Εμείς οι εκπαιδευτικοί ζώντας τους μαθητές μας τόσες ώρες καθημερινά στην τάξη γινόμαστε η σημαντικότερη επαφή τους μετά την οικογένεια. Τα παιδιά εξωτερικεύουν τις επιθυμίες τους, τους φόβους τους, τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους, άλλοτε λεκτικά και άλλοτε μη λεκτικά αλλά έμμεσα. Για το συγκεκριμένο άρθρο αφορμή στάθηκε μια σειρά γεγονότων κατά τα οποία τα παιδιά ρωτώντας τα, το πρωϊ της Δευτέρας πώς τα πέρασαν το Σαββατοκύριακο, τα περισσότερα δεν έχουν να πουν κάτι σημαντικό. Και θα σκεφτεί κάποιος «Μα γιατί δεν μιλάνε τα παιδιά;»Ποιός φταίει; Εδώ λοιπόν οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε τα όρια μέχρι τα οποία μπορεί ένας εκπαιδευτικός να παρέμβει. Ένας εκπαιδευτικός λοιπόν μπορεί να ρωτήσει αν τα ωράρια των εργασιών των γονέων αφήνουν χρόνο για το παιδί και να προτείνουν κάποιες δράσεις και αυτά σε ένα πλαίσιο συζήτησης και προτάσεων. Και η απάντηση από τους γονείς μπορεί να είναι «Μα πάμε βόλτα. Μα πήγαμε και του/της πήρα αυτό» κλπ κλπ.
Ας ξεδιαλύνουμε όμως λίγο τι σημαίνει «ΠΑΜΕ ΒΟΛΤΑ».
- Για ένα παιδί βόλτα είναι να πάει σε μια παιδική χαρά ή σε ένα πάρκο για παιχνίδι, μπάλα, ποδήλατο, πατίνι, στο δάσος για πεζοπορία ή εξερεύνηση με το μεγεθυντικό φακό του, στη γιαγιά που θα παίξει στην αυλή της, σε μια φάρμα να δει ζώα, σε ένα μουσείο που θα παρατηρήσει ή θα αναζητήσει κάτι και όχι απλώς να περιηγηθεί, στην παραλία να πετάξει πέτρες, να χτίσει κάστρα, να ψάξει για κοχύλια, να χρωματίσει βότσαλα και άλλα πολλά… Κοινές συνισταμένες όλων αυτών που ένα παιδί θέλει είναι η κίνηση, η εξερεύνηση, η αυτενέργεια, η συμμετοχή, η συνεργασία και η διασκέδαση ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ. Και όλα αυτά φορώντας τα ρούχα και τα παπούτσια που θα του επιτραπεί να τα λερώσει ή να ενδεχομένως να σκιστούν.
- Για έναν ενήλικα βόλτα είναι να πάει σε μια καφετέρια ή σε μια ταβέρνα, στο σινεμά, στο θέατρο, στο γνωστό τεράστιο παιχνιδομάγαζο που θα αγοράσει παιχνίδια στο παιδί, στο σπίτι του φίλου του που μπορεί να έχει ή να μην έχει παιδιά στην ηλικία του δικού του παιδιού, στο μουσείο για να ΔΟΥΜΕ, ή ακόμη και βόλτα με το αυτοκίνητο έτσι απλά. Και φυσικά φορώντας «τα καλά μας» που αυτό από μόνο του σημαίνει μην κινηθείς, μη λερωθείς, μη…μη…μη. Και ίσως συχνά όλα αυτά να συνοδεύονται και με «σςςςς, ησυχία εδώ», «εδώ δε σηκωνόμαστε», «εδώ δε μιλάμε, δε γελάμε…» ή ακόμη χειρότερα για να επιτευχθεί η ησυχία να καταλήγουν τα παιδιά με ένα τάμπλετ ή κινητό στο χέρι.
