Οι πόρτες στις σκεπές είναι κλειστές

   Οι πόρτες στις σκεπές είναι κλειστές. Τις κλείνουν και δεν μας αφήνουν να μπούμε. “Τι θα κάνεις εκεί; Ποια είναι η δουλειά σου εκεί πάνω;” μας ρωτάνε με βλέμμα αυστηρό χίλια στόματα, τ’ άκρα των χειλιών κατεβαίνουν ως το σαγόνι, τα φρύδια πιέζουν αγριεμένα τα μάτια. Δεν μας αφήνουν ν’ ανέβουμε και να χαζέψουμε τον ουρανό στο βαθύ μπλε της νύχτας, να μετρήσουμε το κάθε φωναχτό άστρο, κι ας έχει πεθάνει πια – δεν πειράζει, θα μετρήσω και το παρελθόν. Έτσι κι αλλιώς τώρα πια λίγοι το λογαριάζουν.

   Γιατί άραγε οι πόρτες στις σκεπές είναι κλειστές; Μάλλον δεν θέλουν να χαθούμε στη μαγεία των δισεκατομμυρίων μικρών ηφαιστείων. Μας τραβάνε πίσω. Ίσως η απάντηση είναι το δυσάρεστο παρελθόν τους, κάποιο ατύχημα ή κάποια αποτυχία. Όπως και να ‘χει, συνεχίζουν να μας φωνάζουν – “Δεν είσαι παιδί πια!”. Οι σκεπές, ο ουρανός, τ’ αστέρια, είναι σαν τα όνειρα που κάποτε οραματιζόμασταν και πιστεύαμε μ’ όλη την καρδία. Όνειρα που κάποτε είχαν κι αυτοί. Αλλά μας αποτράβηξαν από τα όνειρά μας, μας είπαν ότι “μεγαλώσαμε” κι οι μεγάλοι δεν ονειρεύονται, αλλά εργάζονται, για να προκόψουν στη ζωή τους, να έχουν μία σταθερή δουλειά, μία ευτυχισμένη οικογένεια. Και τώρα μας τραβάνε από τις σκεπές. Άραγε φοβούνται ότι θα βουτήξουμε στον κατάφωτο, νυχτερινό ουρανό, ώσπου παραλείψουμε τα σιδερένια κάγκελα και βάψουμε την άσφαλτο στο κόκκινο; Ή αφήσουμε ένα άσχημο σημάδι στη ράχη του ολοκαίνουριου αυτοκινήτου του γείτονα; Ή τρομάξουμε τις γάτες που απελπισμένα ψάχνουν για ψίχουλα στους κάδους για σκουπίδια; Άραγε μας θεωρούν ακόμη παιδιά, που δεν ξέρουν πού και πώς να σταματήσουν; Άραγε έχουν δίκιο; Δεν ξέρω, οι πόρτες στις σκεπές είναι κλειστές.

Kita