Πλησίαζε η Πασχαλιά
κι έβρισκες μέσα στα σχολειά,
όπου κι αν μύριζε Ελλάδα,
σε κάθε τάξη μια πουλάδα!
Και κοκοκό και τριαλαλά,
βγαίναν οι κότες παγανιά.
Και τα κοκόρια στην παρόλα,
κιρικικιιί τα δίναν όλα!
Μα υπήρχε κάτι φοβερό,
παράξενο, τρομακτικό.
Δεν ήταν όνειρο -να ζήσεις!-
να σε τσιμπήσω, να ξυπνήσεις.
Μας είχαν κλείσει σε κλουβιά,
παράθυρα ηλεκτρονικά!
Και τα παιδιά, καλωδιωμένα,
ήταν κι αυτά μπαγλαρωμένα!
Στο πλάι δάσκαλοι, δασκάλες,
άπλωναν γέφυρες και σκάλες,
φτερά και πούπουλα φορούσαν,
ιούς κι Ιούδες πολεμούσαν.
Και μπλα μπλα μπλα απ’ την οθόνη,
όλοι μαζί μα τόσο μόνοι,
κακάριζαν πασχαλινά
κι έβαφαν κόκκινα τ’ αυγά.
Άλλο, πουλιά μ’, να σας το πουν
κι άλλο να το θωρείς, πουλ πουλ!
Σε τέτοιο αφύσικο κοτέτσι
να είναι κουλ ποιος θα τ’ αντέξει;
Γι’ αυτό, γλυκά μ’ κλωσσοπουλιά,
ας πάει καλιά η τηλεφωλιά.
Γιατί αν έτσι ξανανιώσω,
σίγουρα θα τα κακαρώσω!