Ηταν μια φορά ένα δέντρο, καθόλου μα καθόλου συνηθισμένο. Βρισκόταν κολλημένο πάνω σε μία πόρτα νηπιαγωγείου. Για την ακρίβεια του 1ου νηπιαγωγείου γαργαλιάνων.
Τα παιδιά το αγαπούσαν πολύ αλλά λυπούνταν που το δέντρο τους δε μπορούσε να κινηθεί . Ετσι λοιπόν σκέφτηκαν κάτι καταπληκτικό! Κάτι τολμηρό… Να το ζωντανέψουν!
Αρχισαν λοιπόν να του προσθέτουν φύλλα και κλαδιά…
Και επειδή το αγαπούσαν ήθελαν να το κάνουν πολύχρωμο
Εβαλαν όλη τους την τέχνη…
Εβαλαν όλη τους την αγάπη …
Συνεργάστηκαν για πρώτη φορά όλα μαζί για το καλό του δέντρου τους!
Υστερα άρχισαν να του προσθέτουν καρπούς. Οι καρποί του ήταν μαγικοί… “Παλαμόφατσες” λέγονταν, αλλά δεν τρώγονταν…
Μόνο μιλούσαν και λέγαν ιστορίες… Λάτρευαν τις ιστορίες αυτοί οι καρποί! Λάτρευαν να μιλάνε…
Το δέντρο τώρα ήταν χαρούμενο που μπορούσε να ζωντανεύει και να … ξεκολλάει επιτέλους από την πόρτα!
“Φατσουλόδεντρο” το ονόμασαν τα παιδιά!
Κάθε πρωί που πήγαιναν τα παιδιά στο σχολείο φρόντιζαν τους καρπούς του. Και τότε εκείνοι έφευγαν από το δέντρο και άρχιζαν τις ιστορίες!
Μόλις τελείωναν την αφήγηση έτρεχαν και πάλι στη θέση τους για να κοιμηθούν και να σκεφτούν νέες ιστορίες.
Το φατσουλόδεντρο λοιπόν, που ήταν γεμάτο χρώματα και καρπούς
νόστιμους καρπούς ,
ήταν περήφανο για τους φίλους του. Με καμάρι στεκόταν πια πίσω από την πόρτα. Περίμενε με ανυπομονησία να ξημερώσει για να έρθουν τα παιδιά και να το ζωντανέψουν! Και δε σταματούσε να μιλάει… Να λέει την αγαπημένη του ιστορία για ένα νηπιαγωγείο που οι μαθητές του έρχονταν κάθε πρωί και ζωντάνευαν τις παλαμόφατσές τους και τότε αυτές έλεγαν ιστορίες για ένα μελαγχολικό δέντρο που περίμενε τους φίλους του να το ζωντανέψουν…