το ανφάς. Και διαπιστώσαμε ότι στο προφίλ κάποια χαρακτηριστικά φαίνονται καλύτερα απ ότι στο ανφάς. Η μύτη, το αυτί, το πηγούνι ενώ το μάτι μοιάζει σαν παγωτό χωνάκι ξαπλωμένο (!), το στόμα σαν καρδιά επίσης ξαπλωμένη !

Οι συνειρμοί είναι μεγάλη υπόθεση! Ετσι ξαναθυμηθήκαμε τον αγαπημένο μας Picasso.

https://www.pinterest.com/20134beth/picasso-faces/

https://www.google.gr/search?rls=en&q=picasso+faces&ei=MjYYVdymIMTuaPmdgJgE

Είδαμε και μιλήσαμε για τις δικές του φιγούρες  και διαπιστώσαμε ότι ζωγράφιζε προφίλ και ανφάς ταυτόχρονα. Ζωγραφίσαμε τους εαυτούς μας α λα Picasso και υπογράψαμε κατά τον ίδιο τρόπο Hristasso, Mariasso, Giannasso κλπ (αφού αντιπαραβάλλαμε το λατινικο αλφάβητο στο ελληνικό)

Και συνεχίσαμε σε άλλο “κρίκο” και κάναμε πειράματα με το φως.

Δημιουργήσαμε σκιές και μαντέψαμε το μυστικό της δημιουργία τους.

Μάλιστα οι μικροί επιστήμονες έδωσαν και τον ορισμό της σκιάς

“η σκιά είναι αυτό που δημιουργείται όταν κάτι μπαίνει μπροστά στο φως”

Και μάλιστα η σκιά έχει το ίδιο σχήμα με το … εμπόδιο  που μπαίνει μπροστά στο φως!

Παίξαμε λοιπον με το φως και μετά τα παιδιά είπαν

“κυρία να φτιάξουμε δικές μας φιγούρες να παίξουμε στο θέατρο σκιών”

Και επειδή η κυρία δεν χαλάει χατίρι πήγε παρακάτω …

– Φωτογράφησε τα παιδιά και εκτύπωσε τις φωτογραφίες τους

– Τα παιδιά έκοψαν τις φιγούρες, τις χρωμάτισαν

– Τις κόλλησαν σε κάνσον για να είναι πιο σταθερές και έκοψαν το χαρτόνι που περίσσευε

– Εκοψαν τις φιγούρες στη μέση και ένωσαν τα δύο κομμάτια με διπλόκαρφο

-Κόλλησαν με χαρτοταινία ένα καλαμάκι για λαβή στο πίσω μέρος

– Δοκίμασαν τις φιγούρες τους αν “παίζουν”

Βρήκαν την ομάδα τους, μπήκαν πίσω από τον μπερντέ και αυτοσχεδίασαν!!!

Και επειδή δεν είχαμε δυνατή πηγή φωτός χρησιμοποίησαν τον προτζέκτορα!

Ιδού ένα δείγμα …

“Πρωτομαγιά, τα λούλουδα γιορτάζουν…”

Ετσι λοιπόν κλείνει ο κύκλος της Ανοιξης! Θυμίζουμε ότι ο κύκλος αυτός αρχίζει με τα “χελιδονίσματα”  την 1η Μαρτίου, συνεχίζει με τα “πρωταπριλιάτικα ψέμματα” και ολοκληρώνεται με τα “μαγιάτικα στεφάνια” και τις εξορμήσεις στη φύση!

Εμείς δε βγήκαμε να μαζέψουμε αγριολούλουδα γιατί δεν αφαιρούμε τίποτα από τη φύση. Μαζέψαμε όμως τα μπουκάλια μας και τις χάρτινες αυγοθήκες μας και φτιάξαμε ένα στεφάνι που δε μαραίνεται ποτέ!

Περισσότερες πληροφορίες για τον “κύκλο της Ανοιξης “μπορείτε να βρείτε σε προηγούμενη δημοσίευση με θέμα “χελιδονίσματα”

Και το ανθισμένο λιβάδι μας!

Καλό μήνα!

Επρεπε να κάνουμε κάτι για να βγει ο ήλιος!

Σκεφτήκαμε να τραγουδήσουμε για να έρθει η Ανοιξη!

Ανοιξη ακούς;;;

Χρειαζόμαστε βοήθεια για να πετάξουμε ψηλά και να καλέσουμε την Ανοιξη.

Οι  φτερωτοί μας φίλοι έρχονται σιγά σιγά

δείτε τους …

Σωστά καταλάβατε.

