Oι εμπειρίες μου από μικρή για την κολύμβηση….

Ήταν καλοκαίρι του 2002… είχε πολύ ζέστη και ξαφνικά αποφασίσαμε να με γράψει η μαμά και ο μπαμπάς  κολύμβηση! Στην αρχή εγώ δεν ήθελα ούτε καν να μπω στην πισίνα, αλλά όλα μετά άλλαξαν… με φώναξε ο προπονητής στην αρχή να βλέπω πως κολυμπούσαν τα υπόλοιπα παιδάκια… ήμουν πολύ χαρούμενη, είχε άρχισε να μου αρέσει! Την επόμενη μέρα, μπήκα στην πισίνα αν και φοβόμουν αλλά έλεγα στον εαυτό μου πως είναι εδώ ο προπονητής μου, επομένως δεν θα πάθαινα τίποτα.

Έτσι λοιπόν άρχισαν όλα..!

Εκεί είχα ξεκινήσει να αποκτώ αυτοπεποίθηση, θάρρος και ελπίδα για το καλύτερο… γνώρισα πολλά παιδιά στην ηλικία μου και μεγαλύτερα, αγαπηθήκαμε μεταξύ μας όλοι. Δεν περίμενα ποτέ στην ζωή μου να συμβεί κάτι τέτοιο!Φυσικά, τα απρόσμενα πράγματα στην ζωή σου είναι και τα καλύτερα.

Αρχικά, το κολύμπι, όταν πρωτοπήγα δεν είχα σκεφτεί πως θα το συνέχιζα για χρόνια έως τώρα… αλλά το έβλεπα σαν χόμπι.

Μια μέρα λοιπόν, ο προπονητής μου μού είπε πως ήμουν πολύ καλή, και έτσι με πήγε στο αγωνιστικό τμήμα!! Είχα σοκαριστεί..γιατί σε εκείνο το τμήμα, θα μπορούσα να συμμετάσχω σε κολυμβητικούς αγώνες και να ταξιδεύω με την ομάδα μου σε διάφορα μέρη της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού.

Μέσα από αυτές τις εμπειρίες μου με τα παιδιά, τα γέλια που κάναμε, τα ταξίδια μας, τις αποτυχίες μας αλλά και τις επιτυχίες μας, έχω μάθει ένα πράγμα: να είμαι χαρούμενη ό,τι και να γίνει και να προσπαθώ κάθε μέρα όλο και πιο πολύ.!!

Κάποιες εμπειρίες μου…

Η πρώτη μου εμπειρία ξεκίνησε όταν ταξίδεψα για πρώτη φόρα σε μια φιλική πόλη, την Αλεξανδρούπολη με την ομάδα μου… ήταν ο πρώτος μου αγώνας, είχα πάρα πολύ άγχος. Αγωνίστηκα με όλες μου τις δυνάμεις αλλά δυστυχώς δεν κατάφερα να προκριθώ. Η προσπάθεια πολλές φορές μετράει! Όλοι συναθλητές μου εκείνη την μέρα είχαν αποκτήσει μετάλλια και κύπελλα, ενώ εγώ όχι. Στεναχωρήθηκα αρκετά..

Μετά από δύο εβδομάδες, είχαμε πάλι αγώνες στην Βουλγαρία, ήμουν καλύτερα προπονημένη, και τελικά πέτυχα τον στόχο μου και κέρδισα την πρώτη θέση! Είχα συγκινηθεί, διότι θα αποκτούσα το πρώτο μου κύπελλο, νόμιζα πως βρισκόμουν σε όνειρο, αλλά όχι! ΄Ηταν πραγματικότητα… συνέχεια αναρωτιόμουν “εγώ; εγώ κέρδισα;”… είναι ένα από τα καλύτερα συναισθήματα το να νιώθεις πως ξεπέρασες ένα όριο του εαυτού σου. Απο τότε οι νίκες μου ήταν πιο συχνές και οι αποδόσεις μου πολύ καλύτερες. Αλλά δυστυχώς το κολυμβητήριο στην Ξάνθη άρχισε να μην λειτουργεί, με αποτέλεσμα να αναγκαζόμασταν να πηγαινοερχόμασταν στην Καβάλα για προπονήσεις.

Έτσι πολλές φορές γι’ αυτό που αγαπάς πρέπει να κάνεις και θυσίες.

Αφροδίτη Φουρλακίδου

Τμήμα A6

1ο ΓΕΛ Ξάνθης
Σχολικό έτος 2013-2014