Πηγαίνουμε λοιπόν πραγματικά μια βόλτα με τα παιδιά μας; Συζητούμε μαζί τους, γελάμε, αστειευόμαστε ή εμείς περνάμε καλά και αφήνουμε την τεχνολογία να ασκήσει το αποβλακωτικό της έργο; Οι γονείς πιστεύουν ότι πήγαν μια βόλτα με το παιδί και πέρασαν όμορφα ενώ το μικρό παιδί δεν πέρασε όμορφα και δεν εκτονώθηκε. Η μαγική συνταγή δεν είναι δεχτούμε εξ ορισμού ότι το ένα είναι το καλό και το άλλο το κακό ή ότι θα επιλέγουμε μόνο μια παιδική χαρά και όχι ένα σινεμά. Η μαγική συνταγή βρίσκεται στο ΣΕΒΑΣΜΟ. Οι γονείς, ως ενήλικες που υπήρξαν παιδιά οφείλουν να σεβαστούν την παιδική ηλικία και αναγνωρίσουν τις ανάγκες της. Ένα παιδί προσχολικής κυρίως ηλικίας έχει ανάγκη από κίνηση, ενέργεια, αλληλεπίδραση ουσιαστική μαζί σας ή/και με άλλα παιδιά ώστε ο χρόνος που του αφιερώνετε να ναι ποιοτικός, ακόμη κι αν είναι λίγος. Θα μπορούσατε λοιπόν πριν ζητήσετε από ένα παιδί να κάτσει ήσυχο στο θέατρο, να έχετε αφιερώσει νωρίτερα χρόνο σε μια παιδική χαρά ώστε να εκτονώσει τη περίσσεια ενέργειά του. Πριν ζητήσετε από ένα παιδί να μείνει ήρεμο στο εστιατόριο που θα γευματίσετε , να έχετε κάνει μια μεγάλη βόλτα κατά τη διάρκεια της οποίας θα παρατηρείτε τα δέντρα ή θα ψάχνετε για μυρμηγκάκια που θα ταΐσετε. Και βέβαια κατά τη διάρκεια του φαγητού σας να συζητάτε με τα παιδιά ώστε να εξοικειωθούν με βασικούς κοινωνικούς κανόνες ή να φροντίζετε να έχει μαζί του ένα ήσυχο παιχνίδι όπως χαρτιά και μαρκαδόρους ή ένα αγαπημένο παιχνιδάκι του ώστε να μην καταφύγετε στην εύκολη λύση μιας οθόνης!
Και ποιοτικός χρόνος με το παιδί μου δεν είναι μόνο μια βόλτα. Είναι να παίξω μαζί του ένα επιτραπέζιο, να φτιάξουμε μαζί ένα παζλ, να χτίσουμε, να μαγειρέψουμε, να φτιάξουμε με ένα σεντόνι μια μαγική σκηνή και εκεί μέσα να διαβάσουμε ιστορίες το βράδυ … και πόσα ακόμη που δεν κοστίζουν καθόλου. Και αν εσείς κάποτε είχατε την τύχη να ζείτε σε μια εποχή που το παιχνίδι στη γειτονιά εξασφάλιζε όλα τα ωραία παραπάνω, αναρωτηθείτε τώρα που οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν, τι καλύτερο μπορείτε να κάνετε για το παιδί σας;
Αγαπητοί γονείς, αντί να ζητάμε από τα παιδιά μας να γίνουν μεγάλοι, ας γίνουμε εμείς ξανά παιδιά και τότε θα χαιρόμαστε και μεις και τα παιδιά μας μια αληθινά ωραία βόλτα. Και θα σας φανερώσω και μια μεγάλη αλήθεια …. οι πιο αξέχαστες για τα παιδιά βόλτες ΔΕΝ ΚΟΣΤΙΖΟΥΝ !!!!
Με πολύ αγάπη, αγαπητοί μου γονείς σας αφιερώνω το παρακάτω βίντεο!!!