Χελιδόνες!

Αυτά τα χελιδόνια έρχονται από πολύ μακρυά… Από τη “χώρα της μεγάλης ζέστης” γι αυτό έχουν δύο πλευρές διαφορετικού χρώματος και  ανάμεσα  τους κρέμεται ένα σκοινάκι στολισμένο!

Και κουβαλάνε μαζί τους ένα ξυλάκι για να κάθονται λίγο να ξεκουράζονται μετά από μεγάλες πτήσεις!

Στολισμένες χελιδόνες με λουλούδια ή χρωματιστά χαρτιά και κουδουνάκια!

Ετοιμες  για το μεγάλο ταξίδι…

Εντάξει … δυνάμωσαν τα φτερά!

Ανέβηκαν ψηλά να κοιμηθούν γιατί την επόμενη μέρα είχαν ταξίδι…

Ανεβήκαμε στο δημοτικό να τραγουδήσουμε τα ανοιξιάτικα κάλαντα, τα “χελιδονίσματα”, μήπως μας ακούσει η άνοιξη και έρθει! 

Τραγουδήσαμε τα Χελιδονίσματα σε όλες τις τάξεις του δημοτικού!

Το ίδιο απόγευμα τα τραγουδήσαμε και στους γονείς μας.

Την άλλη μέρα μαντέψτε τί έγινε!

Ο ήλιος ο λαμπρός ανέτειλε κι εμείς επιτέλους κάναμε ένα διάλειμμα της προκοπής!

Στο δημοτικό μας χειροκρότησαν όλοι θερμά κι εμείς τους δώσαμε αυτές τις πληροφορίες…

Χελιδονίσματα

Σε πολλές περιοχές της χώρας μας (Ήπειρο, Μακεδονία, Θράκη και Δωδεκάνησα) την 1^η   Μαρτίου ή την 21^η  που είναι η εαρινή ισημερία, τα παιδιά γυρνάνε στα σπίτια κρατώντας ένα ξύλινο (αρθρωτό) ομοίωμα χελιδονιού, την «χελιδόνα» και τραγουδούν τα ανοιξιάτικα κάλαντα τα «χελιδονίσματα».

Το έθιμο αυτό έχει τις ρίζες του στην αρχαία Ελλάδα. Στα πρώτα βυζαντινά χρόνια το ελληνικό αυτό έθιμο θεωρήθηκε ειδωλολατρικό και γι αυτό απαγορεύτηκε. Τα παιδιά όμως συνέχιζαν να καλωσορίζουν την Άνοιξη και τα χελιδόνια με τα «χελιδονίσματα» σε πείσμα των καιρών. Η χελιδόνα λοιπόν αρχίζοντας το ταξίδι της από την αρχαία Ελλάδα και πετώντας από Μάρτη σε Μάρτη πάνω από το Βυζάντιο και  την τουρκοκρατία  συνεχίζει ακόμα μέχρι σήμερα να πετά και κελαηδά ξεκινώντας με τον ίδιο στίχο: «ηλθ’  ήλθεν χελιδών, καλάς ώρας άγουσα, καλούς ενιαυτούς, επί γαστέρα λευκά  επί νώτα μέλαινα.»

Την «χελιδόνα» σε κάποιες περιοχές τη στολίζουν με φύλλα κισσού, που είναι χαρακτηριστικό της αειθαλούς βλάστησης, σε άλλες με ζουμπούλια ή άλλα ανοιξιάτικα λουλούδια κι αλλού της κρεμούν κουδουνάκια και πολύχρωμα χαρτιά ( όπως κάναμε κι εμείς)!

Οι «χελιδονιστές», οι οποίοι ήταν κυρίως παιδιά (ενίοτε και ενήλικες) γύριζαν από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας τραγούδια για τον ερχομό των χελιδονιών και της Άνοιξης και οι νοικοκυρές τους έδιναν λάδι, κρασί, αλεύρι, σιτάρι, αυγά και σε λίγες περιπτώσεις χρήματα.

Κάποια χελιδονίσματα χαιρετίζουν την Ανοιξη, το «έαρ» και απαγγέλλουν στίχους για να διώξουν τον χειμώνα ή τον τελευταίο μήνα τον Φλεβάρη : «Ιδε το έαρ το γλυκύ , Πάλι επανατέλλει,  φέρον υγείαν και χαράν και την ευημερίαν»!

Υπάρχουν πολλά και διαφορετικά «χελιδονίσματα» ανάλογα με την περιοχή. Αυτό που σας τραγουδήσαμε είναι:  «Ηρθε ήρθε χελιδόνα, ήρθε κι άλλη μελιδόνα, κάθισε και λάλησε και γλυκά κελάδησε: Μάρτη, μάρτη μου καλέ και φλεβάρη φοβερέ κι αν φλεβίσεις κι αν  τσικνίσεις, καλοκαίρι θα μυρίσεις.» και  «Ηρθε πάλι η χελιδόνα, ήρθε πάλι η Μεληδόνα απ’τη θάλασσα μακριά και μας έφερε καλά, τη δροσιά και τη χαρά και τα κόκκινα αυγά».

Σε κάποιες περιοχές τα παιδιά κρατούν και ένα καλαθάκι όπου μέσα κουβαλούν  το «μάρτη» τον οποίο περνούν στο χέρι των παιδιών που είναι στα σπίτια που επισκέπτονται.

Ο γνωστός μας «Μαρτης» ή «μαρτιά» είναι ένα παμπάλαιο έθιμο. Πιστεύεται ότι έχει τις ρίζες του στην Αρχαία Ελλάδα και μάλιστα στα Ελευσίνια Μυστήρια. Οι μύστες των Ελευσινίων Μυστηρίων, έδεναν μία κλωστή, την «Κρόκη» στο δεξί τους χέρι και στον αριστερό τους αστράγαλο.

Ο γνωστός μας «μάρτης» δεν είναι τίποτα άλλο από ένα βραχιολάκι φτιαγμένο με ασπροκόκκινη κλωστή. Οι Βυζαντινοί πίστευαν ότι η άσπρη κλωστή συμβολίζει το πρωινό φως ενώ η κόκκινη το μεσημεριάτικο. Σύμφωνα με την παράδοση ο «Μάρτης» προστατεύει τα πρόσωπα των παιδιών από τον πρώτο ήλιο της Ανοιξης, για να μην καούν. Τον φτιάχνουν  την τελευταία μέρα του Φλεβάρη και τον φορούν την πρώτη του Μάρτη, πριν βγουν από το σπίτι. Το βραχιολάκι αυτό το αφήνουν τα παιδιά πάνω στις τριανταφυλλιές όταν δουν το πρώτο χελιδόνι, για να το πάρουν τα χελιδόνια  και να το χρησιμοποιήσουν για να φτιάξουν τη φωλιά τους. Αν το Πάσχα πέσει μέσα στον Μάρτη τον καίνε στη λαμπάδα της Ανάστασης ή το δένουν στο ποδαράκι του αρνιού που θα ψηθεί στη σούβλα (έτσι κάνουμε κι εμείς στην περιοχή μας).

Τα χελιδονίσματα είναι η αρχή ενός κύκλου. Του κύκλου της Άνοιξης! Αυτός ο κύκλος λοιπόν αρχίζει την πρώτη Μαρτίου, με τα ανοιξιάτικα κάλαντα (χελιδονίσματα)που αναγγέλλουν τον ερχομό της  άνοιξης και των χελιδονιών  και το παιχνίδι με τον ήλιο όπου οι άνθρωποι προσπαθούν  να τον « ξεγελάσουν» φορώντας  τον «μάρτη». Συνεχίζει την Πρώτη Απριλίου όπου οι άνθρωποι πειράζουν ο ένας τον άλλο λέγοντας αθώα ψέμματα. Παίζουν αυτό το παιχνίδι για να ξεγελάσουν το κακό και να έχουν σοδειά και υγεία όλο τον χρόνο  και ολοκληρώνεται την πρώτη Μαίου με τα μαγιάτικα στεφάνια και την εξόρμηση στην φύση , όπου όλοι χαίρονται την Ανοιξη και τραγουδούν!

 Ενας χαρούμενος  κύκλος είναι ο κύκλος της Ανοιξης λοιπόν, γεμάτος τραγούδια, παιχνίδια  χρώματα και γέλια!

Τραγουδήστε κι εσείς μαζί μας και ελάτε να καλωσορίσουμε μαζί την Άνοιξη μήπως και έρθουν τελικά οι φτερωτοί μας φίλοι με το μαύρο χρώμα και  την άσπρη κοιλιά!

1^ο νηπιαγωγείο Γαργαλιάνων

(Πληροφορίες αντλήσαμε από το διαδίκτυο και από τις σημειώσεις της κας Ζάχου-Καλκούνου, μουσειοπαιδαγωγού, σε βιωματικό σεμινάριο του ΚΠΕ Καλαμάτας)